Michelle werd mantelzorger op haar 20ste

Michelle: „Het is voor mij altijd vanzelfsprekend geweest dat ik voor mijn moeder zou zorgen. Achteraf gezien was dat heel zwaar en heftig, maar op het moment zelf stond ik daar niet bij stil; ik wilde er gewoon voor mijn moeder zijn.” Het was haar vader - die gescheiden is van haar moeder - die signaleerde dat Nancy warrig over kwam. Hij ging met haar naar het ziekenhuis. Michelle: „Ik was aan het werk toen mijn vader belde. ‘Ik heb geen goed nieuws’, zei hij. Ik vroeg gelijk of mama zou doodgaan. Hij antwoordde dat ze alzheimer heeft.” Verzorgingstehuis Michelle: „Mijn wereld stortte in. Nancy is niet alleen mijn mama, ze is ook mijn beste vriendin. Op dat moment wist ik: ’Ik raak haar kwijt’.” Het was vanzelfsprekend dat Michelle degene zou zijn die voor Nancy zou gaan zorgen. „Ik woonde immers bij haar in huis… Pas achteraf vertelde ik de rest van de familie wat ik op een dag allemaal voor mama deed. Daar schrok iedereen wel van.” „Toch vond ik het ook vrij logisch, hoor, dat ik voor mama zorgde. De andere optie was namelijk een verzorgingstehuis en daarvoor was ze toen nog veel te goed. Dat het zo heftig ging worden, wist ik toen alleen nog niet. Ik deed de handelingen die eigenlijk door een verpleegkundige hadden moeten worden uitgevoerd.” Sleutels vergeten In het begin ging de ziekte niet hard. „Het waren de kleine dingen. Dat ze haar sleutels binnen vergat - maar de deur al dicht had gedaan - of de helft van de boodschappen.” Maar geleidelijk aan verergerde de situatie. „Dan wist ze opeens niet meer hoe ze überhaupt bij de supermarkt moest komen.” En dat ging van kwaad tot erger. „Dan stond ze ’s nachts opeens op straat en rende ze weg. Dan kon ik er in mijn pyjama achteraan. Op het moment zelf zag ik niet hoe erg het eigenlijk was, het werd bijna gewoon. In drie jaar tijd ging het van het vergeten van haar sleutelbos naar het zich niet meer zelf kunnen douchen, geen tanden meer kunnen poetsen en eten voor zichzelf kunnen maken. Alles wat mama toch mama maakte, verdween beetje bij beetje. Dat vond ik het allerheftigste.” Zorgen over de toekomst „Want Nancy was de meest zorgzame persoon die ik kende. ik kon over alles met haar praten. Van studie, tot liefdesverdriet tot zorgen over de toekomst. Als mama een arm om me heensloeg, wist ik dat alles goed zou komen. Het doet zoveel pijn dat die persoon er eigenlijk niet meer is. Wij waren een eenheid, die opeens geen eenheid meer was.” Nancy stond midden in het leven toen ze de ziekte kreeg. „Ze wandelde veel en was heel sportief. Ze heeft altijd klassiek ballet gedanst en kon dan ook middenin de winkel opeens gaan dansen. En dan stonden we samen gek te doen tussen de mensen”, glimlacht Michelle. „Ze maakte van alles een feestje en haalde uit de kleinste dingen plezier. Dat zijn lessen die ik nu meeneem. Maar al die typerende dingen vielen langzaam weg: stukje bij stukje was ik afscheid aan het nemen van mijn moeder. Hoe slechter het gaat, hoe meer ik weet dat ik afscheid ga nemen.” Toen mijn moeder ziek werd Michelles plezierige jeugd stopte dus eerder dan de bedoeling was. „Toen mijn moeder ziek werd, werd ik mama’s mama. Ik las haar verhaaltjes voor en douchte haar. Plots was ik degene die mijn moeder probeerde te troosten. En dat terwijl ik op dat moment zo graag getroost wilde worden. Maar voor mijn verdriet was geen ruimte.” Ook voor dingen als uitgaan was toen geen tijd, en als ze met een vriendin thee ging drinken, kon ze haar moeder niet loslaten. „Dan belde ik om de tien minuten of ze wel gedoucht of gegeten had. Ik was altijd met mijn moeder bezig. Soms wist ik niet meer wat ik moest doen. Dan had ze haar ontlasting laten gaan in bed en wist ik niet altijd even snel hoe ik de situatie moest aanpakken. Eerst mama onder de douche, kleding aan, beneden op de bank met een Disney-film, beddengoed wassen… Pas als ik besefte wat er net gebeurd was, kwamen de tranen.” „Op een dag werd ik op mijn werk gebeld dat mijn moeder weg was. Ik moest haar gaan zoeken maar duidelijk was dat het zo niet langer ging. Ze begon zorg nodig te hebben die ik haar niet meer kon geven. Op een gegeven moment was ze zelfs zo warrig, dat ze op de trap schreeuwde en gilde. Daar werd ik heel bang van. Ze zag eruit alsof ze zou vallen, dus ik wilde haar vasthouden. Maar toen duwde ze me van de trap af en besefte ik dat het niet langer ging.” Ik houd het allermeeste van haar Inmiddels woont Nancy in een verzorgingstehuis en bezoekt Michelle haar zo vaak ze kan. Wanneer ze bij haar moeder is, probeert ze - net als vroeger - geluksmomentjes te creëren. „Zoals mijn moeder me vroeger heeft geleerd. Soms gaat dat heel lastig, omdat ze haar dag bijvoorbeeld niet heeft. Vorige keer kon ik heel moeilijk contact met haar krijgen, maar toen stond ze opeens stil en zei ze dat ze van me hield.” De ziekte van haar moeder heeft Michelle gevormd. „Ik wil meer vaart achter het leven zetten en grotere stappen zetten. Het leven kan immers kort zijn.” Er zal een moment komen waarop Nancy Michelle niet meer zal herkennen. „Ook dan blijf ik naar haar toegaan. Ergens diep daarbinnen zit nog altijd mijn moeder. Ze heeft altijd een plaatsje in mijn hart en ik houd het allermeeste van haar. Echt zielsveel.” „Heel soms als ik mama bezoek, zie ik nog weleens een sprankje van de persoon die ze was. Tien seconden of zo. Dat lijkt misschien kort, maar voor mij is dat zo bijzonder. Als ik een mooi jurkje draag bijvoorbeeld, dan glimlacht ze even. Dan weet ik dat ze trots op me is en dat is belangrijk voor mij.”