Bert (63) over 2de leg: Ik wilde mijn vriendin (36) belonen

„Laatst lag ik op de grond met Maxim te spelen. Ik wilde snel opstaan, maar dat ging niet; ik moest mezelf omhoog hijsen. Dan baal ik. Maxim heeft dat niet door, maar op zo’n moment besef ik wel dat ik geen uren met hem achter een bal kan aan rennen. Maar ik kan wel uren langs de lijn staan om naar hem te kijken - mocht hij voetballen leuk vinden. Ik denk dat relativeren een soort tweede natuur wordt als je, zoals ik, boven de 60 bent en een peuter hebt. Je moet wel, het maakt de zorgen die je hebt - blijf ik lang gezond, hoe oud zie ik mijn kind worden - dragelijk. Verliefd op de oppas Na mijn scheiding waren mijn dochters voornamelijk bij mij. Ik had een heel oppasleger, omdat ik als acteur onregelmatige werktijden heb. Yvette was ook een oppas. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om iets met haar te beginnen; ik zat midden in het gedoe en verdriet om mijn scheiding. Maar ik werd toch verliefd. En zij ook. Ik wilde het niet, maar het gebeurde. Over ons leeftijdsverschil haalt Yvette haar schouders op. Dat vind ik zo leuk aan haar, ze heeft een fijne ‘we zien wel-mentaliteit’. In 2006 zijn we in Carré getrouwd. 21 Yvette wilde graag moeder worden, maar ik twijfelde; ik ben suikerpatiënt. En mijn vader is op vrij jonge leeftijd, hij was 70, overleden, Toen ik 60 werd, dacht ik: ’Over tien jaar ben ik aan de beurt’. Belachelijk natuurlijk, want mijn moeder en oma zijn heel oud geworden. Maar de kinderwens van Yvette was groot en wie was ik om die tegen te houden? Als jonge vrouw van 21 kwam ze in mijn leven en nam ze de verantwoordelijkheid voor een gezin in plaats van naar festivals te gaan. Ik vond, en dat klinkt misschien een beetje raar, dat ik dat moest belonen. Ik gunde het haar zo vreselijk. Iedereen is stapelgek op Maxim. Hij verbindt ons met elkaar. Mijn dochters lopen de hele dag met hem te sjouwen. De jongste maakte zich in het begin wel druk over een baby erbij; ze dacht dat ze me kwijt zou raken. Ik heb haar verzekerd dat ik er altijd voor haar zou zijn. Toen Maxim er eenmaal was, was het al snel goed. Feest Ik vind het belangrijk om herinneringen te maken. Dat komt voort uit de gedachte: ’Voor als ik er straks niet meer ben. Geen grootse dingen, maar vooral alles in het leven vieren. De verjaardagen van alle kinderen vieren we uitbundig. Vrienden, familie, iedereen komt langs, er is eten en drinken, we maken muziek en zingen. Dat gaan ze later onthouden; dat het bij hun vader altijd feest was.” Dit verhaal lees je in de nieuwste VROUW Glossy. Je vindt ’m nu in de winkel!