Ken je de film The Bone Collector? Sinds ik die film heb gezien heb ik een diepgewortelde angst voor taxichauffeurs. Ik voelde me al nooit heel senang als ik bij een wildvreemde vent in de auto stapte, maar sinds deze film zit ik helemaal met het klamme zweet in mijn handen naast zo’n kerel.

Ja, het is maar een film. De meeste taxichauffeurs zijn geen seriemoordenaars die vrouwen naar schimmige industrieterreinen rijden om ze daar vervolgens levend te begraven. Maar toch voel ik me nooit echt veilig in een taxi. En ik ben niet de enige. Veel vrouwen voelen zich onveilig in de taxi en een op de vijf vrouwen is weleens lastiggevallen door een chauffeur. Hoe je het ook wendt of keert: ben je eenmaal ingestapt, dan ben je overgeleverd aan wie er achter het stuur zit. En dat is niet altijd goed gezelschap.

Enge taxirit

„Hoe heet je? Je ziet er goed uit vanavond. Waar ga je naartoe? Zal ik je straks ook weer komen ophalen?” Laatst nog zat ik in de taxi van een man die in zijn smalltalk wat mij betreft te ver ging. Zijn blik niet op de weg, maar voornamelijk op mijn lichaam gericht, zijn ogen begerig van mijn benen naar mijn borsten glijdend, onderwijl proberend persoonlijke informatie los te peuteren.

Het was een ritje van hooguit een kwartier, maar het leek uren te duren voor ik mijn plaats van bestemming had bereikt. Terwijl ik zijn achterlichten zag verdwijnen, moest ik een paar flinke teugen koele avondlucht nemen om het kloppen van mijn hart tot bedaren te brengen. Ook dit keer weer goed afgelopen, schoot er door mijn hoofd.

Hoe belachelijk is dat? Hoe belachelijk is het dat je als vrouw kennelijk altijd in je achterhoofd houdt dat je het wellicht niet overleeft als je in een taxi stapt? Hoe belachelijk is het dat er daarom een vrouwelijke taxiservice wordt opgericht? Ik vind dat idioot. Maar toch bel ik voortaan Staxi Lady.

Staxi Lady

Staxi Lady is het gevolg van een samenleving waarin vrouwen zich intrinsiek onveilig voelen. Een samenleving waarin vrouwen zich altijd bewust zijn van het feit dat zij kunnen worden aangevallen door mannen. Dat is de reden waarom vrouwen niet gaan hardlopen als het donker is. Waarom we achterom kijken als we voetstappen achter ons horen. Waarom we onze dochters vertellen dat ze altijd samen met een vriendin moeten fietsen. Waarom we doen alsof we lopen te bellen als we alleen over straat gaan.

Het is dieptriest dat we leven in een maatschappij waarin er behoefte is aan producten en diensten die gericht zijn op de veiligheid van de vrouw. Dat is niet mooi, dat is niet slim, of inclusief, of feministisch, dat is alleen maar heel erg tragisch. Ik wil geen keus hoeven maken tussen een mannelijke of een vrouwelijke taxichauffeur. Ik wil gewoon zonder na te denken over mijn veiligheid in een taxi kunnen stappen. Want mijn veiligheid zou een gegeven moeten zijn, geen marketingmogelijkheid.

Veilig, maar ook verdrietig

De volgende keer dat ik naar een feestje ga stap ik in bij een vrouwelijke chauffeur. Dan voel ik me veilig, maar ook verdrietig. Ik wil helemaal geen gebruik maken van vrouwentaxi’s, of naar vrouwendagen in de sauna, of naar vrouwensportscholen. Dat is geen privilege, het is precies het omgekeerde: het is discriminatie en uitsluiting.

Omdat vrouwen zich dus nog altijd niet vrij kunnen bewegen in de maatschappij, gebruik kunnen maken van de faciliteiten daarin, zonder risico te lopen. Ja, we kunnen kiezen voor vrouwvriendelijke opties. Die vrijheid hebben we. Maar ik vraag me dan toch af wat die zogenaamde vrijheid waard is, als hij voortkomt uit gevangenschap.

Over de auteur

Vala (38) is getrouwd met Mario en moeder van een zoon (9) die autisme heeft en twee dochters (7 en 3) die het Syndroom van Ehlers-Danlos hebben (net als zijzelf). Naast moeder, chronisch ziek en mantelzorger is ze vooral ook journalist met een uitgesproken en soms nogal ongezouten mening.