Drie weken lang met ons hele gezin op pad, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat samen. Wat was dat altijd heerlijk. Natuurlijk waren er ook wel eens mindere momenten. Vakanties met een baby en een peuter zijn natuurlijk niet alleen ontspannen, maar ook hard werken. Het moment dat mijn zoontje (toen 3) in een onbewaakt moment zoekraakte op een Italiaans strand, zal ik nooit meer vergeten.

Intensieve vakanties

Net als de keer dat mijn dochter (toen 16) niet in haar tent bleek te liggen en pas om 6 uur de volgende ochtend weer op kwam dagen, in mijn geheugen staat gegrift. Want ook vakanties met pubers zijn intensief. Op een gegeven moment ben ik zelfs gaan googelen naar ‘camping, overlast, tieners’, zodat ik zeker wist dat we op een camping met veel andere jongeren terechtkwamen. Want dát was het leukst: een camping vol leeftijdsgenoten, mét een discotheek.

We probeerden nog van alles om ze over te halen om met z’n vieren iets te gaan doen, zoals "Zullen wij dan ook naar Lowlands gaan? Wij betalen de kaartjes!” Maar dat werd niet bepaald in dank afgenomen. Ze wilden zónder ouders op vakantie. Al was het natuurlijk wel fijn als wij die reis zouden financieren. En dus waren we op elkaar aangewezen. Wat zouden we nu eens gaan doen?

Adults only

We raadpleegden wat vrienden. Een stel ging in september naar Toscane. Er stonden alleen bejaarden op de camping. ’s Avonds was het eigenlijk te koud om buiten te zitten. Eigenlijk was er sowieso niks te doen. Niks voor ons dus. Een andere stel ging gewoon in de zomervakantie. Ze zaten midden tussen de gezinnetjes en hadden voortdurend heimwee naar hun eigen kinderen. Dat zou ons ook kunnen gebeuren.

En een collega ging met haar man naar een ‘adults only’ hotel. Prachtig, maar het hotel werd bevolkt door lawaaiige twintigers. Daar voelden zij zich als bijna vijftigers eigenlijk hoogbejaard tussen. Dus dat was ook niks. Bleef over: de verre reis. Er waren ongelooflijk veel landen die we graag wilden zien. Omdat we net afgestudeerd waren toen onze dochter werd geboren, hadden we niet vaak kunnen backpacken.

Jordanië

We boekten een groepsreis naar Jordanië. Niet te ver weg en toch een heel andere wereld. Spannend! Helaas werd de reis vlak voor vertrek geannuleerd. Te weinig deelnemers. "Dan gaan we gewoon zelf", zei de man. En dus boekten we een ticket, regelden we een huurauto en boekten we hotels.

Het werd een ontzettend spannende vakantie. We dwaalden door de smalle straatjes van de hoofdstad Amman, bezochten Petra, zwommen in de Dode Zee en sliepen in een tent in de woestijn. Jordaniërs bleken enorm gastvrije mensen te zijn waarmee we lange gesprekken voerden over de oorlog in het buurland Syrië en de gespannen situatie in het Midden-Oosten, terwijl we met hen aan een waterpijp lurkten.

We waren dolblij dat we geen groepsreis hadden geboekt, maar we onze eigen droomreis hadden samengesteld. En hoe het was om na al die jaren een volle week met ons tweetjes te zijn? Heerlijk! We hadden goede gesprekken over werk, de kinderen (natuurlijk), politiek, eigenlijk over van alles. Er waren geen irritaties over het huishouden, opvoeding of wie wanneer de boodschappen doet.

Het was eigenlijk alleen maar gezellig. We zijn zelfs een avondje gaan dansen in het hotel. Tussen de Arabische mannen en de nogal bloot geklede Aziatische vrouwen (”die worden daarvoor betaald, schat”) hadden we de grootste lol.

Vietnam

Het jaar daarna gingen we naar Vietnam. We vlogen naar Hanoi en daalden met het vliegtuig en de trein naar Ho Chi Min City. De man zei toen dat hij best een weekje aan het strand wilde liggen, maar dat er in elke vakantie een avontuurlijk element moest zitten. Ik had de woestijntocht in Jordanië toch ook leuk gevonden? Nou dan. Dit jaar gingen we een grottentocht maken. Net als in de Ardennen. Makkie.

Dat viel tegen. Een van de grotten bleek de ‘Dark Cave’ te zijn, een grot die alleen toegankelijk is via een ‘zipline’. Daarna moesten we een flink eind in badkleding met een lamp op ons hoofd door de grot lopen, waarbij je dus – op blote voeten – in het pikkedonker moest klimmen en klauteren. Vreselijk. De lange zwemtocht na afloop was werkelijk een verademing.

"Nooit meer”, snauwde ik tegen de man, die als verrassing een prachtige armband voor me had gekocht en een fotoboekje had gemaakt omdat we elkaar precies díe dag 10.000 dagen kenden. Dat was erg lief en gelukkig was de rest van de vakantie fantastisch.

Indonesië

Onze volgende reisbestemming was Indonesië. Ik stelde Java en Bali voor, de man voegde daar nog de ‘Komodo-eilanden’ aan toe. Deze eilanden staan bekend om de Komodovaranen. Hagedissen die zo’n drie meter lang kunnen worden, 140 kilo weten en graag zoogdieren eten. En dus voeren we drie dagen lang met een klein bootje door het zuiden van Indonesië en stonden we oog in oog met de varanen die door de gids met slechts een stok op afstand werden gehouden.

We sliepen op een onbewoond eiland waar geen wifi, geen douche of wc én geen elektriciteit was en je dus maar moest hopen dat je niet op een slang trapte als je ’s nachts - ergens buiten - moest plassen. Het was spannend. Maar de geweldige snorkelplekken die we overdag veelvuldig aandeden maakten alles goed. En de foto’s van mezelf met een Komodovaraan deden het natuurlijk ook leuk op social media.

India

Onze laatste reis ging naar India. Daar was ik eigenlijk helemaal niet zo’n voorstander van, maar de man wilde het graag. Veel mensen verklaarden ons voor gek ('Overal mensen die iets van je willen, het is er heel vies en je wordt gegarandeerd ziek'). En ja, tot op zekere hoogte was dat ook zo. Er waren heel opdringerige mensen. Ik ben zelfs een keer bij mijn borsten gegrepen, maar toen ik die man een elleboogstoot gaf, viel zijn telefoon in stukken op de grond. Dus dat was effectief.

En als je denkt dat Nederland dichtbevolkt is, ben je nog nooit in India geweest. Maar India is ook een ongelooflijk mooi land. De natuur en cultuur is overweldigend en je bent in zo’n andere wereld dat je letterlijk ver van huis bent. Het eten is fantastisch en we zijn beiden geen moment ziek geweest.

Samen naar New York

Nu zijn we onze reis voor dit najaar aan het plannen. We gaan naar de Filipijnen. Het avontuur zit in een boottocht van maar liefst vijf dagen waarbij je nog niet precies weet waar je slaapt. Ook hier is geen wifi en nauwelijks elektriciteit. Je moet je extra verzekeren voor ‘risicovolle’ vakanties. Hoewel wij buiten het orkanenseizoen gaan, ben je niet gegarandeerd van mooi weer. De gemiddelde leeftijd van de reizigers is 25 tot 35 jaar, dus ik vrees dat wij nu de bejaarden van de groep zijn. Maar goed. Het wordt vast weer een onvergetelijke vakantie.

En de kinderen? Die gaan in elk geval weer naar Lowlands. Op onze vraag waar ze met óns heen zouden willen, werd eenstemmig ‘New York’ gezegd. En dan moet de aanhang natuurlijk ook mee. “Dan ben ik voor een week net zoveel geld kwijt als drie weken naar de Filipijnen", bromde de man toen.

Ik ben stiekem aan het rekenen geslagen. Als we nu volgend jaar met ons tweetjes naar Frankrijk gaan, kunnen we best nog een weekje met z’n allen naar New York. Al hoop ik dat hij Frankrijk avontuurlijk genoeg vindt…

Dit verhaal lees je in ZOMER, het magazine dat deze zomer iedere zaterdag bij De Telegraaf zit.

Jij op VROUW.nl

Wil je een verhaal delen met de redactie?

Stuur dan een berichtje