Simone Kleinsma: Ik was een beetje lui in het contact met mijn sponsorkind

Je bent ongetwijfeld vaker gevraagd om ambassadeur te zijn voor goede doelen. Waarom zei je ’ja’ tegen Plan? „Als je een bekend gezicht hebt, word je inderdaad vaker gevraagd. Er zijn heel veel goede doelen en overal je naam aan verbinden, vond ik ongeloofwaardig. Bovendien was ik altijd zo ontzettend druk en als ik iets iets doe, wil ik me er ook écht voor kunnen inzetten. Maar toen Plan me vroeg, voelde dat meteen goed. Ik ben zelf al ruim dertig jaar donateur en heb dus al verschillende sponsorkindjes gehad. Momenteel steun ik een meisje (9) uit Vietnam.” Je was toen eind 20, waarom nam je een sponsorkindje? „Ik heb een fijne jeugd gehad: ik kon naar school, zat op allerlei clubjes, op gitaarles en balletles... Mijn ouders hebben me de kans gegeven om mezelf te ontplooien en mijn dromen waar te maken. Als je ergens wordt geboren waar dat niet vanzelfsprekend is, heb je een hele andere toekomst. Als je al een toekomst hebt... Ik was me er destijds al van bewust dat niet iedereen gelijke kansen krijgt en wilde een bijdrage leveren om daar verandering in te brengen. Er zijn mensen die heel fanatiek schrijven en persoonlijk contact hebben met hun sponsorkindje. Heel eerlijk: daar was ik een beetje lui in. Ik ontvang ieder jaar een update en ik vond het heel mooi om te zien hoe niet alleen het kind zelf, maar een heel dorp op die manier vooruitgaat. Maar nu ik ambassadeur ben, kijk ik er met heel andere ogen naar. Misschien heb ik wel de mogelijkheid om dat meisje op te zoeken, dat zou zo leuk zijn! Ook wel confronterend, want ze woont in een heel arme regio waar veel gezinnen niet eens schoon drinkwater hebben.” Wat gaat je het meest aan het hart? „Dat veel meisjes daar van school geplukt worden om te trouwen met een man die veel ouder is en vaak ook nog losse handjes heeft. Hun broertjes zitten gewoon op school en ondertussen moeten zij al kinderen baren, terwijl hun lijf daar nog niet eens klaar voor is! Ik heb zelf een kleindochter (13) en kan me niet voorstellen dat kinderen van haar leeftijd dit soort dingen moeten meemaken. Dat mág gewoon niet! Ik vind het belangrijk dat we die meisjes bewust maken dat ze voor zichzelf kunnen opkomen en zeggen dat ze dit niet willen. Want die zijn er: meisjes die hun ouders hebben weten te overtuigen dat ook zij kunnen studeren.” Guus heeft drie dochters, hebben jullie hen ook gestimuleerd om onafhankelijk te zijn? „Tuurlijk. Mijn ouders vonden dat heel belangrijk, dus we hebben ook geprobeerd dat door te geven. Samen met hun moeder, uiteraard. Ik denk wel dat het in mijn tijd minder vanzelfsprekend was dat je je eigen centen verdiende als vrouw, niet afhankelijk was van je partner. Mijn ouders hebben dat heel erg gestimuleerd. Halverwege de middelbare school was ik er eigenlijk wel klaar mee, maar zij zeiden: ’Nee, ga eerst dat papiertje halen, dan kun je daarna naar de Kleinkunst-academie’. Die stimulans heeft deze generatie vrouwen minder hard nodig. Al ligt dat er wel aan in wat voor familie je opgroeit. Liefde is iets van alle tijden en alle landen. Er zijn inmiddels zes kleinkinderen en die krijgen allemaal heel veel liefde mee van huis uit.” Op Wereldmeisjesdag zullen wereldwijd meer dan 1000 jonge vrouwen en meisjes voor één dag belangrijke posities van mannen overnemen. Hoe is het eigenlijk gesteld met de gelijkheid in de theaterwereld? „De ongelijkheid in Nederland staat natuurlijk niet in verhouding tot die in ontwikkelingslanden, maar ook hier worden meisjes en vrouwen op sommige plekken achtergesteld. De cijfers liegen er niet om, er zijn bijvoorbeeld nog veel te weinig vrouwen in topfuncties. In mijn vakgebied gaat dat gelukkig niet zo op: in musicals zijn er mannenrollen en vrouwenrollen, en naar mijn idee wordt altijd de meest geschikte acteur of actrice gekozen.” Heb je in je carrière echt nooit het gevoel gehad dat je achtergesteld werd als vrouw? „Nooit. Natuurlijk ken ik ook de verhalen van actrices die zeggen dat ze bepaalde dingen moesten doen voor een rol, maar ik kan alleen voor mezelf spreken: ik heb het nog nooit meegemaakt. Misschien heb ik weleens minder betaald gekregen dan een mannelijke tegenspeler, maar daar heb ik eigenlijk nooit naar gevraagd. Dat heb ik ook van mijn ouders meegekregen: nooit in iemands portemonnee kijken. Het was voor mij ook niet zo belangrijk, omdat ik zo’n passie had voor mijn vak.” En die heb je nog steeds! Je bent nog niet van plan om het rustiger aan te doen? „Afgelopen jaar heb ik het bewust wat rustiger aan gedaan, maar nu ben ik weer bezig met Kees&Co en vanaf januari sta ik op de planken met Hello Dolly. Dus ik ga nog wel even door! Ik ben ook niet anders gewend, ik zou gek worden als ik alleen maar thuis zat. Het is hard werken, maar het is wat ik het liefste doe. Ik heb mijn droom kunnen waarmaken. En ik hoop dat ik als ambassadeur eraan kan bijdragen dat nog veel meer meisjes over de hele wereld die mogelijkheid krijgen. Als zij daarin slagen, zullen ze dit ook weer kunnen doorgeven aan hun eigen dochters. Het zal nog heel lang duren, maar zo wordt de vicieuze cirkel van de ongelijkheid hopelijk ooit doorbroken.”