"Ik ben niet ziek of zwak, ik heb gewoon een lijf dat anders reageert op prikkels. Alles komt drie keer zo hard binnen."

Geen radio

"Als ik naast mijn man in de auto zit, wil ik niet dat de radio aan gaat. Ik raak van slag als dingen door elkaar lopen. Raak ook snel geëmotioneerd; ik kan niet naar het Journaal kijken waarin beelden voorbijkomen van kinderen die verhongeren."

"En als ik met mijn moeder naar het ziekenhuis ga - ze heeft kanker - neem ik de rest van de dag vrij. Want als ik al die mensen in de wachtkamer zie met al hun zorgen, kan ik daarna niets meer, ben ik uitgeput."

Shoppen

"Zodra ik ’s ochtends wakker word, denk ik aan anderen. Zit ik met mijn hoofd bij de buurvrouw met haar problemen, mijn moeder die zich niet lekker voelt. Ik neem alles als een spons in me op."

"Dus plekken waar veel mensen bij elkaar zijn - theaters, festivals, supermarkten - probeer ik te ­mijden. Uitgebreid shoppen is niet aan mij besteed. Winkels met keiharde muziek en felle verlichting… vreselijk! Kleding koop ik online, of ik ga doelgericht een winkel in."

Alle prikkels

"En ik pak altijd de fiets, zodat ik daarna kan bijkomen met mijn hoofd in de wind. Mijn man doet op zaterdag de boodschappen. Ik ga wel naar de bakker en de slager, maar in de supermarkt kom ik liever niet."

"Als kind had ik er al last van. Was iemand boos, dan kon ik ook kwaad worden. Was iemand verdrietig, dan kon ik opeens gaan huilen. Ik stond open voor alle prikkels, alles kwam binnen. Dat vrat energie. Ik snapte er niets van, negeerde het maar."

Yuppen

"Een jaar na mijn huwelijk, ik was 26, liep ik in China een virus op. Eenmaal thuis knapte ik niet op. Mijn man en ik waren yuppen; we werkten hard, gingen veel op reis, dus in mijn ogen was het niet zo gek dat ik niet tot rust kwam. Maar dit was zo heftig, dat ik het niet langer kon negeren."

"Ik was ­misselijk, duizelig, had last van hoofdpijn en koorts, en was ontzettend moe. Maar ik bleef werken. Ik was marketing promotion manager en kwam uit een middenstandsgezin met als motto: 'Niet lullen maar poetsen'."

In de WAO

"Dus ging ik maar door, voor zover dat lukte. Ondertussen kreeg ik onderzoek na onderzoek. Artsen konden niets vinden, ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. 'Het zal wel psychisch zijn' zeiden ze. Maar volgens de psychiater mankeerde ik niets. Op een gegeven moment was ik zó ziek, dat ik in de WAO terechtkwam."

"Ten einde raad stortte ik me op alternatieve geneeswijzen: van elektro-acupunctuur tot iriscopie. Een aantal tanden en kiezen werd getrokken en alle amalgaanvullingen werden ­verwijderd - misschien lag het daaraan - maar niets hielp."

Zwangerschap

"Uiteindelijk kreeg ik het stempel 'ME' opgeplakt, het vermoeidheidssyndroom. Alleen tijdens mijn zwangerschap voelde ik me verrassend goed. Daarna ging het weer bergafwaarts. Tot tien jaar geleden."

"Ik was moegestreden en al die behandelingen kostten ook nog eens kapitalen. Maar ik dacht: 'Ik geef het nog één kans'. Op aanraden van een vriendin belandde ik bij Riet Hop, een regressie- en reïncarnatietherapeut."

Keerpunt

"Het klinkt ­misschien zweverig, maar deze therapeut ­constateerde dat ik alles oppikte, ook de energie van overleden mensen. Daardoor was ik zo moe en kwetsbaar voor allerlei virussen en ontstekingen. Dat gesprek was het keerpunt. Er volgden vele sessies, waarin ik leerde om te gaan met mijn hooggevoeligheid."

"Ik let er nu bewust op dat ik de dag goed begin; eerst ga ik ontbijten en ik open nooit meteen de iPad om het nieuws te lezen. En ik sluit de dag door een kwartier lang op bed te liggen met een kussentje met lavendel op mijn ogen."

Eigen praktijk

"Dan bedenk ik waar ik dankbaar voor ben en kan ik rustig de nacht ingaan. Soms vermoeiend hoor, al die rituelen, maar anders zou ik nooit kunnen doen wat ik nu doe."

"Sinds 2008 heb ik een eigen praktijk, Koru Life Coaching, waarin ik als psychotherapeut en coach werkzaam ben. Ik werk vier dagen per week, en dat lukt doordat ik zelf mijn tijd kan indelen."

Yoga

’s Ochtends start ik rustig, tussendoor loop ik met de hond en aan het eind van de middag doe ik een half uur yoga en mediteer ik vaak een half uur. Ik kan zelf beslissen of ik één cliënt zie op een dag of drie. Werken in het bedrijfsleven zou ik niet meer kunnen: al die ego’s en politieke spelletjes, borrels waarop mensen 'Ja' zeggen en 'Nee' bedoelen."

"Mijn man Edwin werkt nog steeds in die wereld van targets en bonussen. Onze ­relatie heeft wel onder druk gestaan; Edwin zat met zij handen in het haar: van de energieke vrouw met wie hij trouwde, was niets meer over."

"We groeiden uit elkaar. Terwijl ik 'softe' therapiesessies kreeg, volgde hij 'keiharde' salescursussen. Toch zijn we er samen uitgekomen. We geven elkaar de ruimte en houden elkaar in evenwicht: mijn man is gevoeliger geworden en hij houdt mij weer met beide benen op de grond."

Lees verder in VROUW magazine: 'Duizenden Nederlanders zijn doodmoe. Natuurlijk zijn zij niet allemaal hooggevoelig.'

Jij op VROUW.nl

Heb jij ook een bijzonder verhaal en wil je daarover vertellen?

Dan kan dan hier!