Kersverse Wie is de mol?-kandidaat Miljuschka: Ik heb me in mijn huwelijk helemaal weggecijferd

Na de Holleeder-rechtszaak ging Miljuschka Witzenhausen - het nichtje van Willem Holleeder, red. - onderuit, maar ze krabbelde weer op. De ultieme sterke vrouw: beschadigd door haar verleden maar vastbesloten om haar kansen te pakken. „Het mes snijdt altijd aan twee kanten.” Wat betekent eten voor jou? „Eten is mijn kompas in het leven. Zonder eten zou ik niet gelukkig kunnen zijn. Ik had een tijdje geleden een parasiet en mocht onder andere geen suiker eten. Ik was echt diepongelukkig en wist niet wat ik met mezelf aan moest. Hoe dik ik ook word, nooit zal ik een maagverkleining nemen, want dan kan je alleen nog muizenhapjes eten. Voor mij is eten ook gekoppeld aan herinneringen. Van bepaald eten krijg ik echt braakneigingen omdat ik daar een nare associatie bij heb. Toen ik 11 was en mijn vader ons verliet, hebben mijn moeder en ik echt aan de bedelstaf gezeten. We hebben toen heel veel chili con carne gegeten van de allergoedkoopste bonen van de Aldi. Als ik dat nu ruik, ga ik weer over mijn nek. Dat was wederom zo’n stressvolle periode. Tegenwoordig heb ik veel mooie herinneringen. Met mijn vriend Philip (producent en regisseur, red.) reis ik de hele wereld over voor de programma’s die we maken voor 24Kitchen. Hij is ook bezeten van eten. Dan staan we bij een krot-kraampje in Thailand gefrituurde kip te eten en zijn we echt intens gelukkig.” Staat eten voor jou gelijk aan liefde? „Ja, eten is voor mij ook iets waarmee ik mensen laat zien dat ik van ze houd. Als mijn kinderen thuiskomen - ze zijn drie dagen per week bij hun vader - is ze volstoppen met lekkers een van de eerste dingen die ik doe. Dan ga ik speciaal even langs de visboer en de poelier om hun favoriete dingen te halen.” Ben jij een troost-eter? „Misschien wel ja. Maar ik vind het gewoon heerlijk. Sommigen doen drugs, een ander koopt dure schoenen of tassen of is verslaafd aan sport. Voor mij is eten mijn uitlaatklep. Zowel om het te maken als om het tot me te nemen. Ik zie veel en vaak eten ook als een investering in mijn kennis en wijsheid over gerechten. Natuurlijk, dat is ook een manier om het voor mezelf recht te lullen, haha.” Hoe voorkom je dat je dichtslibt? „Ik probeer af en toe te sporten, maar dat is wel het eerste dat in mijn agenda sneuvelt als ik tijdgebrek heb. Ik heb totaal geen ambitie om er fit uit te zien of zo, maar ik wil me wel lekker voelen in mijn vel. Voor mij is dat tussen de 75 en 80 kilo; als ik daarboven kom, grijp ik even in. Maar dat gaat al snel als je niet meer drie keer per dag taart eet. Of niet alvast een half stokbrood naar binnen werkt voordat het eten op tafel staat. Met mijn BMI ben ik helemaal niet bezig. Ik ben Weight Watchers-ambassadeur en maak voor hen heel veel recepten. Als ik denk: ’Oei, die broek zit nu echt heel strak’, volg ik dat eventjes. Even opletten, maar wel met lekker eten.” Boodschappen doen en koken is voor veel mensen een sluitpost geworden in hun te drukke leven. Hoe kijk jij daar tegenaan? „Zelf je boodschappen doen en koken hoort bij je dagelijkse basis, maar ik zie dat die bijna weg is tegenwoordig. Mensen halen af, kopen kant-en-klaar of maken iets uit een pakje, zakje of doos. Die producten zitten vaak boordevol ongezonde vetten, zout en andere rotzooi. Als je geen tijd maakt om echt eten voor jezelf klaar te maken, dan is er eigenlijk al iets mis. Ik ben laatst flink tegen de lamp gelopen omdat ik gewoon even helemaal op was. Dan merk ik dat ik juist energie haal uit de basale dingen in het leven, zoals koken. Ik denk dat het veel rust zou brengen in de maatschappij als mensen op die manier voor zichzelf zouden zorgen.” Had je een burn-out? „Wel iets wat in die richting ging. Ik houd van aanpakken, doorzetten, gaan, gaan, gaan. Ik ben grenzeloos in alles wat ik doe, en ging dus op een gegeven moment over grenzen heen.” Op welk moment ging het mis? „De dag na de uitspraak van de rechtszaak, waar we natuurlijk heel lang naartoe hebben geleefd, werd ik wakker met een enorme pijn in mijn lichaam. Toen die twee dagen aanhield, ben ik naar de dokter gegaan. Die zei dat mijn lichaam aangaf dat het even genoeg was geweest. Een ontlading van spanning, waarschijnlijk. Daarna heb ik mijn agenda leeggemaakt. De beste therapie voor mij is dan: terug naar de basis, mijn keuken, en gaan koken.” Hoe gaat het nu met je? „Wel goed, maar het is nog steeds veel. We hebben een boerderij gekocht buiten de stad, die we helemaal opknappen. Daardoor hebben we een ’ontheemd jaar’ gehad waarin we overal en nergens sliepen. Dus zonder mijn basis, mijn keuken. Intussen ben ik weer aan het werk, maar de verbouwing is nog niet klaar. Daarnaast heb ik ook gewoon mijn twee kinderen. Maar ik weet wel: als dit huis af is, heb ik weer mijn rust.” Wat is jouw grootste valkuil? „’Nee’ zeggen. Iemand stuurde mij laatst een passage uit een boek: Een passie hebben is een zegen en een vloek tegelijk. Als je het niet goed gebruikt, dan word je geleefd door je passie. In plaats van dat je met je passie leeft. Dat herken ik heel erg. Er komen - naast mijn vaste dingen - zoveel leuke dingen op mijn pad dat mijn agenda steeds opnieuw dichtslibt. Ik denk dat iedere moeder moeite heeft met balans vinden, maar als gescheiden moeder zijn de vier dagen waarop ik de kinderen heb, ook echt de dagen waarop ik er wil zijn. Als dat niet zo is, voel ik me nog schuldiger en een slechte moeder. Ik ben heel goed in mezelf straffen en op mijn sodemieter geven. Ik vertel ik mezelf de hele dag dat ik niet goed genoeg ben. De lat ligt bij mij altijd hoog, al ben ik daardoor ook gekomen waar ik nu ben. Het mes snijdt altijd aan twee kanten.” Weet je waarom je zo bent? „Ik kan van alles bedenken, maar ik ben geen therapeut. Ik kom natuurlijk uit een familie die tot voor kort altijd is verguisd. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik voor tien moest leven om mezelf te bewijzen. En ik heb geen contact meer met mijn vader, die op een vrij cruciale leeftijd is weggevallen: ik was 11. Dat is voor het zelfvertrouwen van een jong meisje echt funest. Daardoor heb ik ook altijd het gevoel dat het allemaal maar middelmatig is wat ik doe. Tegelijkertijd heb ik al meer bereikt dan ik had durven dromen. Als er morgen een einde komt aan alles, sterf ik als een gelukkig mens.” Leef je met de angst dat het morgen voorbij kan zijn? „Ik ben niet angstig voor de dood.” Door onder andere de getuigenissen van je moeder Astrid Holleeder is jouw oom levenslang vastgezet. Neemt dat wat van de vrees weg? „Nee, nee, nee, die is absoluut niet weg, die blijft altijd. Maar die vrees is voor mij kleiner dan voor mijn moeder. Weet je, als het voorbij is, dan is het voorbij, heel simpel. Ik weet niet of dat een instelling is die ik me eigen heb gemaakt. Ik heb altijd met die dreiging geleefd, dus ik weet niet of het anders was geweest als het niet zo was. Ik denk wel dat het feit dat het morgen voorbij kan zijn ervoor zorgt dat ik altijd haast heb.” Heeft jouw bizarre familiegeschiedenis meegespeeld toen je kinderen kreeg? De gedachte dat jij er opeens niet meer kan zijn? „Als ik één ding heb geleerd, los van mijn familiegeschiedenis, is het dat het leven een rotzooitje is. En dat het focking oneerlijk is. Sommigen hebben alles mee en doen er niks mee. Een ander is straatarm, maar geniaal. Sommige vrouwen krijgen een kind en horen twee maanden later dat ze kanker hebben en doodgaan. Je weet gewoon nooit welke kaart je trekt in het leven. Dus je moet vooral doen waar je zin in hebt. Voor mij is moeder worden het allergrootste cadeau dat ik ooit heb gekregen. Het is ook echt mijn redding geweest, omdat ik zo grenzeloos ben. Als ik de kinderen niet zou hebben, had ik helemaal geen reden om te stoppen met werken, thuis te komen of wat dan ook. Kinderen creëren een kader in mijn leven. Alles wat ik doe, doe ik voor hen. Ik moet ze naar bijles en naar clubjes brengen. Het is ongelooflijk, de onvoorwaardelijke liefde die ik voel voor mijn kinderen. Daarmee is echt niks te vergelijken. En vanaf de allereerste dag dat ze er waren, ben ik alleen maar bang dat er iets met ze gebeurt.” Ben jij een angstige moeder? „Nou, ik heb een dochter met epilepsie en dat is echt een nachtmerrie. Alleen zwemmen, alleen fietsen… dat kan allemaal niet. Gisteren heeft ze toevallig een heel heftige aanval gekregen, dat heeft ze in die vorm nog niet eerder gehad. Toen voelde ik me zo wanhopig en machteloos. Vanuit die wanhoop en machteloosheid krijg ik bijna zin om die artsen te slaan. Zo van: ’Los het nou een keer op! Vind nou eens een medicijn dat ervoor zorgt dat ze niet zo’n pijn heeft de hele tijd!’ Al krijgt ze medicijnen waarmee de ergste aanvallen getemperd lijken, en ze kan er ook nog overheen groeien. Verder is het een heerlijk kind, dat super vrolijk is.” Wat ben jij verder voor moeder? „Best wel een laat-maar-waaien-moeder. Waar we nu wonen, hebben de kinderen alle ruimte en doen ze de hele dag wat ze willen. Ik probeer ze zoveel mogelijk van hun scherm te trekken. Want ook al laat je een boomhut in de tuin bouwen, het liefst zitten ze achter dat scherm. Ik ben niet streng, maar wil wel dat ze met twee woorden praten, dat ze iemand een hand geven en aankijken. Verder mogen ze heel veel. Als ze wat uit de kast willen pakken, prima. ’Zo’n vaart zal het niet lopen’, denk ik dan. Het belangrijkste is er zoveel mogelijk liefde in stoppen en ze laten zijn wie ze zijn. Als mijn dochter haar haar wil afknippen of zich wil kleden als een jongen, prima. Wil Rembrandt geen feestje geven als hij jarig is - hij haat dat soort sociale processen - prima. ’Wees gelukkig met jezelf’ heeft mijn moeder mij geleerd. Ik vind het echt mishandeling als je een kind een pad wijst dat ze moeten bewandelen; je moet studeren, je moet dit of je moet dat. Het interesseert me werkelijk niks of ze later gaan studeren of achter de kassa gaan zitten.” De scheiding van de vader van je kinderen omschreef je als ’heel heftig’. Kort daarop leerde je je nieuwe vriend kennen. Was je daar al klaar voor? „Nee, helemaal niet. In het begin was het ook een beetje met elkaar rommelen en zo, niet te serieus. Tot ik merkte dat ik hem veel te leuk begon te vinden. Ik dacht: ’Ik heb net mijn hart zo hard gebroken en lig nog helemaal in de vernieling, ik zet er een punt achter’. Maar Philip was het daar niet mee eens, die wilde met mij uitzoeken of er meer voor ons in het vat zat. Omdat we het gewoon te leuk met elkaar hadden. Intussen zijn we bijna vier jaar samen. Met hem heb ik een heel ander soort relatie dan met mijn ex. Mijn huwelijk was grenzeloos. Ik heb mezelf daarin helemaal weggecijferd en toen ik moeder werd jaren thuis gezeten. Dat is nu totaal anders. Met Philip heb ik ook heel andere gesprekken. Van hem heb ik leren praten, want communiceren deed ik niet. En dan gaan er dingen stuk, terwijl de ander dat niet doorheeft.” Had je nog twijfels of je iemand zou vinden? Op ieder potje past een dekseltje, maar in jouw geval is er misschien sprake van een heel speciaal modelletje? „Haha, je zou kunnen zeggen dat ik bij de afdeling ’beschadigde waar’ lag, in de afgeprijsde bak. Een gescheiden vrouw met twee kleine kinderen en uit een nogal bijzondere familie, waar heel Nederland een mening over heeft. Maar zo heb ik er nooit naar gekeken. Ik vind mezelf superleuk. Of je bent blij met me of je bent niet blij met me. Je krijgt het hele pakket; ik ben loyaal, trouw, maar ook eigengereid en niet heel makkelijk, nee. Ik ben altijd mijn eigen weg gegaan, zonder aan iemand verantwoording af te leggen en laat me niet snel door iemand anders iets zeggen. Daar moet je tegen kunnen. Maar we zijn intussen een heel goed team, delen veel passies en dankzij Philip word ik socialer.” Heb je lang gewacht voor je hem voorstelde aan je kinderen? „Ja. Ik heb ook tegen hem gezegd: ’Als we dit gaan doen, kun je daarna nooit meer weg! Dus denk er nog maar even goed over na’. Toen heeft hij echt een keuze gemaakt. Wat ik zo bijzonder aan hem vind, is dat hij echt alles doet voor het geluk van het gezin. Heel lang kon ik dat niet geloven. Ik dacht: ’Wanneer komen nou een keer al die lijken uit de kast?’ Niet dus. De kinderen kunnen ook nog eens heel goed met hem, dat is superfijn.” Uit wat voor familie komt Philip? „Uit een warm en stabiel nest. Ik ben gewend dat mensen gaan scheiden, vreemdgaan en noem maar op. In zijn familie zijn mensen 45 jaar getrouwd. Ik durf er nog niet honderd procent op te vertrouwen, maar het geeft veel rust dat ik weleens met iemand zou kunnen zijn die gewoon blijvend is.” Maar je durft er nog niet echt op te vertrouwen? „Ik denk heel vaak: ’Het is allemaal heel leuk wat we hier aan het doen zijn, maar over tien jaar ruil je me in voor een jongere versie’. Ik ben nog steeds verbaasd als hij zegt dat ik de vrouw ben voor de rest van zijn leven. ’Écht waar?’ denk ik dan. En: ’Wanneer houdt het dan toch op?’ Dat gaat constant door mij heen. Ik heb nooit anders meegemaakt, dus hij moet steeds bewijzen dat mijn twijfels ongegrond zijn. Het is voor hem heel zwaar en vermoeiend om met mij te zijn. Maar hij blijft toch steeds weer staan. Stukje bij stukje wint hij mijn vertrouwen.” Ben je goed ontvangen door zijn familie? „Ook daar hebben we heel lang mee gewacht. Wat ik net zeg - kom je aan met een vrouw met twee kinderen uit de meest bijzondere familie van Nederland. Ik snap het als de vlag niet meteen uit gaat. Maar het zijn warme, nette mensen, die nooit zouden zeggen: ’Wat kom jij hier doen?!’ Intussen heb ik een warme band met ze. Ze springen ook bij en halen mijn kinderen uit school. Als je dat doet, als je er voor mijn kinderen bent, nou dan heb je mij helemaal.” Denken jullie nog aan een kind samen? „We zijn er nog niet uit. Een baby is fantastisch, de mooiste bekroning van onze liefde, maar het zet wel je hele leven op z’n kop. Rembrandt en Felina zijn nu 9 en 7, over een paar jaar kunnen we in principe de wereld rondreizen zonder schuldgevoel. En we hebben nu ook tijd samen als ze bij hun vader zijn, dat is heel waardevol. Ik had nooit gedacht dat ik dat zou zeggen, maar het is wel zo.” En trouwen? „Altijd leuk, al is het maar voor het feestje, maar het hoeft niet per se. Ik zou het wel heel leuk vinden om Philips achternaam te dragen.” Wie ben je het meeste dank verschuldigd? „Goh... moeilijk. Er zijn een heleboel mensen geweest die me hielpen bij een afslag in mijn leven. Op nummer 1 staat altijd mijn moeder. Wat er ook gebeurt, als ik morgen aan de bedelstaf zit, al moet ze zelf droog brood eten, zij zal me helpen. Bij haar voel ik me honderd procent veilig. Toen ik na mijn scheiding met twee kleine kinderen op straat stond, was zij er voor me, terwijl ze zelf in de grootste klotesituatie denkbaar zat. Alles wat ik ben, alles wat ik heb gedaan, ben ik dankzij haar. Maar er zijn ook mensen geweest die in me geloofden: Kirsten, de voormalige CEO van 24Kitchen, die me een kans gaf. Monique van Loon van Culy, die me destijds ruimte gaf op haar website. Zonder hen was dit er allemaal niet geweest. En als ik mijn kinderen niet had gehad, was ik er waarschijnlijk niet meer geweest. Zonder hen heeft niets betekenis en was ik denk ik mentaal allang doorgedraaid.” Zie jij jezelf als iemand die gevormd en beschadigd is, maar haar leven er uiteindelijk niet door laat bepalen? „Zeker. Veel mensen zeggen: ’Wat ben jij een sterke vrouw’. En dan denk ik: ’Mede dankzij heel veel mensen die me af en toe opvingen’. Misschien klinkt het gek of zweverig, maar ik denk dat mij veel karmapunten in de schoot zijn geworpen, die zijn opgespaard door de vrouwen in mijn familie. Doordat zij zoveel shit hebben meegemaakt, krijg ik nu zoveel kansen. Een voorbeeld: toen mijn oma trouwde, is ze vervolgens haar hele leven mishandeld. Alleen had zij niet de mogelijkheid om eruit te stappen. Ik heb zoveel meer kansen en mogelijkheden, dat ik vind dat ik het maximale eruit moet halen. Als ik mijn leven niet ten volle benut, zou ik dat een belediging vinden voor alle vrouwen die mij zijn voorgegaan.” Zin in meer VROUW glossy? Kijk hier!