Joyce had emetofobie: Ik wilde nog liever dood dan misselijk zijn

Joyce Everink (34) had last van emetofobie: de angst om over te geven. Ze werkt als dierenartsassistent en blogt met haar vriendin op ikvrouwvanjou.nl. Nog liever dood Op de basisschool… "Moest een meisje in de klas overgeven, zo over alle boeken en schriftjes heen! Het was vies en iedereen lachte haar uit. Ik vond het zo vreselijk voor haar. En ik dacht: 'Straks overkomt mij dit ook.' Die angst nam extreme vormen aan. Als ik me ook maar een beetje misselijk voelde, raakte ik volledig in paniek. Dan brak het zweet me uit, werd ik duizelig en begon alles te tintelen. Dat was zo naar dat ik nog liever dood wilde dan dat te voelen." Zetpillen Nachtenlang… "Zat ik in de badkamer naast de wc, voor het geval ik moest overgeven. Later gebruikte ik bij elke kramp of weeïg gevoel zetpillen tegen misselijkheid. En als ik hoorde dat mensen ziek waren, vermeed ik ze. Ik ondernam steeds minder, uit angst dat ik moest overgeven als ik in de bus of bioscoop zat. Want dan had ik geen controle over mezelf." Gedwongen opnemen Op mijn dieptepunt… "Had ik ook nog last van andere angsten. Ik zat alleen nog maar thuis, ging niet meer naar school en raakte mijn vrienden kwijt. Gewone therapie hielp niet, dus zag mijn moeder geen andere keuze dan mij gedwongen te laten opnemen. In de kliniek, waar ik de eerste anderhalf jaar intern zat, ben ik veel sterker en zelfstandiger geworden en uiteindelijk ook minder angstig. Ik kreeg zelfs een vriendin en ging samenwonen. Mijn angst verdween naar de achtergrond, maar was er nog wel. Dierenpraktijk Mijn vriendin moest een keer 's nachts overgeven... Zat ik naast het bed te huilen. Ook waste ik nog vaak mijn handen en gooide ik veel voedsel weg. Als iets langer dan een dag open was, ging het de prullenbak in, want stel dat het niet goed meer zou zijn... We waren bakken geld kwijt aan boodschappen. Nu gelukkig niet meer." Door vallen en opstaan… "Heb ik ontdekt dat ik meer kan dan ik denk. Als er een virus heerst, denk ik nog steeds: 'Blijf uit mijn buurt.' Maar het beheerst mijn leven niet meer. Ik werk nu zelfs in een dierenpraktijk waar dagelijks honden overgeven. Gek genoeg heb ik daar geen moeite mee. Ook zitten mijn vriendin en ik in een traject om zwanger te raken. Eerst dacht ik: 'Doe jij het maar, want ik kreeg meteen visioenen van ochtendmisselijkheid.' Maar we doen het om en om. Ik ga eerst. En als ik misselijk word, weet ik nu: 'Ik overleef het wel.'" De verhalen van Thessa Koopman (30) en Natasja Bogers (37) lees je nu in VROUW Magazine.