Rosita’s ouders zijn verstandelijk beperkt

„Mijn moeder wist niet dat ze zwanger was, niemand had het door. Mijn oma heeft mij ter wereld geholpen. 16 was mijn moeder pas, mijn vader was een Tunesiër (destijds 32) die hier geld kwam verdienen voor zijn gezin. Hij heeft waarschijnlijk niet gemerkt dat mijn moeder verstandelijk beperkt en zo jong was. Ze was al een flinke vrouw met lang blond haar en mooie blauwe ogen. Ze spraken elkaars taal niet, lust had de overhand. Hij wist van mijn bestaan, maar nam op geen enkele manier zijn verantwoordelijkheid.” Stiefvader „De eerste vier jaar van mijn leven kreeg ik liefde van mijn opa en oma en oom en tantes. Mijn moeder was 21 toen ze een woning kreeg toegewezen. Zo ging dat in die tijd, ook als je verstandelijk beperkt was. Er werd niet over nagedacht. Ik ging met haar mee en dat veranderde alles voor me. Ze leerde mijn stiefvader, die ook verstandelijk beperkt is, kennen en hij trok bij ons in. Die twee hadden altijd ruzie. En problemen werden opgelost door te slaan.” „Ik was ’het kind van die ander’. Mijn stiefvader was jaloers en vierde vrijwel iedere frustratie bot op mij. Hij vond mij bijdehand, zoals hij altijd zei. Zo beleefde hij dat ook. Maar ik was vooral intelligenter dan mijn ouders waren; iets waaraan ik natuurlijk niks kon doen. In het begin vormden mijn moeder en ik nog een bondje. Ik was heel loyaal aan haar. Als ik stil deed, zou papa niets doen. Maar na een tijdje liet ze me in de steek. ’Doe nou eens normaal’, zei ze dan tegen mij, als mijn vader weer eens gewelddadig werd. Het was mijn schuld.” Klappen „Ik wist dat er iets niet klopte thuis, maar benoemen kon ik het niet. Vertelde ik iets door, dan kreeg ik klappen. Ik sprak er niet over met mijn opa en oma, ik wilde ze niet kwetsen. Mijn moeder uitte haar liefde voor mij het laatst toen ik een jaar of 6 was. Ze deed dat door mij leuk aan te kleden en strikjes in mijn haar te doen. En samen met mij te spelen. Ik was een pop voor haar. Na een tijdje wilde ik dat niet meer.” „Er waren altijd spanningen thuis. Mijn stiefvader was een heel nerveuze man. We werden door huurachterstanden drie keer uit huis gezet. En toen mijn ouders samen twee kinderen kregen, had ik maar één doel: mijn broertjes veilig houden. Ons gezin werd door niemand ondersteund. Mijn ouders konden niet voorzien in de behoeften van mijn broertjes. Toen er sporen van medicijnen die mijn ouders namen in het bloed van mijn broertjes werden aangetroffen, werden ze uit huis geplaatst. Waarschijnlijk hebben ze de kinderen met hun pillen rustig willen krijgen.” Pleeggezinnen „Ik verloor met de uithuisplaatsing van mijn broertjes mijn houvast. Voor mijn ouders kwam er meteen hulp, er werd niet gevraagd hoe het met mij ging. Ik had daar waarschijnlijk ook geen antwoord op gehad. Ik leefde in mijn eigen, eenzame wereldje. Niemand legde mij uit dat ik niets fout had gedaan, maar zo voelde het voor mij wel. Ik had mijn broertjes niet kunnen behoeden. ’Als ze onze kinderen afpakken, maken we toch gewoon nieuwe?’, zei mijn moeder. En zo geschiedde. De twee kinderen die volgden werden nog sneller in pleeggezinnen ondergebracht.” „Ik verliet het huis toen ik net een paar maanden 16 was, bijna volwassen, zonder ooit kind te zijn geweest. Ik was bang om geslagen te worden omdat er op mijn rapport hoge cijfers stonden. Zoiets wekte namelijk jaloezie op bij mijn stiefvader. Naar de buitenwereld toe liet ik gewenst gedrag zien. Ik werkte hard. Zodra ik thuis kwam, sloot ik de gordijnen en trok ik me terug.” Bestaansrecht „In het begin heb ik mijn broertjes en zusje nog wel opgezocht. Mijn oudste broertjes zaten in twee verschillende pleeggezinnen, mijn jongste broertje en zusje waren wel bij elkaar gebleven. Ik zie mezelf nog in de trein zitten, als 17-jarig meisje op weg naar een mooie twee-onder-een-kapwoning waar een van mijn broertjes woonde. Het was er warm en gezellig. Na een uur moest ik weer weg. Om 18.00 kwam er warm eten op tafel, iets wat ik niet kende. Ik kwam na zo’n bezoek weer alleen thuis, er was niemand om mij op te vangen of naar mijn verhalen te luisteren. Pas toen werd ik echt geconfronteerd met wat ik nooit heb gehad.” „In de tien jaar daarna ontwikkelde ik mij sociaal en emotioneel nauwelijks. De confrontatie met leeftijdsgenoten vond ik eng omdat het verschil zo groot was. Op mijn 28ste werd ik zelf moeder. Ik wilde geen kinderen, maar het lot bepaalde anders. Het moederschap is mijn redding geweest. Ik kreeg vertrouwen in mijn kunnen. Ik kreeg eindelijk bestaansrecht.” Band „De liefde die ik in mijn eerste vier jaar bij mijn opa en oma thuis had ervaren, kwam weer boven drijven. Tot dat moment was ik ieder contact met mijn gevoel verloren. Ik had de band met mijn ouders inmiddels verbroken en tegenwoordig zie ik ze alleen op bruiloften en begrafenissen. Want alleen door ze los te laten, kan ik verder. ’Hoe heeft niemand het kunnen zien?’, vraag ik me nog steeds weleens af. Het is zo duidelijk… Ik houd niet van ze, maar haat ze evenmin.” „Met twee van mijn drie broertjes en met mijn zusje heb ik sinds een paar jaar weer contact. Hun pleeggezinnen hebben er alles aan gedaan om ze onderling aan elkaar te koppelen, wat grotendeels is gelukt. Ik zag ze weer tijdens de begrafenis van mijn oma, vier jaar geleden. Het was heel bijzonder; daar stonden ze, vier volwassen mensen. Twintig jaar zagen of spraken we elkaar helemaal niet. Na de uitvaart heb ik het initiatief genomen het contact te herstellen. Eens per jaar zijn we samen op broer/zusdag, zoals we dat noemen. De band moet echt weer groeien.” Littekens „Ik ben in de verkeerde tijd geboren. Nu is er volop begeleiding en wordt er veel meer gekeken naar de behoeften van de ouders en het kind, en wordt er ondersteuning geboden waar nodig. De indicatie is nog wel vooral gericht op een hulpvraag van de ouders. Een normaal begaafd kind heeft namelijk vaak geen vraag. Ik ben benieuwd naar wie ik was geweest als ik in een ander gezin zou zijn opgegroeid. Ik heb in mijn leven veel kansen niet gehad en daar baal ik van. Ik had graag mijn middelbare schooldiploma gehaald en ik had willen studeren.” „Ik ben een slimme vrouw, maar wel beperkt door mijn opvoeding en het ontbreken van algemene kennis. Ik leef nog dagelijks met de littekens en trauma’s van mijn jeugd, maar ervaar ook liefde en vriendschap en de warmte van mijn gezin. En hoe slecht mijn opvoeding ook was; mijn dochter plukt er de vruchten van, want het heeft mij ook op positieve wijze gevormd. Ik ben trots op de vrouw die ik ben en aan het worden ben.” Grens „Dus nee, ik ben niet voor verplichte anticonceptie. Ik ben voor goede voorlichting en ondersteuning. Ik had oud-kinderrechter Cees de Groot graag persoonlijk over dit onderwerp gesproken. Als een ouder een hersenbloeding krijgt en daardoor verstandelijk moet inleveren, plaats je de kinderen toch ook niet uit huis? Dan kijk je - ook binnen het eigen netwerk - naar de mogelijkheden.” „Maar ik ben weliswaar blij dat ik geboren ben, ik weet ook dat er kinderen van verstandelijk beperkte ouders zijn die daar anders over denken. Waar ligt de grens? Er zijn zoveel ouders minder geschikt. En de perfecte ouder bestaat niet. Ik ben zelf een goede moeder, maar zeker ook geen perfecte moeder.”