Liselotte Delwel: ’De ergste bodyshamers zijn we zelf’

„De ergste bodyshamers zijn we zelf”, zegt ze. „Als we in de spiegel kijken en teleurgesteld zijn in onze eigen vetrolletjes en putten en daar koste wat kost iets aan willen doen. Alsof dat alles is wat we zijn: een uiterlijk dat niet goed genoeg is in onze ogen.” Labels Ze is een mooie vrouw, rijzig. Met donkere krullen en een op het oog hele gangbare kledingmaat. Al vindt de ACT-therapeut eigenlijk dat we het daar helemaal niet over moeten hebben. „We moeten af van dat labels hangen aan lichamen. Alsof de enige twee opties zijn: afvallen, of je overgewicht liefhebben. Wat vind je van de derde optie: je lijf gewoon laten zijn wat het is en je bezig houden met andere zaken. Al die energie die we steken in het haten van ons uiterlijk, het koesteren van de onzekerheden en het ons ergeren aan de onvolkomenheden… Doodzonde. Je wordt er alleen maar moe van.” ACT staat voor Acceptance and Commitment Therapie. En dat komt eigenlijk neer op het tegenovergestelde van de kracht van positief denken die door zoveel therapeuten wordt uitgedragen. De boodschap is dan niet: als je maar hard genoeg positief denkt, komt alles vanzelf goed. Maar: als je in plaats van positief denken nou eens gewoon accepteert dat sommige dingen zijn zoals ze zijn. Zou dat niet veel meer rust geven in je leven? En dat is bij uitstek de boodschap die Liselotte wil uitdragen als het om vrouwen en hun obsessie voor het uiterlijk gaat. Boris Johnson Ze schreef er het boek Lichter leven, hoe zwaar weegt je geluk? over dat deze week uitkomt bij uitgeverij Thema. Hoewel het boek vol tips staat, gaan die vooral om licht leven in mentale zin. Voor adviezen over afvallen moet je niet bij deze gedragstherapeute zijn. „En aan het zoveelste dieetboek ga ik ook zeker niet beginnen. Ook niet nu Boris Johnson onlangs riep dat iedereen met overgewicht om gezondheidsredenen meteen moest gaan lijnen. Ik bedoel: Boris Johnson vindt wat… Dus? Waarom zouden we conclusies verbinden aan dat hij wat vindt?” Als kind was ze zelf aan de stevige kant, legt ze uit. „Ik was niet echt dik, maar wel molliger dan mijn leeftijdsgenootjes. Daarom had ik altijd het gevoel dat ik er niet echt bij hoorde. Ik heb behoorlijk wat lijnpogingen ondernomen. Tot ik me uiteindelijk realiseerde dat het toch nooit goed genoeg zou zijn. Misschien wel voor de buitenwereld, maar niet voor mezelf. Dat ik dus maar beter gewoon kon accepteren dat ik was wie ik was. En echt wel dat ik nog steeds de putjes in mijn dijen lelijk vind. Alleen, ik probeer er niet meer iets aan te doen. Ze zijn er gewoon. Ik besteed er geen aandacht aan.” Vakantie Zelf is ze al heel lang niet meer op dieet gegaan. „Daar heb ik geen zin in. Ik word doodongelukkig van lijnen. Ik had ooit een haat/liefde-verhouding met eten net als heel veel vrouwen, maar sinds ik niet meer bezig ben met streven naar het perfecte uiterlijk, is dat ook over. Binnenkort gaan we op vakantie. Dan eet ik alles waar ik zin in heb. En als ik dan thuis kom, ga ik echt niet op een weegschaal. Ik voel het vanzelf als mijn kleren strakker zitten en dan let ik een tijdje weer wat meer op.” Ze hoopt dat ze met haar boek meer vrouwen kan bewegen vrede te sluiten met hoe ze eruit zien. „Als je wilt afvallen? Prima hoor, maar daar heb je mijn boek niet bij nodig. Maar als je wilt leren wat meer compassie met jezelf te hebben, dan bied ik je de handreikingen om dat te leren.” Media Liselotte hoopt dat de media ook willen meewerken: „Het zou enorm helpen als de pers zou stoppen met het brengen van afvalberichten als wereldnieuws. Dat Adèle X kilo is afgevallen, is toch geen nieuws, dat is gewoon een feit. Ik wil ook echt niet beweren dat niemand meer aan de lijn moet gaan. Als je maat 58 hebt en je ondervindt nadelen van je gewicht, kan het je eigen keuze zijn om daar iets aan te doen. Maar het is niet aan ons om daar wat van te vinden. Iemand met maat 58 kan daar ook heel tevreden mee zijn. Wie zijn wij om te oordelen over mensen die we niet kennen?”