Vader Mark: Drie dagen nadat Arend (5) stierf werd Olaf geboren

Op 22 april overleed de vijfjarige Arend Lucas van Asch totaal onverwacht. Drie dagen later sloten zijn ouders Mark en Susannah hun derde zoon in hun armen. De korte tijd dat het hele gezin samen thuis was, is vastgelegd door een fotograaf van Stichting Make A Memory. Deze foto’s zijn zo dierbaar dat vader Mark ter ere van Arend komend najaar de Mont Ventoux op gaat fietsen om geld op te halen voor de stichting. Zijn oproep op Facebook om te doneren werd massaal opgepikt en de donaties stromen nu al binnen. “Ik dacht wel dat de foto’s en ons verhaal indruk zouden maken, maar dat het op deze schaal opgepikt zou worden had ik nooit verwacht. Ik ben er blij om, we willen zoveel mogelijk geld ophalen voor Make A Memory. De foto’s die zij voor ons hebben gemaakt van de korte tijd waarin we als compleet gezin met onze drie zoons bij elkaar waren, zijn ontzettend bijzonder en waardevol. Zeker ook voor Olaf en Emile (2). Het is ongelooflijk belangrijk dat zij straks tastbaar bewijs hebben van wat we als gezin hebben meegemaakt. Kwakkelen Arend was al een paar weken aan het kwakkelen. Dan ging hij weer een dagje naar school, dan bleef hij toch maar weer thuis omdat ‘ie toch nog niet helemaal fit was. We dachten aan een voorjaarsvermoeidheid in combinatie met een oorontsteking, waren al een paar keer bij de huisarts en in het ziekenhuis geweest en hij had een penicillinekuur gekregen. Hij leek aan de beterende hand. Tot die 22ste april. Susannah was thuis en er was een goede vriendin op bezoek, Arend lag op de bank te slapen. Opeens trok hij helemaal krom naar achteren, zijn ogen draaiden weg, hij werd spierwit. Susannah heeft hem meteen van de bank getrokken en is gaan reanimeren, terwijl haar vriendin de ambulance belde. Arend bleek een hartstilstand te hebben. Hij werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht, de politie bracht ons er met spoed achteraan. Toen we daar aankwamen bleek er niets meer te redden. Zijn hartje zou nooit meer gaan kloppen, Arend stierf. Hartprobleem Wat het precies is geweest, is niet duidelijk. Volgens de arts moet het een combinatie van een longontsteking en een hartprobleem zijn geweest. Die hartkwaal heeft hij waarschijnlijk al langer gehad, maar is nooit een probleem geweest tot zijn hart het met die longontsteking zwaar te verduren kreeg. Te zwaar. Een kind van vijf kan niet goed duidelijk maken wat hem mankeert, dat maakt het ontzettend moeilijk. Ik denk dat Arend die laatste anderhalve week behoorlijk pijn moet hebben gehad, maar wat er mis was konden we niet weten. Hij bleef maar naar zijn buik wijzen, dat is wat kinderen doen als ze pijn in hun lijf hebben. Ook als die pijn eigenlijk hoger zit. Dus in het ziekenhuis konden ze niets vinden, met zijn buik was alles prima. Ik weet niet in hoeverre Arend heeft voorvoeld hoe ziek hij was, maar achteraf zijn er in de week voor zijn overlijden een paar dingen gebeurd waarvan ik denk: het lijkt wel of hij het wist. Zo bracht ik hem op een avond naar bed en toen ik zijn kamer uitliep murmelde hij iets. Ik kon hem niet goed verstaan en ging nog even naast hem zitten om te vragen wat er was. ‘Dag papa’, zie hij. Heel duidelijk en heel bewust. Alsof het een laatste groet was. Zoiets zei hij nooit… Droombevalling De dag voor Arend overleed was Susannah 39 weken zwanger. We hadden dus niet alleen een zoon verloren, we konden ieder moment een nieuw kindje krijgen. Toen we achter de ambulance aan naar het ziekenhuis gingen hebben we voor de zekerheid de maxicosi en een tas met bevallingsspullen meegenomen, want de broeders waren bang dat Susannahs vliezen door de stress spontaan zouden breken. Uiteindelijk duurde dat nog drie dagen. Olaf David werd geboren op 26 april, midden in de nacht geboren. Thuis, op zolder, terwijl Arend een verdieping lager in zijn bedje lag opgebaard. Het klinkt misschien vreemd, maar het was een droombevalling. Geen complicaties, geen heisa, alleen maar wij. We konden er ook echt enorm van genieten, zodra de bevalling begon waren we even alleen nog maar daar mee bezig. Maar vijf minuten nadat Olaf er was, ben ik toch even aan Arend zijn bedje gaan zitten om hem te vertellen dat zijn broertje was geboren. Dat alles goed was gegaan en dat we blij waren. Flonkerende ogen Drie dagen lang waren we thuis met onze drie zoons. Een heel dubbele tijd: je hebt intens verdriet, maar ook vreugde om een nieuwe baby. Ik heb in die tijd ook zelf het kistje voor Arend gemaakt. Dat was het laatste wat ik voor hem kon doen en het heeft mij enorm geholpen. Ik vind kisten vaak zo strak. Steriel, perfect. Deze was lang niet perfect, maar hij was wél van ons. Ik ken ieder schroefje, ieder hoekje. Dat maakte het moment van begraven anders. Dichterbij. Arend was een stil jongetje met prachtige, flonkerende donkere kijkers in zijn gezichtje. Een mooie afspiegeling van Susannah en van mij: hij had mijn stille kant en haar temperament. Hij kon ontzettend goed observeren en heel geconcentreerd spelen, urenlang. Dan bouwde hij hele werelden met blokken en autootjes. Zo rustig was hij dan. Andere kinderen vonden het altijd heel prettig om bij hem te zijn. Emile Wat ons is overkomen is ongelooflijk. Gelukkig kunnen Susannah en ik heel goed met elkaar praten. Al toen we aan Arends ziekenhuisbed stonden zeiden we tegen elkaar: we gaan ons hierdoor niet uit elkaar laten drijven, een boosdoener zoeken of in zak en as zitten. Dat heeft geen zin, we moeten door. Je kunt niet zeven dagen per week huilen en rouwen, dat gaat gewoon niet. Op een gegeven moment moet je toch weer afwassen, maak je toch een grapje. Soms vragen we ons af wat Emile van alles meekrijgt. Hij is echt een hummeltje van ruim twee, dat precies doet wat hummeltjes van ruim twee moeten doen: zijn eigen gang gaan. Hij is vrolijk en blij en verwelkomt iedereen met een grote lach. Ik denk dat hoe het met hem gaat heel erg afhangt van wat hij aan ons merkt. Emile is onze spiegel: als wij het niet meer trekken, merken we dat vast aan hem. Lotgenoten helpen De Mont Ventoux ga ik op fietsen met de peetvader van Arend. Voor mij is dat een manier om te rouwen. Op de bank gaan zitten sippen helpt me niet, ik ben niet goed in stilstaand rouwen. Ik moet dingen doen, dan voel ik het door mijn hele lijf sidderen. Als alles weer wat rustiger is, wil Susannah het Arend Lucas Fonds oprichten voor ouders met een overleden kind die zelf de begrafenis niet kunnen betalen. Een begrafenis is enorm duur en wie heeft er nou een begrafenisverzekering voor zijn kind? Wij niet. En spaargeld hebben we ook weinig, dus opeens leek het of we concessies moesten gaan doen, alsof het een kalig gebeuren zou worden. Dat wil je niet voor je kind, dus toen mensen ons vroegen waar ze mee konden helpen, zei Susannah op Facebook: stort maar wat, daar help je ons écht mee. En dat deden ze. Zoveel, dat we er een echte Arend-waardige begrafenis van hebben kunnen maken. Hij hield heel erg van auto’s, dus haalden we er oldtimers bij. Hoe verdrietig het allemaal ook was, Arend kunnen begraven op de manier die wij wilden heeft ons zo goed gedaan. Dat willen we ook voor andere ouders kunnen betekenen, zodat ze niet met een financieel probleem blijven zitten. We willen onze ervaring graag inzetten om andere ouders te helpen, iets verdrietigs omzetten in iets moois. Ook daarom ga ik fietsen voor Make A Memory: ik gun andere ouders ook die herinneringsfoto’s die voor ons zo dierbaar zijn. Iets kunnen betekenen voor een ander geeft ons troost.” Stichting Make A Memory biedt ouders van ernstig zieke en overleden kinderen de mogelijkheid om kosteloos herinneringsfoto’s te laten maken. Wil je Marks actie steunen? Dat kan hier. Vul bij ‘Contactpersoon’ je eigen naam in en bij ‘Naam Deelnemer’ Mark van Asch. Jouw verhaal op VROUW.nl? Heb jij net als Mark een ontroerend verhaal dat je graag met onze lezers wilt delen? Dat kan. Upload je verhaal hier

Vader Mark: Drie dagen nadat Arend (5) stierf werd Olaf geboren

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

5 tips om de overgang van winter- naar zomertijd vlekkeloos te laten verlopen

’Daten boven de 40 is een andere tak van sport’

Joyce (46): ’We hebben geen enorme orgies’

Pippi (2) heeft down: ’Ze is ons gezin niet tot last, ze is juist een verrijking’