“Mijn moeder was net overleden en het stemmetje in mijn hoofd schreeuwde steeds harder: ga naar Kenia! Ik probeerde er niet naar te luisteren, maar dat nu-of-nooit-gevoel was allesoverheersend. Ik dacht: als ik nu niet voor mezelf en een ander leven kies, gaat het er nooit meer van komen. En dus ben ik - na wikken, wegen en malen - in 2013 naar Kenia vertrokken. Zonder mijn inmiddels ex-man en twee jonge kinderen.

Ontaarde moeder

Onbegrijpelijk vonden mensen dat. Ze dachten dat ik met hangende pootjes terug zou komen, maar het was geen bevlieging. Bijna al mijn vrienden ben ik kwijtgeraakt, ik werd met de nek aangekeken door mensen die ik al mijn hele leven kende. Dat doet pijn. Ik ben uitgemaakt voor ‘ontaarde moeder’, een egoïst. Maar zou het niet veel egoïstischer zijn wanneer ik de kinderen koste wat het kost zou ­meeslepen?

Ik wilde geen vechtscheiding en dus bleven de kinderen bij Remco. Hij was in eerste instantie woest. Hoe kon ik dit de kinderen aandoen? Ze waren nog zo klein: Indra was 7 en Tygo net 3. Toch vertrok ik met een goed gevoel. Al was het zonder solide plan. Ik had alles achtergelaten in Nederland, geen spaargeld op de bank en mijn werkvergunning was nog in aanvraag.

Achteraf gezien denk ik weleens: hoe kon ik daar zo onbevangen ingaan? Natuurlijk heeft het weleens tegengezeten: het is lastig om alleen en als buitenlander een bedrijf op te zetten in een corrupt land. Toch heb ik me nooit uit het veld laten slaan en nu heb ik een bloeiend coachingsbedrijf, net buiten Nairobi. Ik run een retraite tussen de koffieplantages waar geen WiFi of prikkels zijn. Heerlijk, die totale rust.

Tóch een Keniaan

Kenia is een moeilijke, maar vooral logische keuze geweest. Ik groeide op als boerendochter in Heusden, maar mijn blik reikte altijd al verder dan het Brabantse platte­land. Als klein meisje was ik al Afrika-minded en ik heb er veel vrijwilligerswerk gedaan. In 2006 heb ik zelfs al even in Kenia gewoond met Remco en Indra. Dat was fantastisch, ik voelde me er zo thuis.

Eenmaal terug in Nederland kon ik maar moeilijk aarden. De draad oppakken voelde heel beklemmend, alsof ik zat opgesloten in die dagelijkse routine. Remco had daar minder moeite mee. Eigenlijk is het daar fout gegaan tussen ons, al zijn we ook gewoon heel verschillend. Dat kun je jarenlang gladstrijken, maar uiteindelijk knettert dat toch.

Dat is met mijn nieuwe partner wel anders, hij voelt echt als mijn soulmate. Ik had nooit gedacht dat ik op een Keniaan zou vallen, veel te intimiderend leek me dat. En toch werd ik verliefd op Onyis. Hij kwam naar één van mijn trainingen en ik pakte zijn hand: een elektrische schok. We wisten op dat moment zeker dat we elkaars grote liefde waren.

Verbindende baby

In 2017 werd onze dochter Leyla geboren en ook daar vinden mensen weer van alles van. Ben ik dan niet gewoon voor de liefde naar Kenia verhuisd? Onzin! Ik ben altijd al verliefd op het land geweest, Onyis kwam pas daarna. Mijn oudste twee kinderen hebben er soms verdriet van, maar boos zijn ze nooit geweest.

Iedere drie maanden kom ik naar Nederland om ze te zien, maar het gemis blijft. Ik hou zielsveel van ze en dus blijft het moeilijk. Toch is dit de juiste keuze geweest. Ik wil laten zien dat je leven niet voorbij is nadat je kinderen hebt gekregen. Dat je als vrouw ook voor je eigen carrière en geluk mag gaan.

Gelukkig heb ik - ondanks alles - een goede band met mijn kinderen. Daar ben ik dankbaar voor. Zij zijn ook gek op hun kleine zusje. Ik noem Leyla onze verbindende baby, want zij brengt ons allemaal weer samen.”

Meer interviews met moeder die vertrokken en andere mooie verhalen, reportages en interviews lees je in de nieuwe VROUW Glossy. De Glossy is vanaf dinsdag 2 juli overal verkrijgbaar voor 5,99 euro.

Jij op VROUW.nl

Maak jij iets bijzonders mee en wil je dat met ons delen?

Stuur dan een berichtje