"Hou je vast", zei ik tegen de man met wie ik via Facebook Messenger praatte. Ik had hem net een paar vragen over zijn verleden gesteld en wist het zeker. Hij moest het ook weten. "Ik ben je dochter", schreef ik. Hij moest even slikken. Ik ook.

Ik ben opgegroeid met alleen een moeder. Toen ze zeventien was, raakte ze in verwachting van mij. Ze kwam uit een gebroken gezin en woonde begeleid op kamers in Groningen. In hetzelfde huis woonde een lieve jongen, ook zeventien, met wie ze al een paar maanden 'ging' toen ze ontdekte dat ze zwanger was. Ook al had ze niet veel, mijn moeder besloot mij toch te houden. "Liefde had ik genoeg te geven", zei ze altijd. Maar hij wilde er niets van weten. "Als je geen abortus laat plegen, ben ik weg", zei hij. En zo gebeurde het.

Toen ik werd geboren, had mijn moeder inmiddels een andere vriend, een die beloofde er voor haar en mij te zijn. Hij gaf mij zijn achternaam, maar hij was geen goede man, helemaal niet. Nog voordat ik twee was, is mijn moeder bij hem vandaan gevlucht. We hebben een tijdje in een Blijf-van-mijn-lijf huis gezeten. Mijn moeder had weinig geluk met mannen; af en toe had ze een vriend, maar geen enkele bleef. Ze wilde zo graag een vader voor mij vinden, dat ze waarschijnlijk te geforceerd op zoek was naar liefde. Pas toen ik zeventien was, ontmoette ze mijn stiefvader, een man die haar op handen draagt en met wie ze nog steeds getrouwd is.

WACHTEN NAAST DE TELEFOON

Opgroeien zonder vader was bij vlagen heel zwaar. Door mijn komst heeft mijn moeder haar school niet afgemaakt en we hadden het niet breed. Ze had drie banen om de eindjes aan elkaar te knopen. Op school werd ik gepest vanwege mijn kleding van de kringloop. Ik was stikjaloers op vriendinnetjes die wel een vader hadden, op de saamhorigheid van een gezin. Was vaak boos op de vader die er niet was, voelde me in de steek gelaten, verdrietig. Elke verjaardag zat ik bij de telefoon te wachten. Zou hij deze keer toch bellen? Mist hij me?

De relatie tussen mij en mijn moeder was ook behoorlijk scheef-gegroeid; we waren meer vriendinnen dan moeder en kind. We waren door de situatie zo hecht, echt twee handen op één buik, maar daardoor kreeg ik veel meer volwassen problemen op mijn bordje dan goed is voor een kind. Ik was al vrij jong volwassen; altijd bezig met de toekomst, altijd vol zorgen.

Het hele verhaal is te lezen in VROUW magazine van deze week