Deel 465: ’Ik voel me op slag ontzettend stom’

Dinsdag „Ben je er al uit wat je wil met Rose?” Boris vraagt het een beetje ’tussen neus en lippen door’, maar ik merk aan hem dat hij het antwoord héél belangrijk vindt. Ik heb vrijdag gezegd dat ik er een weekendje over wil nadenken en vervolgens ben ik er, heel bewust, maandag niet op teruggekomen. Ik krijg namelijk het idee dat ik niet de enige ben die van onze mogelijk toekomstige au pair onder de indruk is. Het is ook Boris niet ontgaan dat het een plaatje is. Ik besluit open kaart te spelen. „Ze is enig, komt goed over, was heel leuk met Holly en ook nog eens verschrikkelijk mooi. Ik vind het een beetje de kat op het spek binden, zo’n plaatje in huis halen. Jij niet?” Boris kijkt me verbaasd aan. „Insinueer jij nou dat ik verliefd op haar zou kunnen worden?” Hij vraagt het op zo’n geshockeerde toon, dat ik me op slag ontzettend stom voel. „Helen, ik had haar vader kunnen zijn! Wat denk jij nou? Ik zou me eerder zorgen maken over je zoon. Ik kan me voorstellen dat Max er wel gelukkig van wordt, zo’n oppas in huis…” Daar had ik nog niet eens aan gedacht. Ik ben weer zo neurotisch dat ik denk dat mijn eigen man er - lekker cliché - met de au pair vandoorgaat. Boris komt naar me toe en pakt me stevig vast. „Je weet toch dat ik alleen van jou hou? En je mag dan wel geen meid van 20 meer zijn, ik vind je met het jaar mooier worden.” Ik word een beetje ongemakkelijk van deze plotselinge liefdesverklaring en neem in de omhelzing een abrupt besluit: „Laten we het maar doen. Ik denk inderdaad dat ze een lot uit de loterij is.” Vrijdag Ik heb nog geen zwangerschapstest gedaan en ben ook nog niet naar de huisarts geweest voor een bloedtest om uit te sluiten dat ik in de overgang ben. Het komt er feitelijk op neer dat ik helemaal niets heb gedaan en dat ik mijn kop een beetje in het zand steek. Ik gooi het nu op een lichte overspannenheid; de komst van Rose volgende week zal mij zo ontlasten, dat ik vast weer snel mezelf ben. Max en Nina reageerden allebei niet helemaal zoals ik had gehoopt toen ik vertelde dat er een au pair komt. Ze zien het niet zitten, een wildvreemde in huis, en ergens kan ik dat ook wel begrijpen. „Wacht maar tot je haar ziet”, zei Boris terwijl hij Max met een vunzig lachje aanstootte. Hij schrok toen hij doorhad dat ik het hoorde en zei: „Beetje dollen, Helen, beetje dollen…” Helen’s dagboek teruglezen?