Jannik voelt zich niet lekker vertelt hij zijn vader. Samen gaan ze naar trainer Arjen. Die wil het toch proberen. Jannik stemt, duidelijk met tegenzin, in. In de kleedkamer, in de veiligheid van zijn vader, zegt hij opnieuw dat hij zich niet lekker voelt en echt niet wil trainen. Samen gaan ze voor een tweede keer naar Arjen. Jannik durft het niet te zeggen, papa moet het doen. De trainer wil nog even met Jannik praten. Buiten. Zonder papa. In het volgende shot zien we Jannik tóch turnen.

Lege ogen

Ik brak toen ik dat zag - dikke tranen. Al daarvoor eigenlijk, van de schokkende schoudertjes van dat mannetje in die lege kleedkamer. Wat Jannik wil, doet er niet toe. In dit specifieke shot gold alleen de wil van trainer Arjen. Zelfs Janniks vader is niet tegen zijn priemende ogen opgewassen. De docu is doorspekt van dit soort beelden: verdrietige kinderen. Lege ogen. Ouders die strak staan van verwachtingen en spanning.

Nieuwe Epke

De beelden doen pijn. Heel veel pijn. Maar vast niet zoveel pijn als de pijn die Wytze voelt, als hij in een volstrek onnatuurlijke houding wordt gedrukt en gehouden. Als hij huilend tot 10 telt en dan nóg een keer. De spiertjes moeten worden gerekt, want misschien wordt Wytze wel de nieuwe Epke. Het offer voor die mogelijkheid is veel te groot.

Druk

Roman, de zoon van filmmaker Esther Pardijs, wil naar een feestje. Lasergamen. Trainer Arjen legt de bal ogenschijnlijk bij Roman, je zou bijna denken dat het jongetje een vrije keuze krijgt. Maar ondertussen wordt hem voorgehouden dat het heel zuur zou zijn als hij door het feestje zijn wedstrijd verknalt.

Moeder Esther legt de bal ook bij Roman. ’Ik zou gaan trainen…’, zegt ze, als hij haar mening vraagt. Er wordt een druk op Roman gelegd die geen kind zou mogen voelen. Goddank gaat ’ie toch lasergamen.

Ik zag mensen die hun kind gebruiken als prestigemiddel. Ouders die niet kijken naar wat goed is voor het kind, maar naar wat goed is voor de prestaties. Scoren. Kampioen worden. Ik snap echt de drive om je kind te stimuleren het beste uit zichzelf te halen, maar hier worden duizend grenzen overschreden.

Drukkende handen

Hoe kun je lijdzaam toekijken en toestaan dat een trainer je kind pijn doet? Ik heb geprobeerd er een voorstelling van te maken. Wat zou ik doen, als het een van mijn kinderen was, daar huilend, onder de drukkende handen van een trainer. Ik zou die trainer iets aandoen. Hem gillend en krijsend van mijn kind aftrekken.

Deze ouders gaan steeds een stapje verder. Ze verliezen steeds meer uit het oog wat goed is voor een kind. Wat goed is voor een kind is vrijheid, ruimte voor eigen keuzes, onvoorwaardelijke liefde, bescherming, veiligheid en weten dat het goed is zoals je bent. Wat de docu laat zien, mag wat mij betreft worden bestempeld als kindermishandeling. Kom mij niet aan met ’deze kinderen willen dat zelf’. De beelden waren duidelijk; deze kinderen krijgen geen keuze. Ze worden stuk voor stuk genegeerd, gemanipuleerd en bang gemaakt.

Bewustwording

Topsport kan prachtig zijn, echt. Maar dit moet niet mogen. Dit zijn kinderen. Trainers als Arjen en vaders als Oscar zijn ronduit schadelijk. Gelukkig is Jannik gestopt en heeft Rowan de droom van zijn moeder ook mogen opgeven. En gelukkig wordt er met deze documentaire ook een stukje bewustwording bij de sportbonden gecreëerd. Laten we hopen dat er iets verandert. Want dat is meer dan nodig.