Deel 220: ’Ze laat haar vingers in mijn slipje glijden’

Donderdag Mijn moeder vraagt of we nog ergens een hapje zullen gaan eten, maar ik weiger. Ik voel me somber. Mark doet nog steeds vaag over de toekomst. Ik logeer dan wel bij hem, maar hij is blij dat ik binnenkort weer een eigen huis heb. Ook wil hij geen babykamer, terwijl hij wel een prachtige kinderkamer voor zijn dochters heeft ingericht. Als ik thuis ben, piept mijn telefoon. ’Sorry schat, ik moet overwerken. Wacht maar niet op mij, het kan wel laat worden’. Shit. Dit soort teksten stuurde hij vroeger naar Josien als we samen in het Hilton zaten of als hij bij mij op de bank crashte. Zou hij nu bij een andere vrouw zitten? Nee, dat zou hij me toch niet aandoen? Of wel? Ik heb geen idee wat ik vanavond zal gaan doen. Misschien moet ik die Angela eens opsporen die ik in de parenclub heb ontmoet. Ik zoek haar naam en woonplaats op Facebook en heb haar in een oogwenk gevonden. Binnen vijf minuten krijg ik een berichtje en zitten we te chatten. Ze nodigt me uit om een keertje naar Rotterdam te komen. ’Morgen bijvoorbeeld?’ Ach ja, waarom niet. We spreken af dat ik meteen na het werk de trein pak en dat ze me afhaalt van het station. Vrijdag Mark is chagrijnig omdat ik de hele avond weg ben, terwijl hij zijn kinderen niet heeft. Jammer dan. Vorig weekend stuurde hij me naar mijn moeder omdat ik zijn dochters niet mag ontmoeten van zijn vrouw. Nu doe ik waar ík zin in heb. En dus zit ik die avond in het smaakvol ingerichte appartement van Angela en maak kennis met haar twee zoontjes van 8 en 6 jaar. Ze zijn stout en schattig tegelijkertijd. Als ze hebben gegeten en in bad zijn geweest, stopt Angela ze in bed. „Zo, nu heb ik eindelijk tijd voor jou,” zegt ze, terwijl ze dicht naast me op de bank komt zitten. „Vertel me eens alles over jezelf.” En ik brand los. Over mijn relatie met Mark, die nu al meer dan vier jaar duurt. Over mijn werk en de belachelijke eisen die bekende Nederlanders soms stellen. En over mijn zwangerschap en dat er eigenlijk vier potentiële vaders zijn. Mark, de inmiddels overleden Tom en twee Grieken: de eigenaar én de barman van het hotel waar ik afgelopen zomer was. „Ik zou het wel weten,” lacht Angela. „Als ik het zo hoor, is de kans klein dat Mark voor jou gaat kiezen. Tom is overleden. Ik zou voor de knappe Griekse barman gaan.” Schamper antwoord ik dat ik niet echt een toekomst voor mezelf zie op Kreta, maar Angela refereert aan de film Mamma Mia, waarin Meryl Streep als alleenstaande moeder een bed and breakfast in Griekenland runt en daar supergelukkig is. „Maar nu iets anders,” zegt ze, terwijl ze haar vingers door de mijne vlecht. „Wat deed je in de parenclub? En vond je het leuk?” Ik antwoord eerlijk dat ik het buffeteten en de dansmuziek heerlijk vond en dat het ook best spannend was dat Mark me die avond bevredigde terwijl vreemde mensen toekeken. Maar dat ik Mark gewoon niet wil delen met andere vrouwen. „Weet je, dat dacht ik vroeger ook altijd,” zegt Angela. „Tot ik erachter kwam dat mijn ex me bedroog met een collega. Mannen zijn jagers. Je hebt ze nooit voor jezelf. Dat kun je maar beter accepteren. Rick en ik gunnen elkaar nu alles. En juist omdat ik hem niet claim, vindt hij me spannend. Bovendien vind ik het ook leuk om af en toe eens het bed te delen met een andere man. Ik ben dol op brood met kaas, maar soms heb ik zin in brood met jam. Begrijp je?” Ik knik. Dan kijkt ze me aan en vraagt: „Heb je het wel eens met een vrouw gedaan?” Het zweet breekt me uit. Ik voel de stof van haar zachte trui tegen mijn arm kriebelen. Dan buigt ze naar me toe en glimlacht voordat onze lippen elkaar raken. De kus voelt perfect zacht aan. Ze smaakt naar wijn. Dan gaat ze plagend met haar hand naar de bovenkant van mijn panty en laat haar vingers in mijn slipje glijden. „Je bent kletsnat, liefje,” zegt ze. Ze lacht, terwijl ze me opnieuw kust en me met haar vingertoppen aanraakt, langzaam en uitdagend. Ik voel me opgewonden en verward tegelijkertijd. Wat verwacht ze van me? Moet ik dit nu gewoon ondergaan of moet ik iets bij haar terugdoen? En zo ja, wat dan? Dan schrikken we opeens op door het geluid van mijn mobiele telefoon. Het is Mark. „Ik ben in Rotterdam, liefje. Het is veel te slecht weer om met de trein naar huis te gaan. Bovendien hoor je de laatste tijd zoveel nare verhalen over vrouwen die alleen met het openbaar vervoer reizen. Ik vind dat niet prettig, dus kom ik je even halen. Vertel. Wat is het adres?” Angela kijkt me verwachtingsvol aan, terwijl ze haar vinger diep in me laat glijden. „Je kunt kiezen. Of je blijft bij mij slapen of je gaat met je vent mee naar huis. Of… we gaan stoute spelletjes met ons drieën doen. Het is jouw leven. Neem het in eigen hand!” Dan zwijgt ze. Ondertussen hoor ik Mark door de telefoon grinniken. Shit. Ik weet het niet. Wat zal ik doen? Dagboek van een Minnares teruglezen? Als eerste een seintje als er een nieuwe aflevering van Dagboek van een Minnares online staat? Meld je dan aan voor onze exclusieve WhatsApp-dienst:Zet het nummer 06-13651435 in je contacten Stuur de tekst ‘dagboek aan’ via WhatsApp naar bovenstaand nummer NB: je ontvangt geen bevestiging van je aanmelding Vanaf nu word je als eerste op de hoogte gesteld van de publicatie van een nieuwe aflevering. Snel en gemakkelijk via WhatsApp! Afmelden? App ‘dagboek uit’ naar hetzelfde nummerMeer weten over deze WhatsApp-dienst? Klik hier!