Deel 486: ’Shit, ik had mijn locatievoorzieningen aanstaan’

Zaterdag Nerveus sta ik naast mijn auto te wachten op Marcel. We hadden tien minuten geleden al afgesproken. Thuis denken ze dat ik boodschappen doe – ik verzin wel een smoes waarom dat langer duurt dan normaal. Ik moest Marcel even spreken, de situatie thuis met Nina vliegt me naar de keel. Als ze een abortus wil, moet ze opschieten. En er komt maar geen beslissing. Dan zie ik hem het verder verlaten parkeerterreintje oprijden. Het is een ideale plek; je ziet er héél soms iemand een hond uitlaten. „Als ik een moord pleeg, doe ik het daar”, zei Boris ooit gekscherend tegen me. We kwamen er vroeger, toen ik nog getrouwd was met Paul, weleens voor stiekeme seks. Marcel stapt uit en ik loop meteen naar hem toe. Ik ben emotioneel en gespannen. Nog voordat ik iets kan zeggen, heeft hij mij al in zijn armen getrokken. „Trek je het niet meer?” Ik schud mijn hoofd tegen zijn borst. We lopen het natuurgebied in en gaan op een bankje zitten. Ik lucht mijn hart en Marcel herhaalt wat hij al de hele tijd zegt: Ik kan hier niks over zeggen. Nina is 17. Het is haar lijf. Ja, dat weet ik ook wel. Ik heb het er alleen ontzettend moeilijk mee dat het ons overkomt. Als ik tot bedaren ben gekomen, kijk ik op mijn horloge. „Ik moet gaan. Thuis zullen ze zich wel afvragen wat ik aan het doen ben. Ik vind het fijn dat je tijd voor me hebt gemaakt. Het lucht op om er met anderen over te praten.” Marcel kijkt me aan en dan buig ik naar hem toe. Mijn lippen raken de zijne en we zoenen elkaar kort. Zijn tong voelt krachtig, ik krijg een licht gevoel in mijn hoofd. „Niet doen nu”, zeg ik meer tegen mezelf dan tegen Marcel. „Mijn leven is op het moment al zo’n chaos.” Zondag „Wat deed jij gisteren eigenlijk op mijn favoriete moordplek?” Ik kijk verschrikt op van mijn laptop. Shit, ik had mijn locatievoorzieningen aanstaan! We hebben sinds Nina’s verdwijnacties van een tijdje terug een app geïnstalleerd, waarmee we altijd kunnen zien wie waar is. „Ik wilde checken of je nog in de winkel was, we hebben bijna geen tandpasta meer”, zegt Boris. „O... ik had even een momentje voor mezelf nodig”, zeg ik. „Ik wilde alleen zijn en niemand tegenkomen. Dat heb jij toch ook weleens? En ik vond het fijn daar te zijn, het deed me terugdenken aan vroegere tijden.” Boris’ ogen beginnen te twinkelen, hij weet waar ik op doel. Hij loopt naar me toe en geeft me een zoen in mijn nek. Hier heb ik me op tijd uit weten te kletsen. Lees hier Helen’s dagboek terug: Column 486 staat in het nieuwe VROUW Magazine (iedere zaterdag bij de Telegraaf). Als premiumlid kun je dit verhaal ook (nu al) online lezen.