Agnes verloor haar kind: ’Hoe richt je dan verder je leven in?’

Agnes werkt als uitvaartbegeleider en staat ouders bij in de periode voor, tijdens en na het overlijden van een kind. Ze vindt dat er te weinig aandacht is voor de dood en alles wat daarbij komt kijken. „Er mag meer gepraat worden over sterven, de dood, afscheid en alle gevoelens die daarbij horen.”

Agnes woont met haar man en dochtertje Hannah (8) in Rheezerveen. Het gaat goed met ze en dat had ze zich zesenhalf jaar geleden niet kunnen voorstellen. Toen verloren zij en haar man hun pasgeboren dochtertje Anouk, na complicaties bij de bevalling. Ze leefde nog twee dagen, maar haar lichaam had te veel te verduren gehad. „Toen is ze op zondagmiddag losgekoppeld van alle apparatuur. We waren toen met z’n drieën, mijn man, ik en Anouk. Ze lag op mijn borst. Dat heeft nog een uur en een kwartier geduurd. Ik had mijn wijsvinger op haar hartje en ik voelde dat dat langzamer klopte, totdat het stopte.”

Uitvaartbegeleider

De kraamweek die normaal gesproken in het teken staat van koesteren en voeden, stond in het teken van verlies, gemis en een uitvaart regelen. Het viel Agnes zwaar en de periode die volgde werd een zoektocht naar zingeving. „Ze was dood en hoe ga je dan verder je leven inrichten? Uiteindelijk heb ik heel veel gelezen op internet over spiritualiteit, over God en zielen. Ik voelde verbondenheid met Anouk, maar hoe moest dat een plaats krijgen in mijn leven en hoe wordt het draagbaar?”

Na een aantal gesprekken met een humanistische raadgever bij de Koninklijke Marechaussee, de oude werkgever van Agnes, besluit ze de opleiding tot uitvaartbegeleider te volgen. Daar blijft het niet bij, ook doet ze nog een opleiding tot laatste levensfasebegeleider en gaat ze een jaar in een hospice werken. Na dit te hebben afgerond, gaat Agnes aan het werk als zelfstandig uitvaartbegeleider en staat ze vooral ouders bij die een kind verliezen. „Dat is niet een bewuste keuze, zij komen naar mij toe. Ik doe ook de uitvaarten van jongvolwassenen.”

Agnes regelt niet alleen de uitvaart, maar begeleidt ook ouders in de hele periode daaromheen. Ze volgt niet het standaard stappenplan, maar kijkt per gezin wat er nodig is. „Het overlijden van je kindje is een gebeurtenis die je kan maken of breken. Dat zeg ik ook altijd tegen alle ouders. Dat stukje heb je zelf in de hand. De gedachte om verder te mogen leven, is een eerste stap. Hoe dat moet, komt later wel.” Ze neemt niet alleen de praktische zaken uit handen, maar bespreekt ook alle mogelijkheden waar mensen zelf niet aan denken. Zoals het beschilderen van een kist, het zelf maken van een rouwkaart of het inschakelen van een rouwcoach.

Confronterend

„Laatst begeleidde ik een gezin met een jongetje van vijf jaar. Hij zat in zijn laatste levensfase en met zijn ouders ben ik vier à vijf maanden bezig geweest om hun afscheid vorm te geven. Uiteindelijk hebben we de kist op school laten maken en beschilderd met alle kinderen erbij. Dat jongetje wilde ook naar een crematorium en alles weten over de dood. Maar op een gegeven moment wist hij dus wat de dood was en wilde hij niet meer dood. Dat was heel confronterend voor dat jongetje en zijn ouders.”

Bij het begeleiden van gezinnen is Agnes vooral aan het luisteren en voelen, om erachter te komen wat ze nodig hebben. En dat is iets wat ze meeneemt uit het verlies van haar eigen dochter. „Dat ik anderen kan helpen heeft met mijn eigen ’zijn’ te maken. Op de één of andere manier voel ik me er helemaal oké bij. Het klinkt misschien hard, maar de dood is een voldongen feit. Daar kan ik niks aan veranderen. Ik kan het niet omtoveren of bijsturen.”

„Natuurlijk is het zwaar, maar ik vind het ook heel fijn dat ik de ouders, broertjes en zusjes kan bijstaan. Door ze te ontlasten en ontzorgen, voel ik dat ze veel meer bij hun overleden kindje kunnen zijn. En ik zoek dan wel de randzaken uit.” Agnes blijft niet ongeroerd door haar werk. Als ervaringsdeskundige weet ze hoe diep het verdriet zit, bij ouders, broertjes en zusjes.

Toch weet ze zich goed staande te houden. „Ik ben echt weleens thuisgekomen en dat ik moest huilen. En als een kindje in een graf gaat of in de oven, denk ik: ’Daar gaat er weer eentje.’ Natuurlijk heb ik die gedachten. Het begeleiden van een gezin en een overlijden, doet van alles met mij. Maar ik heb mijn grootste verdriet al gehad en dat is het verlies van mijn eigen dochter.”

Meer VROUW

Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een e-mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier. Verder kun je ons natuurlijk op de voet volgen op TikTok, Facebook en Instagram.