"Absoluut niet uit schuldgevoel, ik wilde het zelf. Mijn moeder is een zelfstandige vrouw, van haar hoefde het niet. Maar ik heb aangedrongen. Ik wilde dat haar laatste jaren zo fijn mogelijk zouden zijn, niet dat ze die moest slijten in een bejaardentehuis."

"Dat was ook eigenbelang: als zij gelukkig is, ben ik het ook. Mijn moeder had spaargeld, dus ze stond erop alles zelf te betalen. Helaas heeft het niet lang geduurd, al na een paar maanden bleek dat het niet meer verantwoord was. Door haar dementie ging ze ’s nachts spoken. Ik had daar veel moeite mee, wilde graag zo lang mogelijk zelf voor haar zorgen."

Niet reëel

"Nu zit ze in een particulier verzorgingstehuis, waar ze het erg naar haar zin heeft. Ik ga een paar keer per week langs en dat voelt nooit als verplichting. Natuurlijk heb ik het voordeel dat ik mijn eigen werktijden kan indelen. Maar was dat niet zo, dan had ik alsnog een oplossing gezocht om haar zo vaak mogelijk te kunnen zien."

"Ik vind het niet reëel te verwachten dat de overheid het probleem oplost, als kind heb zorgplicht voor je ouders. Maar de situatie van mijn moeder was wel een eyeopener voor me. Ik realiseer me nu dat het slim is om te sparen voor je oude dag, zodat je niet afhankelijk wordt van anderen. Ik wil niet dat Bart straks mijn rolstoel moet duwen!"

Op 9 juni praat Heleen samen met Mohammed Benzakour in Almere over hoe het is om voor een van je ouders te zorgen. Meer info op www.vmca.nl.