Karin belandde in een kraambedpsychose: De vijfde dag ging het volledig mis

Karin: "De borstvoeding lukte niet en in die tijd bestond er nog geen lactatiekundige. Mijn kraamverzorgster zei dat ik er maar mee moest stoppen. Dat vond ik jammer. Ik kreeg steeds meer depressieve gevoelens. Als mijn zoontje huilde en niets hielp, dan voelde ik me intens machteloos. Ik trok rustig zijn kamerdeur dicht en liet hem gaan. 'Zoek het maar uit' dacht ik dan. Ik wist met mijn gevoelens geen raad." Suïcidaal "Naast mijn depressieve gevoel, kreeg ik ook suïcidale gedachten. Ik heb meerdere keren overwogen mezelf tegen een betonnen muur aan te rijden. Of ik van mijn kind hield? Ik weet het niet. Ik kwam niet bij de gevoelens van moederliefde die je hoort te krijgen." "Mijn akelige gedachten en bijbehorende gevoelens zaten mij enorm in de weg. Ik was zo druk met mezelf en mijn emoties. Na mijn kraamtijd ben ik gaan werken. Ik sleepte me door de dagen heen en was mezelf volledig kwijt. Ik moest er maar het beste van maken, nam ik me voor. Dit was mijn nieuwe leven, hier moest ik het maar mee doen." Schuldgevoel "Een vriendin trok aan de bel. 'Jij moet hulp zoeken, dit gaat niet zo', zei ze. Ze was de eerste die zo reageerde als ik probeerde uit te leggen wat ik meemaakte. Anderen deden het af met 'Je hebt een gezond kind, geniet er toch van!' Dat maakte mijn schuldgevoel alleen nog maar groter." "Kon ik maar een knop omzetten en genieten van mijn kind. Uiteindelijk ben ik er met behulp van therapie uit gekomen. Een postnatale depressie dus. Daar rustte twintig jaar terug een taboe op, en nog altijd is het een moeilijk bespreekbaar onderwerp." Heel relaxed "De relatie met mijn toenmalige partner liep op de klippen toen mijn kind 6 jaar was. Twaalf jaar geleden kreeg ik een nieuwe relatie. Mijn vriend Rick wilde heel graag een kindje en ik wilde wel een tweede, ondanks alles." "Ik had namelijk wél van mijn zwangerschap genoten en ondanks de slechte start was ik zielsgelukkig met mijn zoon. Ook dit keer was mijn zwangerschap super. En de eerste vijf dagen van mijn kraamtijd waren geweldig, heel relaxed. Zo kan het dus ook!" IJskoude vloeistof "De vijfde dag ging het volledig mis. Rick had die dag gewerkt en de kraamverzorgster had overdag voor mij en de kinderen gezorgd. Terwijl Rick ons kindje de fles gaf, checkte ik in een andere kamer mijn email. Ineens gebeurde er iets in mijn hoofd. Het leek wel alsof er een ijskoude vloeistof door mijn hersenen stroomde." "Ik voelde aan alles dat het foute boel was. Ik ging staan om te kijken of alles het nog deed; mijn ledematen, mijn spraak. Het leek wel alsof ik met miljoenen draadjes was verbonden met alle mensen op aarde. Ik zakte razendsnel weg in een psychose." IJsberen "Als ik met mijn arm zou draaien, hield ik het een beetje tegen, zo voelde dat voor mij. Ik riep naar Rick 'Jij moet de kinderen hier nu weghalen. Het gaat niet goed, ik ga misschien dood.' Hij wist direct dat het menens was. Hij wikkelde ons kindje in een doek en bracht beide kinderen naar de buren." "Ik liep ondertussen door de kamer te ijsberen, terwijl ik met mijn arm bleef draaien. Toen Rick terugkwam, legde ik mijn trouwring op de eettafel. 'Ik ga een andere vrouw voor je zoeken. Ik ben God geworden', zei ik hem. Ik zag de paniek in zijn ogen, maar ik kon er niets mee." Zware medicatie "De buren kenden iemand die een psychose had gehad. Daardoor is er snel gehandeld. Voordat ik het wist, werd ik in een ambulance afgevoerd naar een kliniek. Uiteindelijk ben ik vijf weken opgenomen geweest. Onze baby kon bij mij blijven, onder begeleiding mocht ik voor hem zorgen." "Ik kreeg zware medicatie. De nasleep van de psychose nam zo'n twee jaar in beslag. Het is heel heftig. Alle indrukken kwamen ongefilterd bij mij binnen. Dat is heel vermoeiend en voor anderen niet te begrijpen." Lichamelijke oorzaak "Mensen wilden er met mij over praten, maar dat kon ik niet. Gesprekken over mijn psychose hadden teveel impact op me; ik kon de hoeveelheid woorden hierover niet verwerken. Ik heb lange tijd een schuldgevoel gehad naar mijn kinderen." "Maar nu weet ik dat mijn postnatale depressie en mijn kraambedpsychose een lichamelijke oorzaak hebben gehad. Twee verschillende lichamelijke oorzaken overigens, het zijn twee verschillende aandoeningen. Ik heb gewoon heel veel pech gehad en hier kon ik niets aan doen." Meer kennis "De documentaire van vanavond draagt bij aan meer kennis op dit vlak en dat juich ik enorm toe. Ik help tegenwoordig vanuit mijn praktijk vrouwen die te maken hebben gehad met een postnatale depressie of de nasleep van een kraambedpsychose." "Daarnaast train ik zorgverleners in het vroegtijdig herkennen van symptomen. Zelfs professionals weten er namelijk regelmatig te weinig van. Zo hoorde ik eens een professional tegen een zwangere vrouw zeggen dat ze niet zo angstig moest zijn voor de bevalling, dat je daardoor in een psychose kunt komen. Zo iemand kletst maar wat!" Er is hoop "Eén op de vijf moeders krijgt psychische klachten na een bevalling. Het ontregelt het hele gezin. En het helpt niet om te zeggen dat iemand dan maar even lekker naar buiten moet gaan, een frisse neus halen. Je knapt niet op omdat de zon schijnt. Je hebt hulp nodig." "Ik zou alle moeders met psychische problemen na de bevalling willen zeggen dat er hoop is. Je kunt met je eigen kracht of medicatie en therapie, wat het beste bij jou past, weer helemaal de oude worden. Het is heel belangrijk dat vrouwen dat weten." Klik hier voor meer informatie.