Hoe gaat het met je?

„Ja, goed wel. Ik ben dankbaar voor de uren die ik tijdens de lockdown heb kunnen doorbrengen met de kinderen, Isabella (7) en de tweeling Ana-Sofia en Jesse (5) . Normaal sporten ze heel veel en zijn ze druk met allerlei hobby’s en nu waren ze de hele dag thuis. Zij zijn de spil in mijn leven. Maar eerlijk, toen ze weer naar school mochten, ging toch ook wel een beetje de vlag uit. Drie jonge kinderen is heel intens. Er is er altijd wel eentje boos, verdrietig of iets anders. Het zijn allemaal sensitieve kinderen, die erg open staan. Soms is dat best pittig. Maar ik ben ook altijd weer heel blij als ze er zijn.”

Met een geschiedenis van tuberculose en longkanker zal de coronapandemie voor jou extra angstig zijn geweest?

„Die vraag hebben meer mensen me gesteld: ’Je zal nu wel nog banger zijn?’ Maar ik was al continu bang voor mijn gezondheid, dat gaat nooit meer weg. De angst was al grenzeloos en dat is het nog steeds. Ook nu alles weer wat normaler is, pas ik nog steeds heel goed op en was ik bijvoorbeeld continu mijn handen.”

Vorig jaar dacht je nog dat het weer terug was…

„Ik had mijn jaarlijkse scan in het Antoni van Leeuwenhoek en ze zagen dat allebei mijn longen vol vlekken zaten. Ik dacht: ’Als dit kanker is, ben ik hartstikke dood’. Vervolgens kreeg ik een antibioticakuur en moest ik zes weken wachten voordat ze een nieuwe scan konden maken. Dat waren zes weken from hell. Uiteindelijk bleken het ontstekingsreacties te zijn. Maar iedere keer die tik verwerken en er weer bovenop komen, is wel een rugzak. Nu moet ik weer een half jaar wachten voor de volgende scan, dat duurt me eigenlijk te lang en maakt me heel onrustig. Maar gelukkig zit er aan dit alles ook een positieve kant, zo probeer ik mezelf continu voor te houden.”

En die is?

„Als je ziek wordt of de dood in de ogen kijkt, weet je wat de essentie van het leven is. En dat is echt gezondheid, dingen doen waarvan ik gelukkig word, dankbaar zijn voor wat ik heb en tijd doorbrengen met familie en vrienden. Maar door alle drukte en hectiek van het leven en de maatschappij waarin ik probeer te voldoen aan alle verwachtingen, kan dat op de achtergrond geraken. Wat dat betreft zit er ook een goede kant aan de coronacrisis. We zijn met z’n allen met onze neus op de feiten gedrukt hoe kwetsbaar we zijn. Gezondheid is iets unieks, waarvoor we dankbaar moeten zijn. Maar we worden allemaal zo opgeslokt door de hoge versnelling waarin we leven.”

„Ik merk zelf hoe snel ik weer in oude patronen dreig terug te glijden. Dingen niet goed genoeg vinden, meer willen, de lat hoger leggen, presteren... Terwijl ik me nog dondersgoed het moment voor de geest kan halen waarop ik de diagnose longkanker kreeg en mijn wereld stilstond. Het diepe en heldere besef dat ik werkelijk niets nodig had behalve mijn gezondheid en mijn kinderen. Die staan sindsdien op nummer 1 tot en met 10. Ik houd mezelf ook continu voor: ’De Nicolette die ik was voor ik ziek werd, wil ik nooit meer worden’.”

Voorafgaand aan dit interview gaf je aan niet te willen praten over je scheiding van Joost Staudt, nu de roze olifant in de kamer…

„Haha, zeg het maar. Over kanker hebben we het al gehad.”

Nogal symbolisch heb je je haar afgeknipt, iets wat vrouwen vaak doen als ze een nieuwe fase ingaan?

„Ik heb niet bewust om die reden een flink stuk van mijn haar afgeknipt, maar gek genoeg voelde het wel zo. Toen het eraf was, voelde ik me ook echt nieuw.”

Zijn jullie al gescheiden?

„Nee, we zijn uit elkaar, maar nog niet gescheiden. Wat zal ik zeggen, het is eigenlijk heel rustig vanaf het moment dat we dat nieuws naar buiten hebben gebracht. Er is weinig veranderd. De kinderen merken er ook niet zoveel van, want we zijn nog steeds goed met elkaar. We zijn zelfs nog als gezin op vakantie geweest. De kinderen blijven ook gewoon in de boerderij wonen. Joost en ik wisselen elkaar af en wonen dan tijdelijk op een andere locatie in de buurt. We functioneren nog steeds als gezin. Het is echt een modern family.”

Wat is dan de reden dat jullie uit elkaar zijn gegaan?

„Ik denk dat mijn ziekte daar een grote rol in heeft gespeeld. Het was denk ik lastig om elkaar terug te vinden na zo’n hobbelige weg. In zo’n heftige situatie kun je elkaar óf heel stevig vasthouden óf je raakt elkaar kwijt. Dat laatste is gebeurd, we zijn elkaar gewoon kwijtgeraakt.”

En jij bent veranderd?

„Precies, ik ben een andere Nicolette geworden. Hij is ooit verliefd geworden op een andere vrouw dan ik nu ben. Ik ben niet meer onbezorgd, draag een grote rugzak mee... Dat is het verschil. Ik ben anders, heel erg zoekende en dat is wat nu tussen ons niet werkt. Tegelijkertijd zijn we ook zo goed met elkaar dat ik me kan afvragen wat er dan mist. Nee, ik impliceer niet dat het weer goed kan komen, dat weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik zelf eerst completer wil worden. Want ik ben mezelf heel erg kwijt geweest nadat ik ziek was.”

„We zijn drie jaar verder en voor mijn gevoel begin ik nu pas te landen. Ik vind het leven prachtig, ben vaak heel positief en dan slurp ik het leven op. Maar ik vind het leven ook zwaar, door de bagage die ik meedraag. Dat ik bij alles wat ik voel in mijn lichaam denk: ’O, wat is dit?!’ Jesse (5) vroeg gisteren: ’Mama, ik wil echt niet dat jij doodgaat. Hoe oud word jij?’. Eigenlijk een normale kindervraag, maar ik denk dan meteen: ’Zouden ze wat aanvoelen?’. En ik kan ze niet geruststellen zoals een andere moeder, begrijp je?”

Lees het hele interview in de nieuwste VROUW Glossy die vanaf vandaag in de winkels ligt!