Aflevering 137: ‘Alzheimer? Ik wil er niet aan denken’

Maandag "Alzheimer!" Nu Eva het hardop zegt, klinkt het zoveel harder dan in mijn hoofd. Uiteraard heb ik daar zelf ook aan gedacht. Maar ik wil er niet aan. Mijn moeder heeft toch borstkanker niet overleefd om ruim een jaar later dementerend weg te kwijnen? Eva ziet me piekeren, zet snel haar paard vast en pakt mij beet. "Schat, dat was het eerste dat in mij opkwam en ik flapte het eruit. Maar zo te zien is het ook al door jouw hoofd geschoten. Niet meteen in paniek raken; het is maar een vermoeden. En alzheimer is niet het einde van de wereld, hè?" Ik schud mijn hoofd. Ik wil er niet aan. Alsof ons gesprek niet heeft plaatsgevonden, begin ik over iets totaal anders."Is-ie braaf?" Ik ontworstel mij aan Eva’s armen en aai een beetje angstig de manen van haar enorme paard. Ik vind 'm doodeng. "Nee, braaf is hij niet, wel heel ondeugend. Maar hij heeft het hart wel op de juiste plek." "Kijk jij er dan wel mee uit? Je bent zo goed hersteld van je ongeluk, straks breek je alsnog je nek met die nieuwe hobby van je." Eva schiet in de lach. "Ja schat, ik kijk uit. Wil je er anders een rondje op stappen? Dan voel je een beetje wat ik bedoel." Onthutst kijk ik haar aan. "Ik? Op een paard? Doe jij eens even lekker normaal, zeg!" Donderdag "Ik blijf nog even liggen", deel ik Boris mede als hij het bed uitstapt om zich te douchen. Het idee dat een eventuele kans op bevruchting verloren gaat doordat ik te snel 'verticaal' ben gegaan, kan ik niet aan. We hebben pas een paar weken geleden besloten dat we graag zwanger willen worden, maar ik vind het nu al te lang duren. Ik had ook nooit op internet de statistieken moeten opzoeken. In tegenstelling tot mijn eerste twee zwangerschappen, kan ik nu worden bestempeld als 'oude moeder'. Na je 35e neemt je vruchtbaarheid behoorlijk af: ik moet nog maar zien dat het ons lukt. Bovendien blijft mijn miskraam van vorig jaar maar door mijn hoofd spoken. Misschien had dat ook wel met mijn leeftijd te maken. "Vind je niet dat je een beetje obsessief bezig bent?" Ik trek een pruillip en zet een kinderachtige stem op: "Maar ik wil het! Ik wil het nu!" Boris duikt weer naast mij in bed en begint me te zoenen. "Dan weet ik het goed gemaakt, dan doen we het nog een keer over en verdubbelen we onze kansen."