Op social media-dieet: Het lijkt me heerlijk rustig

Niet om hun leeftijd (bij voorbaat excuses mocht ik iemand hiermee beledigen), want ik ben net 41 en ik wens nog lang niet rond te lopen met het predicaat ‘pensioengerechtigde’. Nee, ik benijd ze - een beetje - om hun standvastigheid. Dat ze zonder gevoel van blaam hardop durven te zeggen: ik heb geen interesse en daarom begin ik er niet aan. Informatieburn-out Ik geef ze geen ongelijk. Waarom zou je op die leeftijd nog het risico willen lopen op het ontwikkelen van een informatieburn-out of social-mediauitputting? Het lijkt me heerlijk rustig. Geen mailtjes, appjes, slackjes, pb’tjes, mentions, pushmeldingen of tags. Geen ongelimiteerde tijdlijnen met ‘we zijn uit elkaar/mijn huisdier is dood/dit eten we vandaag/dit is mijn nieuwe hond-kat-cavia.’ Geen oeverloze (zwartepieten)discussies terwijl het hoogzomer is. Geen scheldkanonnades. Geen goedbedoelde afbeeldingen met een te hoog poëzieplaatjesgehalte en lijfspreuken vol taalfouten (‘Het hard neemt waar, wat het oog niet kan zien’). Geen ‘deel als je ook van je zoon houdt’-kletskoek (dus als ik het niet deel houd ik niet van m’n zoon?). Niet meer ongevraagd lid gemaakt worden van een geheime groep of veel te laat ontdekken dat je pagina’s geliket hebt die je dus nooit hebt geliket. Innerlijke stemmetje Geen gepiep van mensen die vinden dat je voortdurend ‘aan’ moet staan en dat je alles uit je handen moet laten vallen zodra zij jou bellen, appen of mailen (Hallo? Joehoe! IK ben het ja!). Geen ongebreidelde berichtendiarree van tijdverslindende whatsappgroepen (whatsappgroepen zijn als muggen: net als je denkt van ze af te zijn, keren ze plots weer terug met een luid en duidelijk ge-bzzzz.). Ik doe er zelf net zo hard aan mee. Ook ik deel, like, app en discussieer me een breuk. Maar de laatste tijd betrap ik mezelf steeds vaker op het gevoel er klaar mee te zijn. Om de zoveel tijd steekt dat innerlijke stemmetje weer de kop op. Een stemmetje dat roept: Yvon, kappen met die onzin, knikker Facebook en Twitter gewoon in de online prullenbak. Berichtenbrij Laat ik nu niet te negatief gaan doen. Social media hebben me ook heel mooie dingen opgeleverd. Veel lezers, fijne digitale vriendschappen, hervonden vriendschappen en een paar momenten ‘roem’ in tv- en radiouitzendingen. Ik kan hardop zitten schateren om sommige tweets, commentaren en korte filmpjes. Maar met zo’n 5000 ‘followers’ bij elkaar gaat er ook nagenoeg elke dag wel iemand dood. Is het niet de persoon in kwestie, dan is het wel een vriend van een vriend. Met social media word je, naast andermans huwelijksjubilea, festivalbezoeken en vakanties naar exotische oorden, ook dagelijks geconfronteerd met een bulk kommer en kwel. En ik houd het niet meer bij; mijn hoofd zwelt langzaamaan op van de berichtenbrij. 64 gigabyte-hoofd Zou het niet heerlijk sereen zijn om uitsluitend het nieuws te volgen via het NOS-journaal of de ochtendkrant? Om niet voortdurend bezig te zijn met een telefoon en zo vrijwillig een informatielawine over je heen te laten storten? En wat zal het zeeën van tijd opleveren. En ruimte in mijn 64 gigabyte-hoofd. Ik heb het wel eens gedaan; enkel bereikbaar zijn via ouderwets sms’en en bellen. Een paar jaar terug besloot ik me tijdens een weekje vakantie bewust af te sluiten van de digitale wereld. Miste ik iets? Nee. Voelde het leeg? Bij lange na niet, viel me op. Internet-dieet In plaats van scrollen door Facebook bladerde ik door een puzzelwoordenboek of een tijdschrift. Want ook die liggen nu vaak opgestapeld en ongelezen in de lectuurmand. Tegen de tijd dat ik ze wel een keer kan doornemen stuit ik op zomerse recepten en fleurige bikini’s terwijl de kerstboom in de hoek van de kamer staat te twinkelen. Ja, misschien moet ik maar weer eens op internet-dieet. Het begin is er, want op Instagram heb ik al weken niets gepost. Snapchat heb ik niet, en daar ga ook niet aan beginnen. Misschien moet ik het nu toch ook maar eens hardop durven te zeggen: ik heb gewoonweg even geen interesse.