Anjana genas van anorexia: Hulphond Luca heeft mij gered

Bij Anjana Gort (32) was het inzetten van een hulphond een laatste strohalm. Gelukkig was het een succes: dankzij Luca genas ze volledig van anorexia. Normaal eten is voor Anjana nooit normaal geweest. Als kind zei ze al dingen als: ’Ik ben dik’ en at ze slecht. Anjana: „Ik was een gevoelig kind en van spanningen zat ik min of meer letterlijk vol; alsof er een knoop in mijn buik zat. Dat vertaalde ik naar ’dik’. Het was zo normaal voor mij: ik vond mijzelf dik op dat moment en zei dat ook hardop. Maar op een geven moment spraken mijn ouders mij hierop aan, dat ze zo geschrokken waren van mijn uitspraken. Ik stopte daarna met hardop zeggen dat ik mij dik voelde, want ik wilde niemand ongerust maken. Maar de gedachtes gingen vervolgens gewoon door.” Hulphond Na een werkstuk over de mondiale voetafdruk op haar 16de en een werkvakantie in Brazilië ging het bergafwaarts. „Ik was geschrokken door alles wat ik had gelezen en gezien, de armoede en het slechte leven dat de mensen hadden, dat ik dacht: ’Ik eet wel wat minder, dan hebben zij een beter leven’. Dat werd steeds minder en leidde uiteindelijk tot heel veel ziekenhuis- en kliniekopnames vanaf mijn 17de. Telkens zo’n drie maanden nadat ik ontslagen was, lag ik weer in het ziekenhuis. Er werd een hele grote focus gelegd op het eten en niet op de oorzaak van het niet willen eten.” „Maar in de jeugdkliniek, achteraf gezien mijn laatste opname, vond er een ommekeer plaats: ik was in de supermarkt met de opdracht om een moeilijk tussendoortje uit te kiezen en dat lukte me niet. Met betraande ogen keek ik rond recht in de ogen van een hulphond die naast een meneer in een rolstoel stond. Het leek alsof er iets klikte in mijn hoofd en ik dacht: ’Wat als dit voor meisjes als ik bestaat? Een hulphond?’.” Luca Dit speelde ruim elf jaar geleden af en informatie over hulphonden voor anorexia was er niet. „Ik had uitgezocht hoe je een puppytest moest afnemen om te kijken of een pup geschikt was om hulphond te worden, en zo ging ik aan de slag. Ik wist zeker dat dit mij zou helpen, dat was een heel sterk gevoel. Dus zo kwam puppy Luca. In het begin hadden we nog geen trainer voor Luca, maar ik was zelf enorm veel met hem bezig en had mijzelf veel geleerd over hulphonden.” „Ik greep elke mogelijkheid aan om hem te trainen. En dat hielp al zoveel. Want ik wist als ik niet goed voor mijzelf zorgde, dat ik ook niet voor hem kon zorgen. Terwijl hij nog maar een pup was die mijn zorg nodig had. Ik wilde een hele goede hulphond van Luca maken en een verhaal van hoop de wereld in brengen.” „Na zes maanden vonden we eindelijk een trainer. Dat betekende dat Luca eindelijk een dekje en een pasje kreeg waarmee hij mee mocht naar plekken waar gewone honden niet mochten komen. De supermarkt bijvoorbeeld, of het ziekenhuis. Dat waren in die tijd de plekken waar ik hem keihard nodig had.” Seksueel misbruikt Luca leerde ook hoe hij kon merken dat Anjana’s bloedsuiker te laag was en ze dus moest eten. „Maar Luca zorgde er ook voor dat ik mijn gevoelens beter begreep. Na al die tijd in klinieken en ziekenhuizen, wist ik niet meer goed wat mijn gevoelens betekenden. Zo voelde ik mij een keer helemaal niet lekker voor mijn eerste grote interview en Luca was ook heel onrustig, terwijl hij normaal heel rustig is. Hij bleef maar piepen, waarmee hij dus mijn gedrag probeerde te spiegelen en te laten zien van: ’Kijk, wat je nu voelt, is onrust en spanning’. Daarbij bood Luca ook een heel groot stuk veiligheid.” „Met Luca’s hulp ging ik voor het eerst met mijn diepste trauma’s aan de slag: ik ben vanaf mijn 2de buiten de familiekring seksueel misbruikt. Er waren herinneringen boven gekomen, herinneringen die ik had verdrongen. Later, omdat ik op onderzoek ging, las ik rapportages van de kinderarts die voor mij heel heftig waren. Ik weet niet of ik het zonder Luca op dat moment had kunnen verwerken zonder terugval.” „Ook reizen durfde ik een tijd niet meer, of bij een man in de auto zitten. Met Luca ging dat wel. Zoals ik Luca beschermde toen hij nog klein was, zo had ik ook beschermd moeten worden. Dat besef maakte dat ik besefte dat ik mezelf mocht verdedigen als ooit een man nog eens zoiets zou proberen. Dat maakte me heel sterk, sterk genoeg om dit uiteindelijk ook zonder Luca te kunnen.” Missionpuppy Maar een hulphond was niet alleen voor Anjana een uitkomst. Mensen vroegen steeds vaker hoe ze het voor elkaar had gekregen. „Het was overweldigend en ik dacht: ’Waarom ga ik hier niet zelf mee aan de slag?’ Twee jaar later was MissionPuppy een feit. De stichting liep vanaf het begin zo hard dat ik besloot er mijn werk van te maken. Mijn levenswerk.” „Ik ben inmiddels gecertificeerd coach, ervaringsdeskundige, fokker én trainer. De stichting combineert hulp- en therapiehonden met coaching en counseling van ervaringsdeskundigen. Toch zou ik voor een eetstoornis nooit een hulphond als eerste behandelmethode aanraden. Ik zie het meer als een aanvulling, of als helemaal niets anders werkt.”

Anjana genas van anorexia: Hulphond Luca heeft mij gered

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

5 tips om de overgang van winter- naar zomertijd vlekkeloos te laten verlopen

’Daten boven de 40 is een andere tak van sport’

Joyce (46): ’We hebben geen enorme orgies’

Pippi (2) heeft down: ’Ze is ons gezin niet tot last, ze is juist een verrijking’