Een paar maanden geleden kreeg ik nieuwe buren. Of beter gezegd een nieuwe buurman, Omar. Hij is 36, werkt als jurist en ik vond hem meteen een gezellige, enthousiaste gast. Maar, zoals dat gaat bij nieuwe buren: je nodigt ze bij een eerste kennismaking met goed fatsoen uit voor koffie of een borrel en jaren later ben je die voordeur nog steeds niet gepasseerd. Zo ging dat ook met Omar en mij, dus het bleef bij een regelmatige uitwisseling van ’pakketje voor jou, pakketje voor mij’.

Tot we op een dag aan de praat raakten in het trappenhuis. We ontdekten dat we allebei single en aan het daten waren en hadden door die gemene deler direct voor járen gespreksstof. De weken daarna hielden we elkaar steeds vaker op de hoogte over nieuwe matches, geflopte first dates en hoe we de berichten van het andere geslacht moesten ontcijferen én er het best op konden reageren. Eigenlijk was Omar mijn nieuwe souffleur, mijn wingman, mijn coach, die me door de dating jungle zou gaan loodsen.

Samen uit samen thuis

„Er zijn nieuwe ontwikkelingen met Anna, maar het is te veel om op te noemen. Laten we ergens eten, dan praat ik je bij”, zei hij toen ik hem op de hoek bij de supermarkt tegen kwam. Altijd nieuwsgierig naar zijn bizarre avonturen (ik bleek niet de enige met een opmerkelijk dateleven) en heel benieuwd naar zijn mannelijke perspectief ik een paar dagen later Thais met hem eten bij een tentje in Amsterdam-Oost. Hij vertelde over hoe zijn nieuwe date Anna alles had wat ’ie zocht, maar dat hij toch niet zeker wist of hij het had gevonden. Ik deelde op mijn beurt eindelijk in geuren en kleuren mijn dramatische date-ervaringen. Over de knappe barman met zijn zwangere vriendin, de Marktplaatsman en de Amsterdamse crimineel. Waarop Omar telkens reageerde met: „Jij kunt toch veel beter krijgen?” Na een megagezellige avond gingen we naar huis (als je met je buurman op stap gaat, is het pas echt ’samen uit, samen thuis’) en de dagen erna hielden we elkaar als vanouds op de hoogte van alle perikelen.

Overgeslagen door de Sint

Toen we op zondagochtend al append opstonden (allebei aan de andere kant van de muur) omdat Omar weer een te bizarre avond had gehad en ik alles wilde weten, stuurde ik hem een berichtje van mijn schoen die ik zaterdagavond had gezet. De tekening die ik samen met mijn dochtertje had gemaakt, zat er nog even keurig opgerold in en de bak met wortelen was door Ozosnel ook onaangeraakt gebleven. „WTF! Er zit gewoon niks in mijn schoen!”, appte ik Omar.

„Hahaha, ik kom wel iets in je schoen stoppen. Wat wil je?”, antwoordde hij. Ik reageerde met een sarcastisch „Ehm oorbellen?” Want heus, ik heb nooit iets anders dan chocolade of marsepein in mijn muiltjes gevonden en ik verwachtte sowieso niet dat hij dit serieus meende. „Een gevaarlijke beslissing om dat aan mij over te laten, maar oké”, antwoordde hij. „Haha”, appte ik en ging verder met mijn zondagplanning.

Beste schoencadeautje ooit

In de avond besloot ik nog even te gaan wandelen, zo’n hele dag binnen is niks voor mij. Ik stapte de voordeur uit om mijn schoenen, die altijd op de gang voor ons appartement staan (Sinterklaas of niet), aan te trekken. En wat denk je? In mijn witte Nikes zat een pakje van een juwelier. Vol ongeloof maakte ik het open. ’Zou Omar dan echt ..?’ En ja hoor, in het doosje zaten twee fonkelende gouden oorbellen. Nog precies mijn smaak ook!

„Dit is niet normaal lief. Ik wil je eigenlijk bellen, maar ik weet dat je met Anna bent. Hoe attent!”, appte ik hem. „Ik heb geen idee waar je ’t over hebt. Maar de Sint is heel blij dat je blij bent” verscheen er even later op mijn scherm. Ik kon niet stoppen met glimlachen.

Het ultieme voorbeeld van ’Beter een goede buur dan een verre vlam’?

Dank u Sinterklaasje.