Deel 216: ’Ik ben hitsiger dan ooit’

Vrijdag „Doe je kleren uit”, zeg ik zo streng mogelijk en tot mijn verrassing trekt hij zijn shirt over zijn hoofd en trapt zijn spijkerbroek uit. Ik vouw zijn vingers om zijn penis heen en probeer hem in zijn schouder te bijten, terwijl we samen onder de douche staan. Hij duwt me een stukje van zich af, voor zover dat kan in die krappe ruimte. „Shit”, zegt hij. „Ik had me voorgenomen geen seks meer met je te hebben. Je bent zo verslavend dat ik er helemaal gek van word. Ik weet het al. We gaan het anders doen.” Ik snap niet helemaal wat hij bedoelt. Sinds ik zwanger ben, voel ik me hitsiger dan ooit. Ik wil gewoon seks met hem. Maar wat wil hij? „Doe je ogen dicht”, zegt hij bazig. „En niet opendoen voor ik het zeg.” Even later hoor ik hem hijgen. En vervolgens het zachte geluid van zijn hand die op en neer gaat. Zijn ademhaling klinkt hortend en stotend. Ik heb nog nooit iemand horen masturberen en het is een kwelling om er naar te moeten luisteren. „Laat me kijken”, fluister ik. „Nee”, zegt hij streng. „Ik kijk naar jou.” Ik strek mijn hand uit om hem te voelen. Hij kreunt en komt bijna onmiddellijk klaar. Dan stapt hij de douche uit en laat mij onder de douche staan. Ik streel mezelf en heb het gevoel dat ik heel snel zou kunnen komen. Mijn orgasme schiet omhoog en op dat moment gaat de deur van de badkamerdeur weer open. „Betrapt”, zegt Mark, die inmiddels al zijn kleding weer aan heeft. „Ik ga er weer vandoor. Weet je dat je plafond lekt? Lijkt me niet heel gezond voor jou en de baby. Dan aarzelt hij en zegt: dinsdag is er kerstborrel bij jullie op kantoor. Ik weet dat Josien gaat. Ik zou het op prijs stellen als jij dus weg zou blijven.” Stomverbaasd staar ik hem aan. Hij kan me toch niet verbieden om naar het kerstfeest van mijn eigen werk te gaan?! Dinsdag Ik heb een gesprek met Frank. Hij vraagt wanneer ik denk met zwangerschapsverlof te gaan en ik zeg dat ik verwacht dat dit begin april is. „Ik ben 7 mei uitgerekend. En ik zou heel graag ouderschapsverlof opnemen, zodat ik vier dagen kan gaan werken. De baby gaat twee dagen naar de crèche en de andere twee dagen past mijn moeder op. Ze is op zoek naar een huis met twee etages zodat we apart en toch samen kunnen wonen.” Frank knikt en ik ben opgelucht. Blijkbaar is hij dus toch niet van plan om me te ontslaan. Dan vertel ik hem dat Mark heeft gezegd dat ik ’s middags niet naar de kerstborrel mag komen. Daar wordt Frank kwaad om. „Jij werkt hier gewoon en het is belangrijk dat je onze klanten ontmoet. Mark mag jou niet met zijn huwelijksproblemen opzadelen. Hij is degene die vreemdgaat. Jij niet.” Ik word steeds zenuwachtiger naarmate de dag vordert. Ik ga tussendoor naar huis om mijn haren te föhnen en een jurkje aan te trekken. Ik streel over mijn buik. Ik kan mijn zwangerschap nu echt niet meer verbergen. Hoe zou Josien reageren op mijn aanwezigheid? Ik twijfel of ik Mark zal appen, maar dat durf ik niet. Ik weet niet eens of hij er zelf zal zijn. De kerstborrel is in volle gang als Mark en Josien samen binnenkomen. Ze vormen het volmaakt gelukkige stel, maar dat beeld verandert snel als ze mij zien staan. Mark schudt zijn hoofd en Josien stevent op mij af. „We moeten praten”, zegt ze. „Toen ik je laatst in die babywinkel zag, zei je dat je niet zwanger was. Je hebt dus tegen me gelogen. Je bent dus wél zwanger. En Mark, is hij de vader?” Ze praat zo hard dat ik allerlei mensen zie opkijken. Ik voel me ontzettend opgelaten. Aan de ene kant vind ik het rot voor Josien, aan de andere kant heeft Frank gelijk. Mark is degene die verantwoording aan zijn vrouw moet afleggen. Ik niet. Ik zeg dus zachtjes tegen haar dat ik wel wil praten, maar dat het nu niet het goede moment is. „Ik hoef maar één ding te weten”, sist ze. „En wel NU. Is Mark de vader of is hij het niet?” Op dat moment beslis ik dat Mark gewoon de vader is. Hij is tenslotte de enige die in aanmerking komt. Aan een dode of Griekse vader heeft de baby niets. En of het zaadje nou uit de piemel van Mark of één van de anderen komt, maakt mij eigenlijk niks meer uit. „Ja”, zeg ik dus. „Mark is de vader. Het spijt me.” Er valt een stilte. Iedereen kijkt naar ons. Het lijkt wel alsof het hele gezelschap de adem inhoudt. Wat zou ze gaan zeggen? En wat is de reactie van Mark? Ik durf bijna niet naar hem te kijken. En dan schraapt hij zijn keel en neemt eindelijk het woord. Dagboek van een minnares teruglezen?