Anniek heeft Lyme: Ik denk niet dat ik nog beter word

Een klein jaar geleden zat Anniek nog in Amerika waar ze werd behandeld voor de ziekte van Lyme. Een zware behandeling waar ze erg ziek van werd. Hoe is het nu, een jaar later, met haar? Zware periode "Mijn tijd in Amerika was heel zwaar. Als ik nu terugkijk snap ik niet hoe ik het overleefd heb. Die behandelingen vroegen zóveel van mijn lichaam. Ik was heel ziek, zwaar vermoeid en had maandenlang totaal geen energie. Ik deed alles op de overlevingsstand, want ik móest en zou mijn lichaam weer draaiende krijgen." "Uiteraard hoopte ik dat ik me na zes maanden beter zou voelen, maar al vrij snel bleek dat het veel complexer was. Ik was al zó lang ziek, dat konden zelfs gespecialiseerden artsen niet in een paar maanden tijd oplossen. Bij thuiskomst kwam ik dan ook meteen weer in de mallemolen terecht." Hardnekkige ziekte "Na drie maanden herstellen van de loodzware behandeling in Amerika, besloot ik samen met mijn ouders om de behandeling voort te zetten in België. Want hoe pittig het ook was, de moed laten zakken ligt niet in mijn aard. Ik blijf vechten om deze hardnekkige ziekte te verslaan. Ik móet wel." "Amerika heeft mij in die zes maanden veel gebracht, maar het feit blijft dat de bacterie jarenlang vrij spel heeft gehad en daardoor veel schade heeft aangericht. Een vervolgbehandeling is daarom ook noodzakelijk om ervoor te zorgen dat mijn gezondheid verder vooruitgaat." In een donkere kamer Echt goed gaat het dus nog niet met Anniek. "Ik lig nog steeds vrijwel de hele dag in een donkere kamer, in bed. Al merk ik wel dat ik lichamelijk enorme sprongen heb gemaakt. Waar ik een half jaar geleden dacht dat mijn lichaam ieder moment kon opgeven, heb ik nu wel weer de kracht om te vechten." "Dat zijn voor mij enorme veranderingen. Dat het niet zo snel gaat heb ik inmiddels wel geaccepteerd. We doen het stapje voor stapje en ik geniet op dit moment vooral van de kleine dingen." Angst "Zo haal ik veel kracht uit alle liefde en hulp die ik krijg van familie en vriendinnen. En ook mijn neefje Kay is een lichtpuntje in mijn leven. Hij is een en al vrolijkheid. Als ik hem zie stralen, dan is dat voor mij ultiem geluk. Daar kan ik intens van genieten..." "Soms beangstigt het mij dat het al zo lang duurt. Ik ben inmiddels al bijna acht jaar aan het kwakkelen. Dat vliegt me dan enorm naar de keel, want hoe lang duurt het nog voordat ik écht voelbare stappen zet?" Vertrouwen "Toch is dit vaak maar een moment en krijgt het vertrouwen daarna weer de overhand. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het goed zou komen en dat heb ik nog steeds. Dat is waar ik me aan vasthoud en waar ik voor vecht. Ik ga net zo lang door totdat ik een leefbaar leven heb."