Wat hadden we er allemaal onze mond van vol, in het begin van de coronacrisis. Plotseling werd duidelijk hoe belangrijk zorgpersoneel echt is. In de pikorde der banen, werden ze bovenaan geplaatst. Wie in de zorg werkte had een ’vitaal beroep’, er werden nog net geen buigingen voor je gemaakt als je langsliep. Wel klapte het land massaal.

Frontberichten

We keken met openmond en natte ogen naar het programma Frontberichten, waar we vervolgens dan weer geëmotioneerd over twitterden. De afdrukken van mondkapjes op de gezichten van zorgmedewerkers werden een symbool voor snoeihard werken. Van levens redden. Van de strijd tegen het virus.

We hingen speciale zorgvlaggen en spandoeken aan gebouwen en volwassen maakten samen met kinderen levensgrote stoepkrijttekeningen onder ziekenhuisramen om duidelijk te maken hoezeer iedereen die daar binnen aan het werk was, werd gewaardeerd. In de wekelijkse persconferentie kreeg de zorg een pluim. En ook de Koning deelde veren uit. Wie in de zorg werkte, kreeg een heldenstatus.

Cadeaubonnen

Een heldenstatus, maar vooralsnog geen financiële beloning. Hier en daar werd een cadeaubon uitgedeeld. Niet door de overheid, maar door bedrijven. Een modewinkel uit Hardenberg gaf 11.000 medewerkers van zorginstellingen in de omgeving cadeaubonnen. Totale waarde: 300.000 euro. En in Almelo deelde een stichting 500 dinerbonnen uit.

Je zou zeggen dat er na al die lofzang wel een kwartje is gevallen. Dat het een keerpunt aankondigt voor de veelal slechte salarissen. Maar ons kabinet ziet, na drie stemrondes. niets in betere arbeidsvoorwaarden en meer geld voor zorgpersoneel. En dat zorgmedewerkers reeds ontvangen toeslagen moeten terugbetalen, omdat die nu door overuren ’teveel’ of ’ontrecht’ zijn, is dikke pech. Het is een volstrekt onbegrijpelijke trap na.

Staatskas

Dat de staatskas geen bodemloze put is en er momenteel nog een dikke rekening van de coronacrisis moet worden betaald, snap ik. Maar je kunt niet zo intensief leunen op een beroepsgroep om er vervolgens zo verdomd weinig tegenover te stellen. En ze schaamteloos hun toeslagen af te pakken. Van mooie woorden, gesproken op een persconferentie, betaalt geen ic-verpleegkundige de hypotheek. En applaus is fijn, maar je koopt er niets voor.

In maart debatteerde de Tweede Kamer over een bonus, voor het zorgpersoneel in de frontlinie. Iedereen was het er toen unaniem over eens dat die er moet komen. Het is alleen bijna juli en de zorg heeft er nog niets van gezien. Waarom die traagheid? Waarom geen structurele oplossing? Wie gaat het fiksen als er een tweede golf komt, of er een andere pandemie uitbreekt?

Schaamteloos

Het zou helemaal niet gek zijn als de zorg dan collectief zegt: ’Zoek het lekker uit, met je virus en je doodzieke mensen. Wij gaan naar het strand. Of picknicken in het park.’ Alleen dat gaat nooit gebeuren. Want in de zorg zórgen ze. Ze zullen het dan opnieuw voor ons fiksen, omdat ze het veelal als meer zien dan ’zomaar een baan’. En daar wordt dus misbruik van gemaakt. Schaamteloos.