Dankzij B12-injecties loopt Maria's dochter weer

Maria: "Achteraf gezien ging het al op jonge leeftijd niet goed met Rosanna. Ik denk dat ze een jaar of 10, 11 was toen ik opmerkte dat ze wel erg vaak moe was en dat ze eigenlijk altijd bleek zag. Ook had ze ineens ontzettende pijn aan haar heupen. Ik weet nog dat ze met Sint-Maarten een rondje had gelopen met haar lampionnetje en dat ze huilend van de pijn thuis kwam. MRI-scan Omdat de huisarts niet wist waar de pijn vandaan kwam, werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een MRI-scan. Maar ook daarop was niets te zien. Nogal logisch, denk ik nu; B12 zie je niet op een MRI-scan. Maar aan B12 dacht op dat moment nog niemand. Volgens de doktoren had Rosanna gewoon een groeispurt en was er geen reden tot paniek. Destijds leek ons dat een logische verklaring. Meiden rond die leeftijd groeien nu eenmaal snel en Rosanna had daar blijkbaar wat meer last van dan haar vriendinnetjes. Het zou vanzelf overgaan. Geprikt Maar dat deed het niet. Sterker nog; er kwamen alleen maar klachten bij. Rosanna menstrueerde heel hevig, kreeg prikkelbaar darmsyndroom en lag iedere dag na school uitgeteld op de bank. Ondertussen liepen wij de deur bij de huisarts plat. Keer op keer werd ze geprikt om te kijken of haar waarden in orde waren. Dat was iedere keer het geval. Niemand wist wat er met haar aan de hand was en ik voelde me steeds machtelozer. Op een gegeven moment gaf Rosanna dat ze niet meer geprikt wilde worden. 'Ze zeggen toch dat er niets aan de hand is, het heeft geen zin', zei ze verdrietig. Rolstoel Volgens de doktoren was er dan misschien niets aan de hand, maar ik zat met een verdrietige dochter die steeds verder afgleed. Ongeveer anderhalf jaar geleden waren we met het hele gezin op een markt toen Rosanna ineens zei dat het voelde alsof haar ene been langer was dan het andere. Haar been voelde doof aan en ze sleepte er een beetje mee. Daar schrok ik zó van! Van de ene op de andere dag kon Rosanna nauwelijks meer lopen en raakte ze afhankelijk van een rolstoel. En weer wist niemand wat er met haar aan de hand was. Ik kreeg regelmatig het gevoel dat Rosanna’s klachten niet serieus werden genomen. Psyche Dat gevoel werd bevestigd toen ze door een kinderarts werd onderzocht. 'Fysiek is er niets mis met haar', concludeerde hij. Volgens de huisarts moesten we ons maar eens verdiepen in haptonomie. Ik was laaiend. Met mijn dochters psyche was niets mis, er moest iets anders zijn. Ook Rosanna was woedend. Weer gaf iemand haar het gevoel dat haar klachten onzin waren, dat haar ziekte tussen haar oren zat. Toen we de deur uitliepen, en de kinderarts haar sterkte wenste met haar been, blafte ze hem toe: 'Hoezo sterkte met mijn been? Het zat toch in mijn hoofd?!' Opnameprobleem De ommekeer kwam toen ik met Rosanna bij de wimpersalon zat en ik in gesprek raakte met een vrouw. Zij vroeg of Rosanna ooit was getest op vitamine B12. Dat was ze inderdaad; haar waarden vielen binnen de norm. Toen stelde die vrouw voor om haar homocysteïne te laten testen. Daaraan kan je aflezen of iemand een opnameprobleem heeft. Met die info ben ik naar de huisarts gegaan en heb ik geëist dat Rosanna's homocysteïne werd getest. Wat bleek? Haar cellen namen helemaal geen B12 op! B12-injecties Maar zelfs met die conclusie was het nog een heel gedoe om een verwijsbrief voor de B12-kliniek te krijgen. Dokteren weten er nog maar weinig over en noemen het kwakzalverij, maar Rosanna - en duizenden andere patiënten - bewijzen het tegendeel. Sinds Rosanna anderhalf jaar geleden is begonnen met tweemaal per week een injectie B12, is ze enorm vooruit gegaan. Ze kwam de B12-kliniek binnen in een rolstoel en kan nu weer flinke afstanden lopen. Vriendinnen Het doet mij enorm goed om haar zo te zien. Al gaat het nog niet helemaal vlekkeloos. Haar been sleept nog lichtelijk en fietsen of autorijden gaat niet omdat ze daar haar been voor moet optillen en dit (nog) niet gaat. Zelf heeft Rosanna het er moeilijk mee. Ze is 17 en wil normaal zijn, hetzelfde als vriendinnen. Als zij op school de trap op sjokt en iedereen haar voorbij rent, schaamt ze zich. Vooralsnog is Rosanna grotendeels afhankelijk van mij. Ik breng haar naar vriendinnen, naar haar werk, naar feestjes... Maar dat wil een tiener toch helemaal niet? Ze moet zich kunnen ontplooien los van haar moeder. En ik hoop dat ze daarvoor de kans krijgt." Jij op VROUW.nl Maak jij - net als Maria en haar dochter - iets heftigs mee en wil je daarover vertellen? Vertel het dan hier...