Het is echt niet mijn schuld. Gewoon domme pech, of het lot. Nou ja, een klein beetje mijn eigen schuld dan. Ik heb iets te veel gedronken om nog naar huis te mogen rijden en het klonk zo vanzelfsprekend dat ik dan wel in de slaapkamer van zijn zus kon blijven slapen. Want waarom niet? Ik bleef toch ook wel eens bij Andrea of een andere vriendin slapen na het stappen? Het klonk allemaal heel logisch. Tot nu. Ik sta in de slecht verlichte badkamer op de eerste verdieping van de boerderij. Vrij groot maar smal, met terracotta tegels op de vloer en roomwitte muren. In een van de muren zit een klein raam met een luikje aan de binnenkant en zoals overal in dit huis is ook hier het plafond van houten balken. ‘Authentiek’ zou Hugo het omschrijven in dat stomme makelaarsjargon van hem.

Ik kijk mezelf indringend aan in de spiegel boven de wastafel. Aan mijn ogen is niet veel te zien, ze zijn hooguit een beetje rood. Ze staan niet overdreven moe, of verdrietig, maar ook niet blij. Ik ben het gewoon, Esmée.

Kom op, spreek ik mezelf streng toe. Je weet dat dit foute boel is. Niet hardop natuurlijk, ik speel niet in een van die foute films waar ze constant tegen zichzelf praten in spiegels, liefst in openbare toiletten. Alsof echte mensen zoiets ooit doen. Je kunt nu nog terug. Gewoon zeggen dat dit toch niet zo’n goed idee was. Een slecht, slecht idee. En dan een taxi bellen.

In gedachten zie ik Hugo voor me, de leuke versie met die brede glimlach en de verliefde blik. Ik voel een akelige druk op mijn borstkas, beklemmend en droevig. Wat is er toch met ons de laatste tijd? Het lijkt wel alsof we elkaar niet meer kunnen vinden. Hij is altijd in de weer met zijn werk, en zo niet dan is hij wel op stap met zijn collega’s. Zelf word ik nogal opgeslokt door alle ellende waarin ik me heb gestort, vrijwillig al dan niet door het lot. De leugentjes, het gezeik op mijn werk en met mijn vriendinnen, het gedoe met het dorpsfeest. Ik vertel Hugo niet meer vanzelfsprekend alles wat in mijn leven gebeurt zoals ik vroeger wel deed. Niet bewust, maar gewoon… Soms denk ik: het interesseert hem toch niet. Of: hij kan me er toch niet mee helpen. Misschien houdt hij ook dingen voor mij achter. Waar zou hij nu zijn? Thuis ondertussen? Waar denkt hij aan? Zit hij te wachten tot ik reageer op zijn appje? Of zou hij gewoon allang in een diepe slaap liggen? Het is drie uur, die kans zit er dik in.

Ik hoor Rik rondlopen op de krakende houten vloer. Waarschijnlijk wacht hij tot hij naar binnen kan. Ik kom weer in beweging. Ik veeg een pluk haar weg, was me met koud water en bekijk mijn druipende gezicht in de spiegel. Zonder make-up ben ik op mijn mooist, zegt Hugo altijd, iets waar ik het hartgrondig mee oneens ben.

Ik schrik van een klopje op de deur. ‘Kan ik mijn tanden even poetsen?’

Behalve de maillot en mijn laarzen die uitgeschopt in een hoek liggen, heb ik al mijn kleren nog netjes aan. Ik duw de deur open en slik als ik hem daar zie staan in niets anders dan een boxershort. Fokking shit. Ik kan het niet helpen dat er een lichte schok door me heen gaat. Hij heeft een lang en lenig lichaam, zo stel ik vast. Erg slank, maar toch gespierd. Kortgeschoren haartjes sieren zijn borst en vormen een paadje naar beneden – ik slik hier even – zijn boxershort in. Onwillekeurig vergelijk ik hem met Hugo. Hugo heeft maar een paar borsthaartjes. Rode haren, net zoals op zijn hoofd. En Rik is slanker dan Hugo, slank maar niet slungelig. En Rik… nou ja, laat ik het erop houden dat ze heel verschillend zijn.

Ik doe alsof het me nauwelijks opvalt dat Rik halfnaakt is en schuif een stukje op om ruimte aan de wastafel te maken. Maar dan staat hij weer zo dicht naast me dat ik er de kriebels van krijg. Een warm gevoel verspreidt zich vanaf mijn buik naar boven. Volgens mij word ik rood. Ik probeer aan mijn tenen te denken. Tenen, tenen, tenen. Mislukt. Hij loopt vlak achter me langs en pakt een tandenborstel. Iets bloots van hem raakt mijn arm. Zijn heup? Een arm? Het lijkt alsof de plek waar hij me heeft aangeraakt in brand staat. Uitermate gevaarlijk dit, ik realiseer het me en tegelijkertijd geniet ik ervan. Om me een houding te geven pak ik mijn tandenborstel uit het logeertasje dat ik gelukkig altijd in de achterbak van mijn auto heb liggen, en begin ook te poetsen. Mijn gedachten zijn er niet bij.

Rik is als eerste klaar. Ik check zijn rug en kont terwijl hij vooroverbukt om zijn tandpasta uit te spugen. Conclusie: meer dan oké. Ik moet de neiging bedwingen om mijn vinger heel langzaam over zijn rug naar beneden te laten glijden, precies tot het kuiltje boven zijn stuitje dat zichtbaar is als hij weer overeind komt. Snel wend ik mijn blik af. Terwijl ik daarna zelf vooroverbuig, bedenk ik dat hij misschien hetzelfde bij mij staat te doen. Hij checkt vast ook mijn kont. Het verschil is alleen dat ik nog kleren aanheb. Een kort jurkje weliswaar, dat misschien oppiept aan de achterkant. Als ik overeind kom, zie ik in de spiegel dat hij vlak achter me is komen staan. Zonder iets te zeggen kijkt hij me over mijn schouder aan. Zijn blik is zo intens dat ik het bijna niet volhoud om terug te kijken. Het moment lijkt minuten te duren. Ik slik een keer en kijk terug naar die ongelofelijk bruine ogen met de mooie, dikke wimpers eromheen. Zijn blik verandert van serieus naar plagerig. Voorzichtig trekt hij een wenkbrauw op. Een twinkeling verschijnt in zijn ogen en een mondhoek trekt op in het verdomde smeltlachje. Kus me dan, flitst het door me heen. Nee, kus me niet! Kus me dan. Nee, doe het niet!

Ik voel zijn warmte zonder dat we elkaar aanraken. Ondertussen blijft hij me aankijken via de spiegel, alsof hij mijn reactie afwacht. Ik weet niet wat mijn reactie is, of wat die zou moeten zijn. Eigenlijk kan ik niet meer helder nadenken. In mijn hoofd waait een wind, een wind die aanwakkert tot een storm en razendsnel overgaat in een orkaan.

Na een kort moment dat wel een halfuur lijkt, buigt hij eindelijk zijn hoofd. Terwijl zijn ogen me blijven volgen laat hij het tergend langzaam in mijn hals zakken, totdat er een lok voor zijn gezicht valt. Ik voel me slap worden, maar op een goede manier. Ik kantel mijn hoofd wat naar achteren.

Eerst voel ik alleen zijn adem, als een zuchtje wind net onder mijn oor, maar mijn lichaam reageert direct: kippenvel. Via de spiegel slaat hij me gade terwijl hij opnieuw zachtjes blaast. Weer kippenvel. Holy shit. Dit is… dit is zo goed dat het gewoon niet fout kan zijn. Onmogelijk.

Ik sluit mijn ogen en probeer de gedachte aan Hugo buiten te sluiten. Dat gaat veel te makkelijk. Zolang Rik me niet kust is dit geen vreemdgaan. Dit is gewoon een lullige situatie met een goede vriend. Gevalletje overmacht. Hij staat daar, ik sta hier. Weliswaar dicht bij elkaar, maar dat kan toeval zijn.

Wow, wacht. Zijn dit zijn lippen? Volgens mij voel ik zijn lippen. O jee, ik voel zijn lippen, ik weet het zeker. Warmer dan daarnet, tintelend. Hij strijkt er een keer mee langs mijn hals, verder niets, maar al mijn zintuigen staan op scherp. En dan zijn dit alleen nog maar zijn lippen, man o man. De rest van zijn lichaam raakt me nog steeds niet aan, hoewel ik de warmte ervan kan voelen.

Ik adem uit, zwaar. Inademen gaat nog moeilijker en het lijkt alsof de lucht niet verder komt dan halverwege mijn keel. Dadelijk moet ik nog in een plastic zakje gaan ademen.

Willoos laat ik mijn hoofd verder achterover zakken, dit is sterker dan ik. En zolang ik Rik niet terug kus, is er nog steeds niets aan de hand.

Zijn lippen. O, zijn lippen. Ze beginnen mijn hals te masseren. Mijn hoofd zakt nog verder naar achteren tot ik tegen zijn borst leun, die vrij onrustig heen en weer gaat. Ik ben verbaasd over een kreun die aan mijn keel ontsnapt. Ben ik dat?

Als antwoord geeft Rik kleine beetjes in mijn nek.

‘Schoft,’ fluister ik hees.

Zijn lach kietelt in mijn hals. Tussen twee beetjes door komt hij omhoog en zegt met een brutale blik via de spiegel: ‘Die had je nog te goed van daarstraks.’

Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Ga weg, Esmée. Vlucht nu je nog kunt. Hier krijg je spijt van. Denk aan Hugo, of iets anders. Chocolade. Bloempotten. Notulen. Zweetvoeten. Je moet de dokter nog bellen voor een herhaalrecept van de pil. Pil achterstevoren is lip. Lip. lippen. Riks lippen. Ga weg hier! Maar nee, mijn lichaam komt niet in beweging.

Als Rik merkt dat ik niet protesteer, legt hij voorzichtig zijn handen om mijn middel. Nog nooit ben ik me zo bewust geweest van twee handen op mijn lichaam. Dadelijk branden ze er nog een gat in, zo voelt het tenminste.

Plotseling stopt hij met kussen. Als ik verward mijn ogen open en ik ze even de tijd heb gegeven om te wennen aan het weinige licht, kruisen onze blikken elkaar in de spiegel. De kleur van Riks ogen lijkt nog intenser, de blik is ondeugend. Voorzichtig verschijnt er een lachje als hij langzaam zijn handen naar mijn heupen laat zakken. Daar komen zijn duimen in beweging. In kleine cirkeltjes beginnen ze mijn onderrug te verkennen.

Ik slik een keer als zijn adem weer langs mijn hals strijkt. Mijn hoofd is nog steeds een woeste orkaan, geen enkele gedachte blijft hangen. Ik weet niet meer waar ik ben, hoe laat het is of welke dag. Ik weet alleen dat ik met Rik ben. En er was iets met Hugo. Wat ook alweer? Ik weet het niet meer.

Ik draai om, me nog steeds belachelijk bewust van Riks handen die nu aan de voorkant van mijn lichaam terechtkomen, op mijn onderbuik waar zijn duimen opnieuw voorzichtig beginnen te cirkelen. Ik leg mijn hand tegen zijn borst, die vrij snel op en neer gaat en ik voel de spieren bewegen. Sexy. Ik durf hem bijna niet aan te kijken, toch doe ik het. Ik dwing mezelf. Wo-how, wat is hij dichtbij.

‘Hoi,’ zegt hij hees.

‘Hoi.’

Dit is het meest stompzinnige gesprek ooit.

Het geaai met zijn duim stopt en hij laat zijn voorhoofd tegen het mijne zakken. Zijn ogen zijn zo dichtbij dat ik de wimperhaartjes kan tellen en ook de spikkeltjes in zijn pupil. Nu snap ik wat ze bedoelen met ‘verdrinken in iemands blik’, ik zou uren zo kunnen staan. In werkelijkheid staan we er waarschijnlijk maar een halve minuut. Doodstil. Ik zie aan zijn ogen dat hij lacht. Ook zijn mond is dichtbij en ik ruik tandpasta.

Met zijn lippen strijkt hij langs, bijna alsof het toeval is. Nog een keer. Dan drukt hij ze op de mijne. Warm, zacht. Ik breng mijn vrije hand naar zijn nek, weersta de verleiding om me in hem vast te klauwen. Mijn vingers spelen met de korte nekhaartjes terwijl hij met zijn tong over mijn onderlip gaat. Eén keer, twee keer, drie… Ik zucht en open mijn mond. Een ontlading trekt via mijn nek over mijn ruggengraat naar beneden als zijn tong naar binnen glijdt.

Ik klamp me verder aan hem vast, verplaats mijn hand van zijn borst naar zijn onderrug en trek hem voorzichtig naar me toe. Zijn handen komen weer in beweging. Loom verschuiven ze steeds verder naar boven, tot vlak onder mijn beha. Van daaruit trekt hij met één vinger, tergend langzaam, een lijn over mijn buik naar beneden. Vlak boven mijn slipje stopt hij. Omegodomegodomegod, mijn hele lichaam staat in de fik. Het liefst zou ik alle kleding direct van me afscheuren.

Onze tongen spelen met elkaar, plagend. Ze zoeken elkaar op en glijden weer van elkaar af. Gek, hoe je iemand zo lang kunt kennen en hij nog meer in je achting gaat stijgen als hij een goede kusser blijkt te zijn. Sommige mannen hebben onvermoede talenten. Ik had vroeger in mijn dromen natuurlijk wel een heel romantisch beeld bij Rik, maar hij leek me ook altijd zo rustig en relaxed dat ik dit niet had verwacht. Hij overtreft mijn stoutste dromen.

Ik laat een hand naar zijn kont zakken, klein maar strak, en geef er een kneepje in. Een diepe grom komt uit zijn keel voordat hij de grip van zijn mond op de mijne intensiveert. Hij duwt zijn lichaam naar voren, ongecontroleerder. Ik hoor en voel hoe hij zwaarder begint te ademen. Gek word ik ervan. Zijn handen zakken af naar mijn billen en hij trekt me naar zich toe. Ik voel iets hards tussen ons in.

‘Schoft,’ mompel ik weer.

Ik voel die lach weer vanuit zijn borst omhoogkomen als hij plagend antwoordt: ‘Je haalt het slechtste in me naar boven.’ Zijn stem is nog dieper dan normaal.

Voordat ik iets kan terugzeggen, sluiten zijn lippen weer om de mijne. Ik blijf me verbazen over het lef en de onvermoede versierkunsten van deze man.

Even flitst er een beeld van Hugo voorbij. Ik kus het weg op de lippen van Rik. Mijn zoveelste leugen, gek hoe dat gaat wennen. Ik zucht een keer, tenminste dat denk ik. Het is meer een zachte kreun die uit mijn keel ontsnapt. Ik zet zoveel op het spel, maar het lijkt wel alsof ik daar heel ver van verwijderd ben, alsof ik in een andere wereld zit met alleen Rik. Als iets zó goed voelt, dan kan het toch nooit fout zijn?

Hij begint te pulken aan de rits van mijn jurkje en haalt zijn mond van de mijne. ‘Mag ik?’ Alleen al die stem, man o man.

Ik leg mijn wang tegen die van hem. Ik sluit mijn ogen en zie Hugo. Snel doe ik ze weer open. Ik zie Riks hals, de korte haartjes in zijn nek. Ik voel hoe zijn borst in- en uitademt tegen de mijne.

‘Ja,’ zeg ik. Het klinkt verbazend helder.

Rik pakt mijn armen stevig vast en duwt me zachtjes een stukje van zich af zodat hij me aan kan kijken. Ik kijk terug. Hij zegt niets, zucht alleen een keer.

‘Alsjeblieft, help me uit dit jurkje,’ hoor ik mezelf smeken. Het lijkt de stem van iemand anders. Dat is een goed excuus trouwens, straks. Ik was het niet, het was een compleet ander iemand die hier met Rik stond te zoenen en flikflooien alsof haar leven ervan afhing.

Zonder te kijken, maar beheerst, trekt hij de rits naar beneden. Zijn handen op mijn blote rug, het jurkje dat met een bijna onhoorbaar plofje de badkamervloer raakt. Als in een film. Nee, nog beter dan in een fokking film. Rik houdt me even van zich af om me te bekijken en gromt dan. Ik lach. Het is een wonder dat ik een matchend setje aanheb, en eentje dat niet rafelt. Het is mijn nieuwe lichtrode aanwinst, stijlvol en toch sexy. Wat ben ik daar nu ongelofelijk blij mee. Gelukkig krijg ik nauwelijks de tijd om te denken aan degene voor wie ik het eigenlijk gekocht had.

Rik tilt me op, omhoog tegen de muur. Ik sla mijn benen om hem heen. Hij drukt zich tegen me aan en we zoenen verder, hijgend. Ik voel hoe mijn haar in de fijne structuur van de muur blijft hangen als hij me even later weer voorzichtig bij mijn heupen pakt en op de grond zet. Ik heb nauwelijks de tijd om vast op mijn benen te staan – wat sowieso al heel lastig is in deze situatie – als hij me opnieuw optilt. Zijn ene arm schuift hij onder mijn knieën en de andere onder mijn schouderbladen. ‘Sorry, maar ik wil je even verplaatsen.’

Terwijl ik zweef, bestudeer ik zijn kaak met de zachte stoppeltjes. Ik voel hoe hij met mijn voeten de badkamerdeur opentikt en na een korte manoeuvre hetzelfde doet met een volgende deur, die van zijn slaapkamer.

De kamer is minimaal verlicht met alleen een bedlampje, maar ik herken het nog van de subgroepmeeting die we hier hadden. God, wat haatte ik hem toen. Als ik toen had geweten dat hij me een aantal weken later in mijn ondergoed naar binnen zou dragen, had ik gegild van het lachen.

Rik legt me op het bed en buigt zich over me heen voor een nieuwe, langzame zoen met een intense blik die ik werkelijk nooit hoop te vergeten, voordat hij zich opricht en naar zijn laptop loopt.

‘Waar hou je van?’

Ik probeer helder te denken, wat echt verdomd lastig is als zoiets lekkers op een meter afstand van je staat. ‘Zoek jij maar iets uit.’

Ik kijk naar hem. Wie had gedacht dat hij zo’n lichaam verstopt hield onder al die hoody’s en baggy jeans? Lang en slank, maar niet slungelig. Gespierd, maar zeker niet opgepompt, gewoon precies goed. Geen tatoeages, geen piercings, lekker clean.

Als hij zijn laptop opent, check ik nog snel even hoe ik erbij lig. Ik wil er niet overdreven sexy bij liggen als een webcamsloerie, maar ook niet onflatteus ingezakt of met een blubberbuik. Checkerdecheck, alles oké.

Elke gedachte aan Hugo druk ik de kop in, wat eerlijk gezegd niet zo moeilijk is bij de aanblik van Rik in boxershort. Mijn handen jeuken om die uit te trekken, al kan ik me ook weer niet voorstellen dat ik dat echt ga doen. Ga ik… durf ik…?

Rik klikt een album aan in Spotify en komt dan naast me liggen. De eerste tonen van een nummer van Editors klinken. Goede muzieksmaak: check. En prima seksmuziek als je het mij vraagt.

Zijn ogen gaan over mijn lichaam. Even word ik onzeker, totdat hij me zachtjes begint te strelen. ‘Esmée…’ zegt hij alleen. Verder niets. Ik bedwing de neiging om ook zijn naam te zeggen. Dat zou weer zo’n stom gesprek worden. Ik kreun alleen.

Ik doe mijn ogen dicht en geef me eraan over, laat mijn handen afglijden naar zijn billen. Tijd en plaats vervagen. Zoenen met Rik zou me nooit gaan vervelen, dat weet ik zeker. Het valt me ook op hoe teder hij is. Geen overhaaste bewegingen, geen dwingende handen. Als hij mijn beha wil uittrekken, vraagt hij het eerst, bijna verlegen. Ik knik. Praten lukt me allang niet meer. Ik ben op mijn beurt minder beleefd en trek zonder vragen zijn boxershort naar beneden. Een kort moment meen ik te merken dat hij daar onzeker van wordt, maar dat is nergens voor nodig want ook daar stelt hij niet teleur, zo zie ik. Ik kreun zachtjes als hij zich over me heen buigt en mijn ene borst streelt terwijl hij met zijn tong de tepel van de andere omcirkelt. Daarna dwaalt zijn tong via mijn buik naar beneden. Ik word lichter in mijn hoofd naarmate hij dichter in de buurt van mijn slipje komt. Opeens stopt hij.

‘Esmée,’ klinkt het schor. ‘Weet je het nog zeker?’ Hij zegt het enigszins verlegen, maar ik vind het ongelofelijk schattig.

Loom kom ik overeind. ‘Heb je ergens condooms?’ schakel ik naar de praktische modus, ik ben er zelf verbaasd over.

Hij kijkt verward, haalt met die kenmerkende beweging zijn hand door zijn haar en knikt dan naar het bureau: ‘Linkerlade, bovenin.’ Hij wil opstaan, maar ik ben hem voor.

Achter in de eerste lade vind ik ze inderdaad. Terwijl ik terugloop met het pakje in mijn ene hand, trek ik met de andere mijn slipje uit, het laatste kledingstuk dat nog tussen ons in stond. Waar ik het lef ineens vandaan haal is me een raadsel.

Zijn ogen glijden nog een keer over mijn lichaam en het is net of ik letterlijk opstijg als ik zijn meer dan goedkeurende blik zie.

Wat er daarna gebeurt kan ik gewoonweg niet anders omschrijven dan hemels. Hem zo dicht bij me te voelen is ongelofelijk. Zijn geur, zijn naakte lichaam zo dicht tegen het mijne. De spieren die zich aanspannen. De muziek die gewoonweg perfect aansluit bij de sfeer. Zijn ogen zo dichtbij, zijn mond vlak bij mijn oor, het zachte gehijg waarvan ik op een gegeven moment niet meer weet of het van hem of van mij komt. We hebben hetzelfde ritme. Van langzaam naar sneller, voorzichtig opbouwend van zacht naar harder. En dan zijn zachte, trillende kreun voordat we bijna gelijktijdig het volgende level ingaan, ik denk dat ik gek word. Ik zweer dat ik dat geluid nooit meer zal vergeten.

OVER IRIS HOUX

Iris Houx is geboren en getogen in Noord-Brabant. In 2010 begon ze met het schrijven van korte verhalen en columns. Ze publiceerde o.a. in Dagblad Metro, TPO Magazine, Viva en Esta en won diverse schrijfwedstrijden. Sinds 2013 is ze vaste columniste van Chicklit.nl, waar ze met haar humor en eigen stijl een grote groep vaste lezers aan zich weet te binden. Scoop! is haar debuutroman.

Over Scoop!

In Scoop! neemt schrijfster Iris Houx je mee in de wereld van Esmée Evers. Esmée verhuist naar de grote stad, waar ze een baan krijgt als redactiechef. Althans, dat vertelt ze haar vriendinnen, in werkelijkheid is ze redactieassistente. Haar leugentje is lastig vol te houden als één van haar vriendinnen haar bazin wordt bij hetzelfde magazine. Wanneer een bekende tv-ster noodgedwongen moet onderduiken, krijgt Esmée de kans zichzelf te bewijzen. Ze bedenkt een plan dat niet alleen de media op zijn kop zet, maar ook haar eigen carrière, vriendschappen en relatie...