Geopereerd

"Je wordt morgenochtend geopereerd," zei een vriendelijke verpleegkundige. "Dat betekent dat ik de baby dus niet kan houden," antwoordde ik ontzet. "Nee, het vruchtje is niet levensvatbaar, helaas. We geven u nu een slaapmiddel zodat u lekker kunt uitrusten."

En voor ik het wist waren we een dag verder, werd ik op een brancard gehesen en werd een infuus in mijn arm gestopt. Gek genoeg was ik niet bang. Het ziekenhuispersoneel kwam professioneel over en het zag er allemaal schoon en steriel uit. Ik was alleen erg in de war. Nu had ik net gehoord dat ik een kind verwachtte en raakte ik het meteen kwijt!

Uitslaapkamer

Een paar uur later kwam ik bij in de uitslaapkamer. Een lieve verpleegkundige stond over me heen gebogen en hield mijn hand vast. "Helaas hebben we uw eileider niet kunnen sparen", zei ze triest.

"Maar u kunt gelukkig met uw andere eileider nog een heleboel baby’s krijgen! En ook de gynaecologe die even later kwam kijken, bevestigde de diagnose. "Alleen zou ik niet al te lang meer wachten als ik u was. U bent nu toch verminderd vruchtbaar. En natuurlijk ook niet meer zo héél jong…"

Privacy

Het gevolg was dat ik redelijk overstuur in mijn kamer kwam waar Alex op me zat te wachten. Hij had mijn koffer ingepakt en meegenomen. Dat was natuurlijk erg lief, maar de manier waarop hij naar me keek, beviel me eigenlijk minder.

"Ik vind het heel aardig van die koffer," begon ik. "Geen probleem," antwoordde hij. "Sexy ondergoed heb je, hoor!" "Dank je. Kun je mij misschien mijn handtas aangeven, ik moet iemand bellen."

Hij gaf me mijn tas en zakte weer terug op zijn stoel. "Vind je het erg om weg te gaan? Ik kan wel wat privacy gebruiken." Alex opende zijn mond om wat te zeggen en sloot die toen weer. Hij verliet de kamer, maar ik had het gevoel dat hij vlak achter de deur bleef staan. Gelukkig sprak hij geen woord Nederlands.

Zwanger! Van jou!

Huilend belde ik het zo bekende telefoonnummer en gelukkig nam Hij meteen op. "Ik moet je iets ergs vertellen," snikte ik. "Ik was zwanger! Zwanger van jou!" Verbeeldde ik het me nou of klonk hij opgelucht? "Je zei was? Dus je bent het nu niet meer? Heb je een miskraam gehad?" vroeg hij.

"Nee, dat niet…” en ik vertelde hem alles. “Kun je niet naar me toekomen? Ik heb je zo verschrikkelijk nodig nu." Maar dat kon natuurlijk niet, want hoe moest hij dat aan Josien en de kinderen uitleggen?

Uiteindelijk hing ik op. Ik voelde me verschrikkelijk verward. Maar één ding stond als een paal boven water: ik wilde een kind. Nu. Van Hem.

WIL JE EEN MAILTJE ONTVANGEN ALS ER EEN NIEUWE AFLEVERING VAN DAGBOEK VAN EEN MINNARES ONLINE STAAT?