En dan blijkt je vader niet je biologische vader

Eefje is 15 als ze van haar moeder hoort dat de man met wie haar moeder twee jaar eerder nog was getrouwd niet haar biologische vader is. "Gek genoeg kwam het voor mij niet als een verrassing. Ik had als kind altijd al het gevoel dat mijn vader niet mijn echte vader was. Ik leek totaal niet op hem. Had met hem ook niet de band die andere kinderen met hun vader hebben. Tóch heb ik nooit iemand verteld over mijn twijfels. Dat durfde ik niet." Erfelijke aandoening Ondanks haar voorgevoel komt het nieuws hard binnen bij Eefje. "De band tussen mij en mijn 'opvoedvader' is nooit goed geweest. Het lukte hem niet om een band op te bouwen met mijn zus en mij. Na de scheiding met mijn moeder, ik was toen 13, verslechterde het contact. Al neemt dat niet weg dat ik schrok toen ik hoorde dat hij niet mijn vader was. Ik was compleet lamgeslagen." "Toch is het een wonder dat de waarheid boven tafel is gekomen, want als het aan mijn moeder had gelegen, waren we het nooit te weten gekomen. Uit bescherming voor mijn 'opvoedvader', maar ook omdat artsen destijds adviseerden om niet te vertellen dat ze, vanwege een erfelijke aandoening, voor een zaaddonor hadden gekozen. Uiteindelijk was het mijn zus die vanwege een kinderwens een erfelijkheidstest wilde laten doen. Mijn moeder zag geen andere uitweg dan het opbiechten." Een deuk "Dat mijn moeder de waarheid zo lang voor ons verborgen heeft gehouden, neem ik haar nog steeds kwalijk. Ik vind dat ieder kind recht heeft om te weten waar het vandaan komt, wie de biologische ouders zijn. Dat zijn geen dingen waar je over liegt. De hechte band met mijn moeder heeft daardoor wel een deuk opgelopen. Het vertrouwen was beschadigd. Je weet op een gegeven moment niet meer wat je moet geloven." "Helemaal omdat ik rond mijn 28e hoorde dat mijn zus ook niet mijn volle zus blijkt te zijn; ze blijkt verwekt door een andere zaaddonor. Dat vond ik heel erg. Hoe kun je dat soort dingen nou niet vertellen? Het heeft mij flink wat tijd gekost om het mijn moeder te vergeven. Nog steeds is het weleens moeilijk, maar we kunnen er inmiddels wel steeds beter over praten." Anoniem gedoneerd "Als tiener ben ik nooit op het idee gekomen om op zoek te gaan naar mijn biologische vader. Vooral omdat hij anoniem gedoneerd had en volgens mijn moeder toch niet te vinden was. Pas rond mijn dertigste begon het te kriebelen. Ik werd nieuwsgierig. Wie was mijn vader? Waar kwam hij vandaan? En had ik mijn temperamentvolle karakter misschien van hem? Ik had geen idee." "Ik merkte dat het verlangen om mijn biologische vader te leren kennen steeds groter werd, maar ik vond het heel spannend om mij in te schrijven bij een dna-bank. Was bang dat het een obsessie zou worden om mijn vader te vinden. Want hoe groot is nou de kans dat je hem écht vindt? Ondanks mijn twijfel heb ik het uiteindelijk toch gedaan. Wat had ik te verliezen?" Een goede match Net als Emi schrijft Eefje zich in bij een Amerikaanse dna-bank. "Daar is de slagingskans groter dan in Nederland. Vorige week kwam er een goede match naar boven. Daar schrok ik toch wel even van. Dan komt het ineens heel dichtbij. Wat als ik hem vind, hij een crimineel blijkt te zijn of niet meer leeft? Of wat als hij mij niet wil zien? Dat zijn dan dingen die door mijn hoofd schieten." "Gelukkig heb ik veel steun aan de donormeisjes met wie ik de Stichting Donor Detectives heb opgericht. Ook mijn moeder steunt mij. Ik zou het fantastisch vinden als ik hem vind. Als ik hem in de ogen kan kijken, de hand kan schudden en mijn vragen kan stellen. Dat is voor mij al meer dan genoeg. Mocht er meer inzitten, dan zien we dat vanzelf. Eerst maar zien dat ik hem vind." Samen met vijf andere donorvrouwen richtte Eefje Stichting Donor Detectives op. Daarmee helpen zij donorkinderen met het zoeken van biologische familie door middel van internationale DNA-databanken. Jij op VROUW.nl Heb jij al eens een biologisch familielid teruggevonden? En wil je daarover vertellen? Dan kan dat hier!