Aflevering 118: 'Misschien speelt er meer in zijn koppie'

Maandag "Ik weet niet hoe Eva aan zoveel pillen is gekomen. Het waren er ook zeker niet genoeg om aan te overlijden, maar dat was wel haar insteek.Ik heb mijn vriend Bob aan de telefoon: eindelijk, want hij was niet te bereiken in verband met een weekend ontgiften, wellness, massage en meditatie. Mijn paar dagen New York werden ruw afgebroken door een bericht van Eva’s moeder. Ze had een handvol pillen geslikt en was bewusteloos aangetroffen op bed. Het bleek achteraf mee te vallen, maar de schrik is er bij mij ontzettend ingeslagen. Bob reageert nuchterder. Blijkbaar helemaal 'zen' door zijn bezinningsweekend. "Het kan natuurlijk ook een schreeuw om aandacht zijn." Hoewel zijn nuchterheid irritant is, moet ik zeggen dat ik daar zelf ook al aan had gedacht. "Misschien. Maar weet je: het doet er niet toe. Ze heeft zelfmoord proberen te plegen, voor de tweede keer. Haar ongeluk was helemaal geen 'ongeluk', het was opzet. En nu dit! Straks lukt het de derde keer wel en dan? We moeten alles op alles zetten om dat te voorkomen." "Uiteraard. Er moet een wel heel heftige reden zijn dat ze dit doet. Zou ze een depressie hebben?" "Dat kan heel goed. Maar die komt toch ergens vandaan? Gelukkig wordt ze in het revalidatiecentrum goed in de gaten gehouden en er is een psychiater bij betrokken. Maar wij moeten er ook bovenop zitten." "Natuurlijk. Zeg Helen, zal ik vanavond bij je komen eten? Kook ik, kunnen we een strijdplan opstellen." Ik haal opgelucht adem. Ik vind het gezellig dat hij langskomt en het idee dat we op onze manier iets proberen te doen voor Eva, stelt me enigszins gerust. Donderdag "Het gedrag van Max verontrust ons." Het is de slotzin van een uiteenzetting door de juf over zijn houding in de klas. "Ik weet niet zo goed hoe ik hierop moet reageren, want thuis is hij niet zo dwars", zeg ik. "Wel een beetje, maar hier herken ik hem niet in." "Nou ja, er is best het nodige veranderd in zijn leven. Misschien komt het daardoor?" De juf van Max zegt het op een vriendelijke toon, maar het voelt als een verwijt. "Hij is 12! Misschien is hij gewoon aan het puberen?" Dat zeg ik een stuk feller dan ik bedoelde. "Dat kan ook. Maar misschien speelt er meer in zijn koppie, en dan kunnen we dat maar beter weten." Geweldig. Dit kan er ook nog wel bij...