’Had ik gewonnen van mijn 2-jarige driftkikker?’

’Laat je kind met driftbui niet in een winkelpad liggen’, kopt een artikel over opvoeden. Simone Davies zegt in haar boek Montessori voor thuis dat ouders ’een nieuwe taal’ moeten leren spreken met hun kinderen. Ze schrijft: ’Geef je kind een knuffel als het een driftbui krijgt. Wees geduldig en zeg dat je hem begrijpt. Je moet hem niet negeren. Spreek een nieuwe taal met je kind!’ Hysterisch gillend Pffff… Ik word een beetje moe als ik dit soort artikelen van betweters en heilige boontjes lees. Ik stel me dan graag voor dat de kinderen van Simone Davies met pindakaas in hun haar hysterisch gillend over straat rennen, met een al even hysterische en niet-zo-geduldige Simone Davies erachteraan. Ik zou als jonge moeder niet geweten hebben, wat ik met deze ’tips’ aan moest bij een driftbui van mijn bloedjes. Want driftbuien, die hadden ze. Vooral die van mijn dochter waren legendarisch. Zo deed ik eens boodschappen met haar, toen ze 2 jaar was. Ze had die ochtend zelf haar kleren uitgezocht en zag eruit als een zuurstok. Van top tot teen gehuld in knalroze, beende ze richting de kleine karretjes. Karretje Vroeger had onze Albert Heijn twee soorten karretjes voor kinderen: zilveren en gekleurde. Natuurlijk wilde mijn dochter de gekleurde variant, waar een muntje in moest. Ik kon er geen vinden, dus probeerde ik een ’gewoon’ karretje aan haar te slijten. Maar toen werd De Zuurstok kwaad. ’Ieder kind heeft weleens een driftbui’, hoor ik je denken, maar die van De Zuurstok waren ongekend. Ze haalde alles uit de kast, ze spuugde bijna van woede, liep rood aan, gilde, the works. Warm van irritatie en schaamte liep ik richting de groenteafdeling. Ik wachtte niet op haar. ’Liefdevol negeren’, noemden wij dat thuis. Helemaal fout, zo heb ik inmiddels van Davies geleerd. Maar destijds had ik deze ’briljante’ opvoedtips van zomaar toegeven aan de wensen van je kind nog niet paraat. Opa Ik hoefde in elk geval niet bang te zijn dat ik De Zuurstok uit het oog (of liever uit het oor) zou verliezen, want ze brulde zo hard dat ze een dorp verderop ook konden meegenieten. Lukraak gooide ik wat groenten en fruit in mijn mandje, terwijl ik af en toe een blik op haar wierp. Ze gaf geen millimeter toe. Sommige keken geamuseerd, anderen dachten vast dat ik haar heel hard had geknepen en keken ronduit geïrriteerd. Ineens werd ze stil. Had ik gewonnen van mijn 2-jarige driftkikker? Ik liep terug. Daar stond ze. Naast een oud mannetje met een lief gezicht, een opa, dat zag je zo. Hij duwde een muntje in het felbegeerde karretje en rolde ’m naar De Zuurstok. Ze keek zelfgenoegzaam en maakte nog net geen L van Loser op haar voorhoofd naar mij. Mislukt De Zuurstok stampte triomfantelijk met haar karretje door de winkel. Mijn opvoedkundige lesje was finaal mislukt door een opa die mijn dochter gewoon haar zin had gegeven. Een beetje, als je het mij vraagt, wat Davies ook doet met haar ’nieuwe taal’.