Niezen

Jullie merken het vast ook wel hè? Dat we elkaar de afgelopen dagen lekker vanachter het toetsenbord de maat aan het nemen zijn. Vrijwel iedereen heeft wel een schokkende ervaring meegemaakt, met een boomer/65-plusser die de hele inhoud van de luchtwegen over een tros bananen in de supermarkt stond te niezen. En elke Nederlander is inmiddels al zeker zes keer omver gelopen door een losgeslagen kleuter vol snotkorsten.

Bang en onzeker

We zien allemaal hordes mensen samendrommen in het bloesempark of lekker een visje knagen op het strand. We gaan collectief heel slecht op de schare kleine kinderen in de speeltuin in de straat. De sfeer wordt grimmig. De tijd van saamhorig en liefdevol hartjes stoepkrijten bij de bejaarde buurman voor de deur ligt alweer een week achter ons. We geven op elkaar af omdat we en massaal aan de klus gaan en daardoor de bouwmarkten overbevolken. We zijn bang en onzeker, dus slaan we om ons heen.

Kwaad

Gisterenavond las ik een tweet van een wijkagent. Hij was verbaasd hoe gedesinteresseerd de jeugd was – louter bezig met hun internetverbinding en de beschikbaarheid van patat en pizza's. 'Het interesseert ze werkelijk geen reet. Wat je ze ook vertelt.' Het liet uiteraard niet lang op zich wachten of de felle reacties kwamen. Het was een gebrek aan opvoeding! Slappe happen, was een letterlijke tekst. De ene na de andere perfecte ouder, met de pubers keurig thuis in harmonie luisterend naar het 'nee' van papa en mama meldde zich. Het maakte me kwaad.

Pubers

Het maakte me kwaad omdat je pubers niet kunt vergelijken met kleine kinderen of volwassenen. Het puberbrein kenmerkt zich nou niet bepaald door redelijkheid. Als puber ben je onsterfelijk, althans, dat denk je. Daarom breek je een been op je opgevoerde brommer, blijf je toch een jaar zitten als je geen reet uitvreet en daarom zuip je je half in coma tijdens een schuurfeest. Pubers zoeken grenzen op. Pubers leven voor zichzelf en hun vrienden. En het puberbrein is nog niet zo goed in staat verstandige overwegingen te maken (iets met witte stof, het emotionele brein en de prefrontale cortex).

Cijfers en statistieken

Ik heb een zoon van 19 en een dochter van 15. Of ze doordrongen zijn van de situatie? Mwah. Ze weten heel goed wat er speelt en ze kennen de cijfers perfect. Maar het zijn voor hen alleen nog maar cijfers, statistieken, net als voor de meesten van ons. Ik denk namelijk dat Harry in de bouwmarkt zich geen voorstelling kan maken van de paniek op Italiaanse IC's. En Gerda, die gisteren nog over de bananen stond te niezen, zal ook nog niemand verloren hebben aan corona, hoewel ze er op Facebook wel van alles over heeft gelezen en zelfs een digitaal kaarsje voor brandt.

Leven

Mijn zoon werkt nog – en dat mag. Dus waarom zou hij 's avonds niet naar een vriend mogen? Mijn dochter zit soms dagen binnen, maar ging gisteren wel naar haar vriendje die zijn 16e verjaardag – alleen met haar en zijn ouders en zusje - vierde. Daarna hebben ze even buiten 'gehangen' met wat vrienden. Gedesinteresseerd, zo zou je dat kunnen noemen. Maar ik zie het anders. Ze leven. Ze plukken de dag. Ze leven binnen de regels die er zijn en geef het toe: van Rutte mogen we naar buiten, als we dat maar 'verstandig' doen.

Lock-down

Ik snap heel goed dat het niet te verteren is dat je mensen ziet klitten in parken of hoort over coronaparty's. Maar val elkaar daar niet op aan. Zet ouders niet weg als slechte opvoeders. Wij moeten hier in Nederland op dit splinternieuwe gebied vrijwel allemaal nog opgevoed worden. Een land met 17 miljoen inwoners heeft nou eenmaal heel veel regels nodig. Op de snelweg mag je 100 en niet 'probeer 100 te rijden, maar kijk maar wat uitkomt'. Dus ja, om écht duidelijk te krijgen zal een lockdown de oplossing zijn. Of het dé oplossing in de strijd tegen het virus is, weet ik niet – ik ben geen deskundige. Maar het zal wel de maatschappelijke onrust en het vitten op elkaar inperken.