Dag 12: Ik nodig iedereen uit om lekker te mopperen

Er zit ineens een beer voor mijn raam. Pimboli heet-ie. Ik weet nog dat ik hem kocht voor mijn dochter. Ze werd tien. Een Diddl (soort van verklede muis) had ze al, maar ze wilde zo graag een vriendje voor haar knuffel. Ja, ik weet dat de meeste Diddl’s jongetjes waren, maar dochter had er een in een roze tutu. Kan natuurlijk een muis met genderissues zijn geweest, maar daar waren we in ons gezin in die tijd niet zo heel erg mee bezig, dus was haar Diddl gewoon een meisje. Punt. Raamberen Op Facebook zag ik een oproep voor die raamberen. Een leuk bedacht initiatief dat is over komen waaien vanuit België. Ouders met kleine kinderen hebben zo een goede stimulans om een frisse neus te halen: ga met je kleuters een wandelingetje maken door de stad, op veilige afstand natuurlijk, en spot de beren die in de verschillende raamkozijnen wonen. Er zijn meer van die hartverwarmende initiatieven. Zo zag ik een post van mijn eigen kind dat dit jaar afstudeert aan de kunstacademie in Rotterdam. Het was een oproep voor eindexamenkandidaten die misschien wel diezelfde studie willen doen, maar door de coronacrisis niet naar een open dag kunnen. ‘Mocht je vragen hebben, stuur me gerust een privébericht’, schreef ze, ‘En ik kan je ook helpen met het opbouwen van je portfolio.’ Ze is niet de enige die dat doet; studenten vanuit het hele land bieden jongeren aan op deze manier te helpen met hun studiekeuze. Ik vind het wel wat hebben. Sneu Tegelijkertijd is het ook allemaal heel erg sneu natuurlijk. Ik zie ons vier jaar geleden nog vol verwondering rondlopen op de tentoonstelling van de afstudeerders aan de opleiding die onze dochter ook zo graag wilde volgen. Zou het ooit haar beurt zijn om hier vol trots haar werken op te hangen? Ja dus, in 2020. Alleen is er dit keer geen afstudeertentoonstelling. Zoals er geen groep 8-musical is voor basisschoolleerlingen die zenuwachtig hun eerste stappen gaan zetten op de middelbare school; geen feestelijke laatste dag, geen uitzwaaimoment met huilende ouders (mijn hemel, wat heb ik gejankt!). Voor eindexamenkandidaten is de laatste schooldag voorbij gegaan zonder dat ze wisten dat het zo ver was, geen eindexamenstunt, geen ‘wij-zijn-lekker-al-vrij-en-de-rest-nog-niet’, geen nerveus rondjes lopen terwijl je wacht op de uitslag, geen vlag met schooltas uit het raam om de wereld te laten weten dat het je is gelukt. Mogen we daarover klagen? Mensen gaan dan al snel over mopperen: ‘wees blij dat je gezond bent. Wees blij dat de mensen om je heen coronavrij zijn, maak er wat van.’. Maar ik vind dat dat best af en toe mag. Het is helemaal niet leuk om opgesloten te zitten in je huis. Zelfs niet als dat samen met je dierbaren is. Natuurlijk is het nog minder leuk als je helemaal in je eentje een beetje in de ruimte kan gaan zitten staren. Of erger nog: met een partner die je eigenlijk bij het grof vuil had willen zetten, maar het was er nog niet van gekomen en nou zitten jullie daar samen achter de geraniums… Saai Maar hoe dan ook, zelfs in de beste omstandigheden, is het leven toch stukken leuker als je vrij bent om te doen en te laten wat je wilt. Dus ja, van mij mag je best even chagrijnig zijn over de feestjes die je mist, de sociale contacten die je ontbeert, je werk dat gewoon een stuk saaier is aan de keukentafel dan op kantoor en de mensen om je heen die je zielsveel liefhebt, maar je momenteel echt verschrikkelijk irriteren. Gisteren vroeg ik om blij nieuws, vandaag nodig ik iedereen uit om even lekker te mopperen. Niet over het virus zelf. Dat is niet anders, daar moeten we mee dealen, maar gewoon over die kleine ongemakken die het leven momenteel met zich meebrengt. Schrijf het lekker van je af, doe maar! Het helpt, zo ondervind ik iedere dag op deze plek. En dan gaan we daarna beren spotten. Om weer een beetje vrolijk te worden. Lees hier meer uit Marjoleins quarantainedagboek: