Begin dit jaar werd bij Roos het syndroom van Usher ontdekt. Een erfelijke aandoening waardoor de tiener, net als haar zus Lotte, langzaam doof én blind zal worden. Aangezien haar ogen het tijdens het hockeyen al lieten afweten, besloot ze een paar weken geleden haar hockeystick er definitief bij neer te leggen.

Moeilijke beslissing

"Het was een hele moeilijk beslissing. In eerste instantie wilde ik het hockeyseizoen nog afmaken, maar het ging gewoon niet meer. Mijn ogen lieten het afweten tijdens de wedstrijden. Soms zag ik de bal zelfs niet eens meer aankomen. Dan moet je gewoon een knoop doorhakken", vertelt Roos.

Vooral het feit dat de hockeycarrière van Roos júist in de lift zat, maakt stoppen heel moeilijk. "Roos is heel gedreven. Ze speelde met haar team al in de landelijke competitie en was hard op weg naar de top van het Nederlandse hockey. Een top die ze helaas niet heeft mogen bereiken", vertelt haar moeder Janneke.

Machteloos

Een beslissing die ook haar zwaar valt. "Laat ik voorop stellen dat ik het vooral heel knap vind dat Roos dit besluit heeft genomen, maar natuurlijk is het verdrietig. Hockey is haar passie, haar lust en haar leven. Het geeft je als moeder zo'n machteloos gevoel dat ze daar noodgedwongen mee moet stoppen."

"Het is niet alleen jaren onderdeel geweest van haar leven, maar ook van dat van ons. Twaalf jaar lang stond Roos op dat hockeyveld én wij ernaast. Natuurlijk is dat voor ons ook even wennen nu dat ineens wegvalt. Al vinden we daar als gezin heus wel weer een weg in. Daar heb ik alle vertrouwen in."

Muziek

Afgelopen zaterdag speelde Roos haar laatste wedstrijd en dat liet haar team niet zomaar voorbij gaan. Ze maakten er een heus feestje van. "Ik had wel verwacht dat ze iets zouden organiseren, maar dit? Al mijn familie en vrienden waren er, er was muziek en het was allemaal zo speciaal. Echt hartverwarmend."

Na een spannende wedstrijd sluit Roos haar hockeycarrière op een bijzondere manier af als ze in de laatste seconde nog een doelpunt weet te scoren. "Het was zo'n mooi moment, dat mijn hele team op mij af kwam rennen. Ik denk dat dát misschien wel het allermooiste moment van de dag was. Een ontlading."

Tranen

"Het was een prachtige dag. Hoe bijzonder is het dat al die mensen dit voor haar hebben georganiseerd en dat zelfs de scheidsrechters hun tranen niet kunnen bedwingen als Roos het veld afgaat? Dan weet je dat ze echte en bijzondere indruk heeft achtergelaten. Daar kan ik alleen maar trots op zijn", vertelt Janneke.

Hoewel Roos nog niet helemaal beseft dat ze haar laatste wedstrijd heeft gespeeld, probeert ze positief te blijven. "Ik kan misschien niet meer hockeyen maar er zijn nog genoeg andere dingen die ik wél kan. Zo ga ik binnenkort starten met roeien. Daar heb ik heel veel zin in!"