’De band met mijn vrouw en vriendin is hechter geworden’

Deel 2: Erik, de echtgenoot Erik van der Ven (34): „Geen moment heb ik gedacht dat er iets ernstigs aan de hand zou zijn met Jany. We zaten in de bloei van ons leven. We hadden net een zoon gekregen en leefden al weken op een roze wolk. Ons kon niets gebeuren. Zelfs toen Jany in het ziekenhuis lag, bleven we positief. Het wachten op de definitieve diagnose duurde lang. Steeds druppelden er uitslagen binnen en tijdens ieder gesprek vroeg ik de arts: kunnen we samen nog honderd worden? Ook al werden de scenario’s steeds slechter, het bleef mogelijk. Tot die bewuste maandag in januari. Het plekje in haar hersenen bleek een tumor van de zwaarste soort. Niet te opereren en niet te verwijderen. Enorm machteloos Ze zouden er alles aan doen om ’m zolang mogelijk te remmen, maar de honderd zouden we niet meer halen. Dat was zo’n enorme klap. Een mokerslag. Ik voelde me enorm machteloos. Alles wat zo vanzelfsprekend was, stond ineens op losse schroeven. Toch stopt het voor ons niet bij wat een man in een witte jas zegt. Er zijn mensen die al jaren leven met een hersentumor. Die opgegeven zijn maar nog steeds volop in het leven staan. Dát zijn de positieve verhalen die we bewust opzoeken. Al ben ik ook weleens bang om Jany te verliezen, om zonder haar verder te moeten. Dan breekt het zweet mij aan alle kanten uit en móet ik zo snel mogelijk naar haar toe. Haar vasthouden. Dan is het weer goed. Elke dag komen we een stap dichter bij ouder worden met elkaar. Ik put veel hoop uit haar kracht en haar sterke lijf. Genieten van kleine momenten Door de diagnose worden we gedwongen om dingen op papier te zetten, maar dat doen we bewust niet met kanker in ons achterhoofd. Eline en ik kunnen morgen ook onder een bus komen. We weten het niet. Het enige wat we weten is dat Jany er nog is en dat we dankbaar zijn voor iedere dag samen. Hiervoor reisden we de wereld over, renden we van afspraak naar etentje en door naar een feestje. Nu staan we veel meer stil. Genieten we van de kleine momenten en maken we van alles een feestje. Van het eerste tandje van Daan, een rondje hardlopen met Jany tot een positieve ziekenhuisuitslag. Zorg voor Daan Onze band is ook veel hechter geworden. Zo was het nooit het plan dat Eline intensief voor Daan zou zorgen, maar dat heeft ze met zoveel liefde gedaan. Ze heeft daardoor niet alleen met hem, maar ook met de familie een hechte band opgebouwd. Dat is bijzonder. Voorheen hadden Eline en ik ook een huis samen, maar door alles wat er is gebeurd willen we vooral dichtbij elkaar zijn. Binnenkort verhuizen we naar een huis waar we met z’n allen kunnen wonen. Waar we voor elkaar en voor Jany kunnen zorgen. Samen proberen we haar zoveel mogelijk te ontlasten. Zo ga ik middenin de nacht het bed uit als Daan huilt, en brengen we hem een aantal dagen naar de opvang zodat we kunnen werken. Dat is voor Jany moeilijk, maar de dagelijkse zorg is voor haar te zwaar. Als ik terugkijk op het afgelopen jaar dan was ons leven zonder kanker zorgelozer, maar heeft het ons ook iets gebracht. We genieten intenser van elkaar. We gaan er nog steeds vanuit dat we de honderd halen, maar zoniet dan hebben we er wel het allerbeste van gemaakt.” Lees hier het verhaal van Jany en Eline: