Maandag

Ik heb moeite om het zware gevoel van me af te zetten en mee te gaan in mijn moeders opwinding. Ze duwt me voor de zoveelste keer de reisgids van Ibiza onder mijn neus, met de mededeling dat we dit écht moeten zien. Ik dacht dat we vooral helemaal niets zouden gaan doen... Maar het komt niet door mijn moeder dat ik me zo voel. En ook niet door de vele uitgelaten vakantiegangers in de vertrekhal.

Het komt door het gezichtje van Nina, dat zich maar aan me blijft opdringen. De dikke tranen die over haar wangen rolden toen ik haar gisteravond achterliet bij Paul en Marleen. Ik had ze niet zien aankomen. Stom. Ik was te druk met inpakken, zelf te opgewonden door de eerste nacht die Boris bij ons was blijven slapen.

Ik had moeten zien dat ze stiller en stiller werd en om het halfuur vroeg hoe lang het nog duurde voor ze naar haar vader zou gaan. Max kan zo’n week wel aan, die heeft het ook bij zijn vader prima. Maar Nina en ik kunnen slecht zonder elkaar. “Hé, hoe is het met haar?”, whatsapp ik naar Paul.

Hij komt direct online. “Goed. Geen enkele traan meer.” Verbaasd, maar ook opgelucht staar ik naar mijn scherm. Ik zie dat Paul nog iets tikt. “Ga genieten, Helen. Geef je moeder een zoen. Ik pas goed op je meisje, weet hoe moeilijk je het vindt haar achter te laten. X.” Nu ben ik echt perplex. Is dit een reactie van Paul, van wie ik de afgelopen maanden geen vriendelijk woord meer heb gekregen?

Dinsdag

Het huisje waar we zitten is prachtig. Het uitzicht op zee, de styling: super. Ik kan regelzaken maar moeilijk uit handen geven, maar dat ik de keuze voor deze accommodatie volledig aan mijn moeder heb overgelaten, is meer dan verstandig geweest.

Ik zit op het terras als ze naar buiten komt lopen met twee glazen wijn in haar handen. “Zo, de vier zit in de klok, we nemen er eentje. En misschien wel twee ook.” We proosten en ze gaat met een tevreden gezicht naast me zitten.

De omslag ten opzichte van een paar weken geleden is enorm. In niets lijkt ze meer op de vrouw van wie ik even dacht haar te gaan verliezen aan borstkanker. Ze is terug, en beter dan voorheen lijkt het zelfs. “Zeg... internetdaten, wat vind jij daarvan? Is dat iets voor mij, denk je?” Ik verslik me. Huh? Internetdaten? Mijn moeder?!