Christel heeft misofonie: Naar de bioscoop ga ik niet meer

Vandaag is het allereerste Nederlandse symposium over misofonie dat wordt georganiseerd ter gelegenheid van het promoveren van Arjan Schröder, die als eerste psychiater ter wereld op misofonie gaat promoveren. Mensen met misofonie voelen irritatie, walging en woede bij het horen van geluiden die worden veroorzaakt door hun medemens. Hard getik Aanstellerij? Nee. Misofonie-experts van het Academisch Medisch Centrum (AMC) in Amsterdam noemen het een psychiatrische aandoening. Hoeveel mensen er precies aan lijden is niet bekend, maar Christel is er één van. Christel: "Het begon eigenlijk al op mijn 24e, maar ik weet pas sinds vier jaar dat ik misofonie heb. Daarvóór wist ik niet dat er een naam bestond voor mijn irritaties en woede. Dat ontdekte ik pas toen ik een collega aansprak op haar harde getik op het toetsenbord. Misofonie Ik had net een nieuwe baan en zat met haar op één kamer. Zij tikte zó hard dat ik geïrriteerd raakte. Ik wist dat ik er iets van moest gaan zeggen, omdat ik anders 'gek' zou worden. Ze begreep mij heel goed toen ik over mijn irritatie vertelde en zei dat ze zelf ook last had van geluiden. Samen gingen we googelen en ontdekten zo dat er een naam voor bestond." Je zou denken dat het geen doen is: twee collega’s met misofonie op één kamer. Maar eigenlijk ging het juist heel goed. Ze hielden bijna altijd de deur dicht vanwege fluitende collega’s en als de één een appel at, ging de ander even naar de wc. Gesis En ze konden er ook wel om lachen. Christel: "Het scheelt al als je je irritatie uitspreekt, want als je die opkropt wordt het alleen maar erger. Daarom spreek ik luidruchtige mensen in het openbaar soms ook aan." Zo is Christel de vrouw die heel hard 'Sssstttttt' roept tegen pratende mensen in een bioscoopzaal. Christel: "Ik ga daarom maar niet meer naar de bioscoop met mijn gezin, want mijn man en dochter (15) vinden dat gesis gênant. Ik raak al helemaal opgefokt door mensen die graaien in hun bak popcorn, dan ga ik zweten." Huilende baby Als het gezin op vakantie gaat wordt er uitgebreid onderzocht waar een appartement precies ligt, al kan niemand zich van tevoren wapenen tegen blaffende honden. Toch laat ze haar vakantie daar niet door verpesten. Maar er zijn vakantiemomenten die ze als een ware hel beschouwt. Zoals die keer dat ze in het vliegtuig naar Amerika vlakbij een huilende baby zat. "Ik heb een andere stoel gevraagd, maar die was er niet. Vreselijk was het!" K3-microfoon "Ik heb oordoppen in gedaan en het volume van de film hoog gezet. De ouders heb ik er niet op aangesproken, want ik weet hoe vervelend het is als je kind huilt in het openbaar, ik heb tenslotte zelf ook een dochter. Maar ik vond het echt heel erg." Zoals iedere ouder kan Christel van haar eigen kind meer hebben dan van andere kinderen. "Gelukkig huilde mijn dochter altijd heel weinig. Maar ik kon mij wel ergeren aan het geluid van speelgoed. Ze had ooit een K3-microfoon, met zo’n galm en enorm volume. Ik heb gedaan alsof die stuk was gegaan, want ik kon er echt niet tegen." Hutje op de hei Haar dochter en man hebben begrip voor Christels aandoening. "Ze begrijpen mij wel en proberen ook rekening met mij te houden. Mijn man zal bijvoorbeeld nooit een bakje yoghurt naast mij leegschrapen, dan loopt hij even naar de keuken. Hij vindt het vooral vervelend voor mij." Voor haar dochter woont Christel in een twee-onder-een-kap woning. "Voor haar is het belangrijk dat ze in de buurt van scholen en het station woont. Dus daarom wonen we hier. Maar zodra mijn dochter het huis uitgaat, vertrekken we naar een hutje op de hei." Buren Ze heeft naar eigen zeggen schatten van buren, maar als ze van tevoren had geweten dat haar buurman houtbewerking als hobby heeft, had ze de woning nooit gekocht. "Ik spreek hem er niet op aan, want het is mijn probleem. Maar als ik het hoor, denk ik: 'Ik verkoop het huis nú, we gaan hier nú weg'." Gillende kinderen krijgen soms wel van Christel te horen dat het wel wat zachter mag. "Als ik mijn woede opkrop, krijg ik er alleen maar meer last van. Het uitspreken helpt al bij het verminderden van de woede. Al vind ik het ook gewoon niet nodig dat kinderen zo hard krijsen." Hypocriet "Misofonie is eigenlijk best hypocriet: ik kan er niet tegen als ánderen een bepaald geluid maken, maar als ik het zelf maak, kan ik er wel tegen. We hebben bijvoorbeeld jaren geklust aan deze woning. Zolang ik maar meeklus, gaat het goed. Het helpt ook als het voor een bepaald doel is, het geluid nut heeft." Hoewel het gekmakend lijkt, accepteert Christel haar psychiatrische aandoening. "Ik heb ermee leren omgaan, houd er rekening mee. Mijn zus heeft een eigen kledingwinkel, daar mag ik privé winkelen. Want in andere kledingzaken word ik gek van de harde muziek. Ik zoek dat soort triggers dus ook niet op." Symposium Het symposium over misofonie zal Christel niet bijwonen. "Mijn collega en ik moesten er samen om lachen: al die mensen die zich ergeren aan elkaar. Hoe zal het daar zijn met de lunch? Maar zonder gekheid: ik vind het fijn en goed dat dit wordt georganiseerd. Zo komt er meer begrip en aandacht voor. Maar ik hoop wel dat mensen ook hun eigen verantwoordelijkheid blijven nemen. De omgeving kan rekening houden met jou, maar jij kunt er ook voor zorgen dat je bepaalde triggers niet opzoekt. Zoals dat ik in de eersteklas stiltecoupé ga zitten bijvoorbeeld." Jij op VROUW.nl Heb jij ook een persoonlijk verhaal te vertellen? Deel dat dan hier met ons!