'Dat ik werd uitgescholden vond ik minder erg, daar raak je aan gewend'

“Ergens vind ik het lastig dat mijn aanvaring met Ismail Ilgun zo breed werd uitgemeten in de pers. De media zochten vooral de confrontatie tussen ons op, terwijl ik juist zo graag aandacht wilde voor het probleem dat eronder lag, en nog altijd ligt. Geen perspectief De problemen van de Zaanse wijk Poelenburg, spelen al jaren. In 2007 werd de wijk als Vogelaar-wijk aangemerkt; mensen die sociaaleconomisch zwakker zijn, werden daar weggezet. Neergeplant. Dat klinkt oneerbiedig, maar zo was het wel. Er ging weliswaar geld naar de wijk, maar zonder iets te verbeteren aan het perspectief, opleiding, of zicht op betere vooruitzichten in het algemeen. Jongeren die in zo’n probleemwijk opgroeien, gaan zich op een gegeven moment buitengesloten voelen. Dat los je met een buurthuis niet op. Nu we te maken hebben met de vluchtelingenstroom, zie je het weer. Zij worden allemaal in deze wijk geplaatst, waarom niet ergens anders? Ismail zelf kende ik niet, de groep waarmee hij zich omringt, zag ik wel regelmatig bij de Vomar-supermarkt waar ze altijd rondhangen. Een jaar geleden werden mijn collega en ik uit het niets bekogeld met eieren. We deden aangifte, maar er gebeurde niets. Voor mijn werk als gemeenteraadslid voor de partij Democratisch Zaanstad hield ik me al veel langer bezig met de problemen in de wijk. Naar aanleiding van het bekladden van de supermarkt met een hakenkruis, werd ik door RTV Noord-Holland geïnterviewd. Ismail en zijn vrienden reden langs en verstoorden het interview voor zijn vlog. Bedreigt Dat filmpje, waarin ook te zien is hoe hij mij uitscheldt en bedreigt, was in het hele land voorpaginanieuws. Ja, natuurlijk was ik boos. Niet eens het meest op hem persoonlijk, meer op de situatie. Ik krijg soms het gevoel dat de politiek pas iets doet als er echt niet meer weg te kijken is. Tegelijkertijd dacht ik: ‘Hallo, ik woon hier, ik zoek jou toch niet op?’ Hij kwam mijn straat in, stond bij mijn huis. Dat komt dan wel heel erg in je persoonlijke levenssfeer. Ik had Ismail een paar keer uitgenodigd om rond de tafel te gaan zitten en met elkaar te praten. Daar is hij nooit op ingegaan, helaas koos hij de weg van uitschelden en intimideren. Ik word altijd ijzig kalm als iemand boos op mij is. Dat had ik vroeger al. Ik ben enig kind, maar groeide op met veel mensen om me heen – oom en tante, opa en oma, wij woonden allemaal samen. Ik zal nooit fysiek worden als ik kwaad ben, kies altijd de weg van woorden. Maar uiteraard vond ik het naar dat ze mij bij m’n huis opzochten. Volgens hun lezing reden ze daar ‘toevallig’ langs en zagen me ineens staan. Eén van die jongens zei tijdens een andere confrontatie dat ze wisten waar mijn kinderen op school zaten. Geen idee waar hij dat vandaan haalde – ik heb niet eens kinderen! Gewenning Wat ik enger vond, waren de ‘beloftes’ die ik op social media voor m’n kiezen kreeg. ‘Die Juliëtte Rot moet binnenkort maar doodgestoken worden,’ dat soort dingen. Bij die bedreigingen heb je geen gezicht. Je weet niet of iemand anoniem vanachter zijn computer een beetje zit te klieren, of dat er echt een reëel gevaar dreigt. Je kunt je er simpelweg niet tegen wapenen. Dat ik werd uitgescholden vond ik minder erg. Het is absoluut niet leuk, maar op een vreemde manier raak je eraan gewend. Ik ben heel nuchter. Van de bedreigingen heb ik wel screenshots gemaakt en deze aan de politie gegeven. Ja, je moet altijd aangifte doen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik serieus werd genomen door de politie. Zij hebben steeds betrokkenheid getoond. Het is meer het Openbaar Ministerie dat er het zwijgen toe deed; het bleef maanden stil. En vanuit de gemeente Zaanstad kreeg ik ook nauwelijks steun. Mijn omgeving? Mijn moeder begrijpt heel goed dat ik de confrontatie niet uit de weg ga, ik heb haar karakter, wij laten ons niet wegdrukken. Maar ze maakte zich natuurlijk wel zorgen, en dan maakte ik me weer zorgen om haar." Lees het hele interview in VROUW magazine: 'Er zitten niet alleen maar nare kanten aan wat er is gebeurd. Er is iets in beweging gekomen, de problematiek van de wijk krijgt nu meer aandacht.'