De allerlaatste Vechtscheiding: ’Die schijnheilige trut was ondertussen de grootste bedrieger’

Verdoofd

Bas: „Ik loop verdoofd naar de auto en ga op de passagiersstoel zitten. De brief over de DNA-test steek ik tussen de stoelen. Ik weet even niet wat ik moet doen. De woorden van de onderzoekster galmen na in mijn hoofd: ‘…..maar ik durf u met 100% zekerheid te zeggen dat de uitkomst die u nu voor zich heeft, ook de uitkomst zal zijn van een hertest’. Ik krimp weer ineen. Alsof ik een stomp in mijn maag krijg. De uitkomst is dat Kasper de vader is van de tweeling. Mijn broer Kasper.

Ik probeer te bevatten wat dat betekent, maar eigenlijk is het nieuws te groot om dat in een keer volledig te begrijpen. Er flitsen beelden door mijn hoofd. Beelden van Anouk en Kasper samen, opmerkingen van Sara en van mijn moeder. Wisten zij wel wat er speelde? Wanneer zou het gebeurd zijn? Heb ik echt niets gezien? Weet Kasper dat hij de vader is? Natuurlijk wel. De gluipers maken me vast al jaren achter mijn rug om belachelijk. Ik graaf verder en denk aan familiebijeenkomsten, gezellige etentjes en avonden waarop Kasper Anouk had getroost. Misselijkmakend. Ik weet niet meer wat echt is en wat gespeeld was. Wat weet ik nog meer niet? Mijn geschiedenis is niet meer van mij. En dat terwijl ik me altijd schuldig heb gevoeld en boete heb gedaan voor mijn misstappen. Die schijnheilige trut was ondertussen de grootste bedrieger.

Net op dat moment komt de schijnheilige trut aangefietst. Het toonbeeld van onschuld op haar hemelsblauwe fiets met bloemenmandje. Wat een schijnvertoning. Ze houdt in als ze mijn auto ziet staan en werpt een snelle blik op de bestuurdersplaats. Ik zie haar opluchting. Dan gooi ik de passagiersdeur open. Anouk schrikt zich een ongeluk: ‘Wat doe jij hier’ vraagt ze bits. Ze leeft nog in de veronderstelling dat zij degene is die de orders kan uitdelen. ‘Stap in’, commandeer ik haar. ‘Nee dank je’, zegt ze nuffig. ‘Je hoort wel van mijn advocaat wat de vervolgstappen zijn.’ ‘Het gaat niet om de scheiding. Het gaat om de kinderen. Stap in.’ Ik hou de deur open en kijk haar strak aan. Anouk ziet dat het menens is. Ze zet haar fiets weg en stapt in de auto.

Voorgevoel

Anouk: „Mijn yogasessie heeft mij niet de rust gebracht die ik nodig heb. Mijn hoofd loopt nog steeds over. En elke keer zie ik de beelden weer van mijn man met zijn minnares. Zij joelend bovenop hem met cowboyhoed en lasso. Verder helemaal bloot. Ieuw. Ik begrijp niet dat Bas dat lijf aantrekkelijk vindt. Ik word nog steeds misselijk als ik die scene weer voor me zie. Hoe lang zou dat al aan de gang zijn? Of is het nooit gestopt? Is hij met haar blijven afspreken terwijl wij ons weer verzoend hadden? Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat Bas zo intens gemeen is. Een beetje mooi weer spelen voor de familie en ondertussen blijven rommelen met zijn collega. Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken. En dan opeens staat hij voor me en gebiedt mij in te stappen.

‘Wat is er met de kinderen’, vraag ik terwijl we wegrijden. ‘Dat weet jij beter dan ik’. zegt Bas afgemeten. Waar slaat dat nou weer op? ‘Jij zei dat het om de kinderen ging’, snauw ik terug. ‘Ja precies.’ Hier word ik niet veel wijzer van. Ik gooi het over een andere boeg. ‘Waar gaan we naartoe?’ ‘Naar Kasper.’ ‘Waarom gaan we naar Kasper’, vraag ik. Bas draait de snelweg op en werpt mij een blik toe zonder verder iets te zeggen. Ik begin een vaag ongemakkelijk voorgevoel te krijgen. Hier klopt iets niet. Of liever gezegd: misschien klopt alles wel, maar wil ik het liever niet weten. Een zenuwachtige giechel ontsnapt me.

Dan valt mijn oog op een brief die tussen de stoelen is gestoken. Ik trek hem eruit en werp er een blik op. Dat is genoeg om meteen aan het zuurstof te kunnen. Dit is de uitslag van het DNA onderzoek! ‘Bas…’, vraag ik voorzichtig: ‘Bas, ik denk dat we even rustig moeten praten. Kun je de auto even parkeren?’Maar in plaats van parkeren geeft Bas extra gas. We schieten vooruit. Een geschrokken automobilist toetert hard. Bas negeert het. Hij gaat nog harder rijden. ‘Bas?’ begin ik weer. Bas kijkt me aan: ‘Wat!?’ blaft hij. ‘Bas, wil je alsjeblieft niet zo hard rijden. Laten we erover praten.’ ‘Erover praten? Waar wil je over praten. Over Kasper? Over het geheim dat jullie al jaren delen? Over 18 jaar leugens? Over hoe hij in bed is?’ ‘Bas alsjeblieft. Doe rustig!’ ‘Rustig? Jij wilt dat ik rustig doe?’ ‘Je rijdt zo hard. Dat hoeft toch niet?’ ‘Zal ik jou eens vertellen wat niet hoeft…’ Hij buigt zich gevaarlijk dicht naar me toe. ‘Bas pas op. Let op de weg. Alsjeblieft...’

De klap komt niet onverwacht, maar wel hard aan. In de herrie van de botsing word ik heen en weer geslingerd. Dan is het stil. Heel stil.

Als ik weer bij mijn positieve kom, hangen we op ons kop. Bas is stil. Zijn mond hangt open. Voorzichtig steek ik een hand naar hem uit.

Dit is de laatste aflevering van De vechtscheiding. Volgende week begint de spannende serie: De Stiefmoeder.

Meer VROUW

Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier.