Mits het ons gegeven was natuurlijk maar dat is het - zo weten we inmiddels - helaas niet... We zijn door de hele medische mallemolen gegaan. Ik voelde me net een speldenkussen. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. En die hormonen maar gieren door mijn lijf. Elke keer hadden we nieuwe hoop: ’Zou het dan nu toch echt?’. Maar nee. Het is ons niet gegund.

Inmiddels ben ik 37 en heb ik mij er na ruim tien jaar bij neergelegd: het gaat niet meer gebeuren. Ook mijn - inmiddels man - heeft de hoop opgegeven. De harde realiteit is dat ik nooit zal ervaren hoe het is om zwanger te zijn. Te bevallen. Borstvoeding te geven. Ons kind vast te houden.

Zwanger

Mijn allerbeste vriendin heeft mij bij elke bocht en hobbel op die weg bijgestaan. Ze ging mee naar doktersafspraken, stond klaar met een pak koekjes als ik een ’behandeling’ had gehad en appte met mijn vent om ook hem een hart onder de riem te steken.

Zelf had ze nooit een enorme kinderwens gehad en ik sloeg dan ook steil achterover toen ze me belde met ’heuglijk nieuws’. ’Ik ben zwanger’ vertelde ze toch ook een beetje schoorvoetend, immers wetende van mijn onvruchtbaarheid. Ik wilde zó graag blij zijn voor haar en haar man, voelde dat dat moest, dat dat hoorde... Maar ik kón het niet. Elke vezel in mijn lijf schreeuwde verdriet. Ik kon er nog net een felicitatie uitpiepen alvorens de verbinding snel te verbreken; ik moest even op adem komen.

Huilen

Maanden verstreken. Zij bleef contact zoeken, bleef vragen hoe het met ons ging, vroeg mij mee naar echo’s (’Daar hoor jij toch bij!’)... Maar elk berichtje en telefoontje stak, prikte, schuurde. De datum waarop ze was uitgerekend naderde en ging voorbij.

En toen klonk daar plots het appje waarvoor ik had ’gevreesd’: Lieve schat, vanochtend is onze zoon geboren om 05:32uur. Wat zijn wij blij dat hij er eindelijk is! Kom je snel een keer knuffelen? Ik heb onbedaarlijk gehuild en haar vervolgens terug geappt: Natuurlijk kom ik zo snel mogelijk op kraamvisite!. Maar tot nu toe heb ik het nog altijd weten uit te stellen.

Maar uitstellen gaat niet heel lang meer lukken want haar zoontje is alweer 3 maanden. De eerste weken stuurde mijn vriendin nog dagelijks foto’s en filmpjes - die ik snel met een hartje beantwoordde - en appjes waarin ze vroeg wanneer ik nou eindelijk eens langskwam. Inmiddels is er al een tijdje radiostilte tussen ons. Ik voel me een egoïst, wat ben ik nou voor beste vriendin? Zij was er voor mij toch ook in tegenspoed? Waarom kan ik er dan voor haar niet zijn in voorspoed? Maar ik kan het simpelweg niet… Het doet zoveel pijn!