In de tijd dat Vivian deze verdrietige ervaringen had, bestond de mogelijkheid van een ‘wateropbaring’ nog niet. Vivian zou deze mogelijkheid echter heel graag gehad hebben. “Een doodgeboren kindje wordt vaak afgedaan als iets wat nog geen mens is. Maar ik vind dat het dat wel is. Als ik mijn kindjes had kunnen zien door middel van ‘wateropbaring’, zou ik beter afscheid hebben kunnen nemen.”

Lege buik

Vivian was net getrouwd toen ze voor het eerst zwanger raakte. “Toen ik zwanger was, voelde ik gelijk een sterke band met het kindje. Maar net nadat ik het mijn ouders en vrienden had verteld, kreeg ik een bloeding. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat het vruchtje overleden was.”

Na het slechte nieuws belandde Vivian in een sneltrein van emoties. “Ik mocht afwachten tot mijn lichaam het vruchtje vanzelf zou afstoten, maar ik kon niet langer rondlopen met een dood kindje in mijn buik. En dus kreeg ik een curettage. Voor ik het wist werd ik weer naar huis gestuurd met een lege buik.”

Babykleertjes

Eenmaal thuis kon Vivian alleen maar huilen, en merkte ze dat er in haar omgeving veel onbegrip was. "Mensen zeiden dat ik het gewoon nog een keer moest proberen. Ook werd er door veel vrouwen gezegd dat ik nu tenminste wel wist dat ik zwanger zou kúnnen worden, terwijl het voor hen nog niet zeker was."

Vivian: “We wilden echt heel graag een kindje, dus probeerde we de angst te negeren en opnieuw zwanger te raken. Weer lukte het, en toen ik zestien weken zwanger was kon ik er eindelijk van genieten. We hadden al wat babykleertjes gekocht en ook de eerste spulletjes voor de kinderkamer in huis gehaald.”

Geen hartslag

Uit angst voor een tweede miskraam, was Vivian tijdens de zwangerschap continu extra alert. Alles leek voorspoedig te gaan, tot ze merkte weinig bewegingen in haar buik te voelen. Op dat punt was Vivian al twintig weken zwanger. Na meerdere onderzoeken vertelde de verloskundige dat er geen hartslag meer aanwezig was.

Vivian vertelt: “Het was kerstavond en ik lag in het ziekenhuis. Ik kon het niet bevatten. Het was allemaal zo onwerkelijk, ik kon niet geloven dat ik weer een kindje was verloren. Er werd me niet eens verteld of het een jongetje of een meisje was.”

Plastic zak

Nog drie zwangerschappen eindigden met een miskraam. Vivian vertelt dat ze geen enkele keer de mogelijkheid had om afscheid te nemen van de levenloze kindjes, maar dat ze wel een keer het vruchtje heeft kunnen zien. “Ik was 16 weken zwanger en ging naar het toilet. Plots voelde ik iets uit me glijden. Ik ving het op in mijn hand. Het bleek het vruchtje te zijn.”

Vivian: “Ik voelde de zwaarte ervan in mijn hand, maar kon het niet goed zien. Het zat helemaal onder het bloed en ingekapseld in vliezen. Ik kon alleen maar schreeuwen. De verloskundige zei dat we het in de vriezer moesten leggen tot ze kwam, maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. We hebben het toen maar in een plastic zakje gedaan voor de verloskundige, en dat is de laatste keer dat ik het kindje heb gezien.”

Witte rozen

Dat afscheid nemen geen mogelijkheid was, is voor Vivian het moeilijkste geweest. “Het voelt echt alsof mijn kindjes me destijds zijn afgenomen. Ik ging iedere keer onder narcose voor de curettage, en wanneer ik wakker werd was het kindje weg. Het enige wat ik dan nog overhield, waren de babykleertjes.”

Pas tien jaar geleden heeft Vivian bewust afscheid genomen van de kindjes die ze verloren is. “Van mijn psycholoog kreeg ik de opdracht om vijf witte rozen in huis te leggen, voor ieder kindje een. Dit heeft geholpen, want dit gaf me het gevoel dat ze er toch nog mochten zijn.”

Vivian met haar twee zoons

Moeder

Ondanks al deze nare ervaringen, is Vivian nu moeder van twee zoons. Ze zijn inmiddels al 20 en 23 jaar, maar nog altijd heeft ze het gevoel dat ze met haar zoons verbonden is via een navelstreng. “Door het verlies zijn mijn zoons me zo dierbaar. Je krijgt een kindje niet cadeau, het is echt een wonder.”

De kindjes die ze verloren is, draagt Vivian op een bijzondere wijze nog iedere dag met zich mee. “Ik heb op mijn voet vijf sterretjes getatoeëerd, elk sterretje staat voor een kindje dat ik verloren ben. Zo ‘lopen’ deze kinderen voor altijd met me mee.”