Als we de dagelijkse alarmerende berichten over de oplopende positieve testen moeten geloven, dan is Nederland hard op weg de grootste coronabrandhaard van Europa te worden. Verschillende kopstukken uit de politiek en het OMT hebben al laten vallen dat er weer strengere maatregelen aankomen als we zo doorgaan.

Plan

Maar dat is dus precies het punt waar ik me al maanden en steeds meer zorgen over maak: hoe gaan we nou eigenlijk door? Waar is het perspectief? Wat is het plan? Tot mijn starre verbijstering, maar helaas wel mijn bange vermoedens bevestigend, wist kinderarts Károly Illy, lid van het OMT, donderdagavond bij NPO’s Op1 te vertellen dat er helemaal geen plan is.

Sta daar even bij stil: we leven in crisis, in ‘oorlog’, om maar even de kabinetsretoriek aan te houden, maar er is geen plan om die oorlog mee te winnen. We kunnen dus net zo goed capituleren en de rest van ons leven in lockdown gaan. Want dat is, mijns inziens, waar deze strategie, als je het al zo kunt noemen, toe leidt.

Anarchie

Even afgezien van wat je persoonlijke mening over het (gevaar van) het coronavirus is, kunnen we denk ik zo langzamerhand wel in collectieve overeenstemming stellen dat het beleid van ons kabinet te wensen overlaat. Het is grillig, onduidelijk en steeds vaker onlogisch en dus niet meer uit te leggen en/of te verantwoorden. Wat krijg je daarvan? Anarchie. We zijn een land in oorlog, zonder generaal.

Mark Rutte wil niet leiden, die wil alleen maar ‘adviseren’. Maar in een crisis heb je geen advies nodig, maar richting. Iemand die voor de troepen uitloopt en weet waar hij heen gaat, wat het einddoel is. Regeren is namelijk vooral ook vooruit zien en ik vind het schokkend dat niemand verder lijkt te kijken dan z’n neus lang is. Als we zo doorgaan blijven we in een vicieuze cirkel ronddraaien waar we nooit meer uitkomen. Want dat virus gaat niet meer weg.

Reserves

Op deze manier zullen we dus van lockdown naar lockdown moeten leven, jarenlang. En dat is geen plan, dat is een impasse. Na zeven maanden coronacrisis lijken we nog geen stap verder te zijn gekomen. Sterker nog, we gaan alleen maar achteruit, want de tweede, nog strengere, lockdown staat voor de deur, minister Hoekstra’s zogenaamde ‘diepe zakken’ zijn inmiddels leeg en het volk is moe gestreden. Het zal niet lang meer duren voor we, op allerlei verschillende fronten, geen reserves meer hebben.

Ik zie het met lede ogen aan en vraag me af waarom ik het salaris betaal van mensen die hun werk niet doen, terwijl ik mijn eigen inkomsten zie teruglopen als direct gevolg van hun (gebrek aan) handelen. Hallo, beste Mark en Hugo, kunnen jullie misschien ondertussen beginnen met waar jullie voor aangenomen zijn: leiding geven? Ik weet dat het poldermodel een van Nederlands’ USP’s is, maar there’s a time and place for everything. Dit is niet de tijd voor polderen. En bovendien verkopen we onszelf er op dit moment ook bepaald niet goed mee.

Sfeer

Als we de balans eens op gaan maken, kunnen we niet anders dan constateren dat de coronastand van ons land beroerd is. Niet alleen zijn we inmiddels bijna het Europese epicentrum van de besmettingen (of je die metingen ook betrouwbaar vindt is een andere discussie) en verworden we daarom tot de paria van Europa, de sfeer onder de burgers wordt steeds grimmiger en meer verdeeld en ons kabinet staat erbij en kijkt ernaar, prevelt wat over ‘adviezen’ en ‘eigen verantwoordelijkheid’ en roept dan dat we over drie weken maar weer eens verder moeten kijken.

Dat is geen leiden, dat is troubleshooten. Symptoombestrijding en geen oplossing. En als we nu niet eens eindelijk echt gaan dokteren, blijven we voor altijd ziek. Niet van corona, maar van verwaarlozing. Door degenen die ons juist stevig aan de hand zouden moeten nemen.