„Zo, dat klonk koel”, concludeert Sara nadat ik afscheid heb genomen van de kinderen en Anouk. „Ik?” vraag ik verbaasd. „Nee, Anouk. Ze klonk heel koud toen ze ons begroette.” „Dat valt wel mee hoor,” sus ik. Zit ik voortaan tussen twee kiftende vrouwen? „Anouk beweegt juist lekker mee. Ze haalt de kinderen op, zodat ik mijn handen vrij heb voor belangrijke zaken.”

Herentoilet

Ik prik plagend in haar zij. Sara giechelt: „Wat zijn die belangrijke zaken dan?” „Nou, jij bijvoorbeeld.. en wat er achter die deur gebeurt.” Ik wijs op de deur van het herentoilet. „Wat er nu achter die deur gebeurt, kan ik je wel vertellen hoor,” zegt ze plagend.

„Het gaat me niet om wat er nu gebeurt, maar om wat er over een paar minuten gebeurt,” fluister ik. Ik kijk snel om me heen, pak haar hand en duw tegen de deur van de wc-ruimte. Binnen open ik het eerste toilet, trek Sara mee naar binnen en sluit de deur. Ik smoor Sara’s lach met een zoen.

Gepassioneerd beantwoordt ze mijn kus, haar armen om mijn nek, haar handen kroelen door mijn haar. Tot we de deur van de ruimte open horen vliegen. Iemand morrelt aan de deur van ons toilet. Sara laat me meteen weer los. We staan stokstijf en luisteren gespannen naar het geluid. Er wordt aan nog twee deuren gerommeld. De derde deur gaat blijkbaar open. Terwijl de man een toilet zoekt, klap ik de deksel van ons toilet zachtjes dicht en gebaar Sara dat ze erop moet gaan zitten. Ze trekt haar benen op. Slim, nu lijkt het alsof ik alleen voor de pot sta.

Geen slipje

Ik steek mijn duim naar haar op en zij schiet meteen weer in de lach. Er is nu nog maar één manier waarop ik haar gegiechel kan smoren: ik rits mijn broek open en haal mijn stijve eruit. Gretig valt Sara aan. En terwijl er een paar toiletten verderop iemand zijn behoefte doet, word ik waanzinnig oraal naar een hoogtepunt gebracht.

Het liefst had ik mijn waardering voor Sara’s werk met veel geluid kenbaar gemaakt, maar dat laat de situatie niet toe. Ik bijt bijna mijn tong eraf in een poging om mijn eigen kreten te smoren. Uiteindelijk horen we de man weggaan en kunnen we uit de wc-ruimte glippen.

„Dat was memorabel,” grijns ik als we veilig in de auto zitten. „Ik wilde alleen een beetje zoenen. Dit scenario heb ik niet bedacht.” “Nee?” vraagt Sara. „Ik wel.” Plagend schuift ze haar rokje omhoog. Geen slipje! Dan geeft ze heel snel gas, zodat ik niets met deze wetenschap kan. Althans: ik kan er niet meteen iets mee, maar zodra we thuis zijn en de deur achter ons dichtvalt, bedank ik haar op gepaste wijze voor haar diensten in de wc.

Gebroken kopje

De rest van het weekend leven we ons heerlijke leventje: we doen boodschappen samen, we koken samen, we eten samen en we vrijen. Met moeite ruk ik me zondagavond los uit deze fijne setting. Morgen weer aan het werk en aangezien mijn werkkleding nog in het tuinhuis is en Sara voor het werk niet wil weten dat we een setje zijn, slaap ik die nacht niet bij Sara.

Als ik maandag op het werk kom, is iedereen er al. Ze hangen rond de koffiemachine en vertellen over het weekend. Sara doet vrolijk mee. Ze kijkt niet op of om als ik binnenkom. Mijn secretaresse (en ex-minnares) Roxy wel: „Heeeee…. Daar heb je de vakantievierder. Hoe was het? Was het wennen om daar weer met je ex-vrouw te zijn?” Ik hoor hoe Sara haar kopje laat vallen. Ik bevries: „Lente had enige foto’s op haar Instagram,” kakelt Roxy verder.

Een uur later lukt het me om Sara alleen te spreken: „Sorry,” begin ik. „Ik had het je meteen zelf moeten vertellen. Door een misverstand overlapte Anouks en mijn verblijf. Er zat verder niets achter. Ik was het zelf al eigenlijk weer vergeten. Nogmaals sorry. Ik begrijp dat je je belazerd voelt.” Sara kijkt me ijskoud aan. Dan draait ze zich om en loopt weg.

Het regent fotostukjes

Achter mijn bureau zoek ik het Instagramaccount van Lente op en vind de gewraakte foto’s. Verdomme. Hoe krijg ik haar aan het verstand gepeuterd dat ze niet alles moet delen? Geïrriteerd klik ik door haar account en dan stuit ik opeens op een foto van mijn overleden vader. Ik herken het plaatje, alleen de setting op de foto van Lente klopt niet. In het oorspronkelijke plaatje zit ik op zijn schouders.

Ik app haar: ’Hoe kom je hieraan?’ ’Gevonden op zolder.’ ’Was het alleen dit stukje?’ ’Nee hoor…’ En dan stuurt ze een filmpje van een envelop die ze leegschudt. Het regent fotostukjes. En als ze inzoomt, zie ik dat het fotostukjes van mijn jeugd zijn.