Joyce kampte met een angststoornis: En toen ging het mis

„Het zat altijd al in me; als kind al had ik veel last van ’spanningsgevoelens’. Wanneer we bijvoorbeeld uit eten of naar een pretpark gingen, was ik niet opgewonden, maar voelde ik me beroerd. Dat ging gepaard met buikpijn, hoofdpijn en misselijkheid, bijna tot overgeven aan toe.”

„Uiteindelijk belandde ik in het Wilhelmina KinderZiekenhuis (WKZ), maar daar werd geen oorzaak gevonden. Daarom begon ik te verbergen hoe rot ik me voelde. Ik merkte aan mijn ouders dat ze het vervelend vonden dat ik me elke keer niet lekker voelde als we iets leuks gingen doen, en daardoor een stempel op elk uitje drukte.”

Hyperventileren

„Eenmaal thuis voelde ik me altijd weer beter. Nu denk ik: ’Ik had toen al last van angst, maar herkende het alleen nog niet’. Toen ik een jaar of 17 was begon ik te hyperventileren. De eerste keer was toen ik was uitgeweest. Midden in de nacht zat ik op mijn scooter en mijn hart begon plotseling heel hard te kloppen, ik kreeg het superwarm en dacht dat ik een hartaanval kreeg.”

„Ik ging langs de kant van de weg zitten met mijn hoofd tussen mijn knieen en belde mijn vader die me gelukkig kwam ophalen. De volgende dag voelde ik me heel onrustig, dus ben ik naar de huisarts gegaan. Die dacht aan hyperventilatie en stuurde me door naar een psycholoog.”

Ⓒ Eigen beeld

Gek

„Daar kreeg ik tips over hoe ik met hyperventilatie kon omgaan, en doordat iemand serieus naar me luisterde heeft dat eventjes geholpen; ik wist dat ik niet gek werd en wat ik moest doen als ik opnieuw een aanval kreeg.”

„Maar toen ik midden 20 was ging het helemaal mis. Mijn opa en oma die als mijn tweede ouders waren, overleden binnen een half jaar en mijn werkgever pleegde belastingfraude. Daarbij gingen ook nog eens mijn ouders scheiden en werd mijn ouderlijk huis gesloopt. Kortom: mijn basis viel weg.”

„Ik kreeg een burnout waar ik mij tevergeefs doorheen probeerde te worstelen. Ik begon weer te hyperventileren en kreeg hevige paniekaanvallen waarbij ik begon te trillen en wilde wegrennen.”

Vriendinnen

„Ergens wist ik dat angstgevoelens niet reëel zijn, maar het voelt als een oerdrang waar je niet vanaf kunt komen, als een vorm van kortsluiting. Ik wist zelfs niet eens meer hoe ik mijn sokken moest aantrekken. Ik voelde alleen maar angst en wilde het liefst de hele dag onder een dekentje liggen en niemand zien.”

„Mijn sociale kringetje werd steeds kleiner. Als vriendinnen wilden afspreken probeerde ik dat soms, door net als vroeger te doen alsof er niets aan de hand was. Al voelde ik mij daarna helemaal gesloopt.”

Paniekaanval

„Of ik kreeg een paniekaanval. Dan zei ik dat ik me niet zo lekker voelde en ging halverwege naar huis. Achteraf hoorde ik dat sommige vriendinnen het persoonlijk namen, ze dachten dat ik ze niet meer aardig vond.”

„Maar er is nooit iemand naar me toegekomen om te vragen wat er was. Ze zochten het bij zichzelf, of weten het aan mijn burnout. Niemand had echt door hoe diep mijn probleem ging, omdat ik me altijd groot hield.”

Cognitieve gedragstherapie

„Ik praatte alleen met mijn psycholoog en partner over mijn angst. Mijn partner vond dat ik moest doen wat mijzelf goed leek. En mijn psycholoog gaf cognitieve gedragstherapie waarin ik mezelf punten moest geven voor elke ’enge’ activiteit. Zoals naar de supermarkt gaan of naar de brievenbus lopen.”

„Soms ging het een dag goed en kon ik zomaar naar de supermarkt gaan, de volgende dag kreeg ik een paniekaanval op de wc. Mijn lichaam stond alleen nog maar in de fight or flight-modus.”

Medicatie

„Ik heb alles geprobeerd: meditatie, wandelen, EMDR... Niets hielp. Medicatie zag ik in eerste instantie niet zitten, ik was bang dat ik daar nooit meer vanaf zou komen. Maar uiteindelijk had ik geen andere keuze meer. Ik wilde zo graag normaal zijn, werken...”

„Door de medicijnen kan ik als het ware ’resetten’. Ik had nog weleens een paniekaanval, maar doordat ik ook weer kon ontspannen, kon ik opladen. Terwijl daarvóór mijn dagen bestonden uit angst, aanvallen, hyperventilatie en nachtmerries.”

Afbouwen

„Inmiddels gaat het al zo’n vier jaar goed. Ik ben vorig jaar begonnen met het afbouwen van de medicatie en nu neem ik slechts nog een hele lage dosering. We zijn aan het kijken hoe ik dat laatste stapje tot geen medicijnen het beste kan nemen. De oude Joyce ben ik niet meer, wel een nieuwe en verbeterde versie van mezelf.”

„Ook ben ik inmiddels getrouwd - terwijl ik mij eerder een huwelijksdag niet kon voorstellen, vanwege die drukte en spotligths -, werk ik weer, heb een eigen bedrijf... Kortom, ik zit supergoed in mijn vel; ik leef weer!”

„En tegen iedereen die kampt met een angststoornis wil ik zeggen: ’Praat erover!’. Het is niets om je voor te schamen. En je bent ook niemand tot last. Behalve jezelf zolang je die angst in je eentje blijft dragen.”

Wil jij praten over je angststoornis of depressie? Klik dan eens hier!