Dinsdag

Nina is sinds vrijdag bij Paul en Marleen en ondanks dat ik het heel druk heb met mijn werk en Boris en ik al twee keer heel uitgebreid uit eten zijn geweest, lijken de dagen voorbij te kruipen. Ze belt ook helemaal niet en dat had ik wel verwacht.

Toen ze mij vroeg of ze een week uit logeren mocht, dacht ik dat ze het geen drie dagen zou volhouden. Die ene keer dat wij zonder de kinderen op vakantie zijn geweest, heeft ze een rotweek gehad. Maar ik hoor niets! Ik heb alleen een foto op Pauls Facebook voorbij zien komen, waarin Marleen hem tagged. Nina zit op de bank en geeft haar halfzusje de fles. ‘Zusterliefde’ heeft Marleen eronder gezet.

Bah! Ik ben stikjaloers. Wij kunnen over één à anderhalve week weer een test doen, maar iets zegt mij dat het ook dit keer niet raak is. Voor mij dus nog geen baby en mijn allerliefste meisje ook al niet thuis… Ik ben mij pijnlijk bewust van mijn ontzettend kinderachtige gedachten en loop naar de keuken om een groot stuk chocola te eten. Zie je wel: daar heb ik nu al trek in. Ik moet vast volgende week ongesteld worden.

„Lekker rustig, hè, zonder Nina”, zegt Max. „Zullen we iets leuks gaan doen?” Hij zit aan de keukentafel huiswerk te maken en slaat zijn boeken dicht. Ik geef hem ook een stuk chocola en ga bij hem aan tafel zitten.

„Wat dan?” „Ik weet het niet, naar de bioscoop, of zo?” Ik kijk een beetje moeilijk. Ik heb zo geen zin om in zo’n donkere zaal met een bak popcorn te zitten.

„Je mist Nina, hè?” „Een beetje wel”, geef ik toe. „Maar ik heb jou hier nog! Wij moeten maar iets leuks gaan doen. Een bioscoop hoeft voor mij niet zo, maar wat dacht je van een enorme shopsessie? Jij hebt wel wat nieuwe kleren nodig. En dan gaan we daarna sushi eten!”

„Shoppen? Meen je dat?” Ik zie aan zijn gezicht dat het niet helemaal was wat hij in zijn hoofd had. „Dan halen we die gympen waar je het nu al zo lang over hebt…” Dat geeft de doorslag. Een halfuurtje later zit ik met mijn zoon en een iets beter humeur in de auto. Nog drie dagen.

Vrijdag

Nina springt in mijn armen. Dat doet mij zoveel goed dat ik de tranen achter mijn ogen voel prikken. Die wil ik alleen niet aan Paul laten zien. „Hoe heb je het gehad meisje?” „Oh, zo leuk! Ik mag nog een keer een week komen. Britt is de allerliefste baby!”

Lees de vorige afleveringen van Helen’s dagboek hier: