Vondeling Stephanie (35): Liever een opvanghuis dan een vuilnisbelt

Door Daphne van Rossum

Updated 21 sep. 2016

20 sep. 2016 in VROUW

Voor het eerst is er een baby geboren bij stichting Beschermde Wieg. Het babyhuis heeft de moeder een plekje gegeven waar ze kon bevallen. Vervolgens liet ze haar gegevens achter waarna de baby door de Raad voor de Kinderbescherming naar een pleeggezin is gebracht. Vondeling Stephanie van Koolwijk (35) is fervent voorstander van zo'n opvanghuis en vondelingenkamers. "Bij het vuilnis liggen, dat is pas een afschuwelijke start van je leven. Als je het al overleeft."

In Nederland worden per jaar ongeveer vier babylichaampjes gevonden. Om dat tegen te gaan opende het Babyhuis een kamertje waarin een moeder haar kind veilig kan achterlaten. In mei werd voor het eerst een baby opgevangen door de Beschermde Wieg in Groningen. Deze zogenoemde vondelingenkamer is inzet van politieke strijd, omdat het moeders zou aanzetten hun kind te vondeling te leggen. Vondeling Stephanie snapt de ophef niet. "Elk kind dat gered wordt is er toch eentje?"

Vondelingenkamers

Haar flat oogt gezellig en opgeruimd. Foto's van familie en vrienden sieren de huiskamer. Nee, foto's van haar echte ouders heeft ze niet. Stephanie werd te vondeling gelegd op de stoep bij een weeshuis in India toen ze nog maar een paar dagen oud was. Het enige tastbare dat ze heeft zijn twee piepkleine armbandjes, die ze om haar polsjes droeg toen ze werd gevonden.

Toch ziet ze om in liefde. "Iemand heeft me naar een kindertehuis gebracht. Heeft me met een goede intentie achtergelaten. Ik heb op die manier een kans gekregen in het leven. Ik heb ook altijd heel sterk gevoeld dat ik het niet mag verprutsen. Daarom maak ik me ook zo boos. Hoe kun je nu tegen vondelingenkamers zijn? Als je je kind daar achterlaat weet je zeker dat het warmte en liefde krijgt. Als je het bij het vuilnis of op de wc achter moet laten... Dát is pas afschuwelijk. Zowel voor moeder als kind. Niemand doet zo maar z'n kind weg. Daar is altijd een reden voor."

Iets van jezelf

"Nederland moet zich schamen" vervolgt ze fel. "Ik maak een diepe buiging voor Barbara Muller, initiatiefneemster van Stichting het Babyhuis. Zelfs al beval je in Limburg, als je weet dat er in Dordrecht zo'n kamer is, dan ga je daarheen. Dat is het laatste wat je je kind kan meegeven. Ik zou bij wijze van spreken een luikje maken in mijn eigen deur als ik zo kon helpen. En dan zou ik die wanhopige moeder ook nog willen adviseren 'Laat iets van jezelf achter'. Een gesloten envelop met wat gegevens. Je weet nooit wat het je brengt, later."

Zelf heeft ze nooit meer kunnen achterhalen wie haar ouders zijn. Alle sporen liepen dood. Al hebben haar reizen naar India haar veel goeds gebracht. "Ik ben in 1996, toen ik 16 was, voor het eerst terug gegaan naar St Jude's Foundling Home, het tehuis waar ik te vondeling ben gelegd, en waar ik de eerste paar maanden van mijn leven woonde voordat ik werd geadopteerd."

Bekijk ook:

Barbara (66) verloor haar zoon twee keer: Eerst door adoptie later door drugs

Dezelfde babybedjes

Daar heb ik dezelfde babybedjes gezien als waarin ik heb gelegen. En daar zag ik een baby binnenkomen, die dus ook te vondeling was gelegd. Ik heb dat kindje in de ogen gekeken en toegesproken: 'Ik hoop dat je goed terecht komt, net als ik'. Toen ik voor de tweede keer terug was in het tehuis, in 2007, schrok ik van de leefomstandigheden."

"Ik heb daarom de Didi Foundation opgericht om structureel te helpen. Twee keer per jaar ga ik terug om te zorgen dat ze alles hebben. Het is daar mijn tweede thuis geworden, ik heb een intensieve band met de nonnen en de kinderen die er wonen."

Adoptiepapieren

Toch blijft het gemis. Niet echt weten hoe het zit. Waar ze vandaan komt. "Toen ik 16 was kreeg ik de adoptiepapieren in handen. De non die mij verzorgde heet Adelina Grima. Ik heb haar een brief geschreven, wilde met haar in contact komen, maar ik hoorde dat ze naar Malta was vertrokken. Later had ik een bijbaantje in het zwembad. Iemand betaalde met een grappige euromunt, ik spaarde die munten, dus zei er wat over. Uit het gesprek bleek dat de man uit Malta kwam. En dat hij Grima kende. Zo kwam ik toch nog in contact met haar!"

Stephanie laat een foto zien, die ze op Malta van Grima kreeg. Op de foto staat de non met moeder Teresa. Grima heeft een piepkleine zuigeling in haar handen. "Die baby ben ik! Ik heb die foto heel vaak zien hangen in het tehuis, maar nooit geweten dat ik dat was. Toch weer een puzzelstukje gelegd. Zo hoop ik nog altijd dat er meer stukjes zullen volgen. Dat er iemand komt die zegt 'Ik heb je ouders gekend'."