"Ik was vestigingsmanager in opleiding en zij was de gordijndame in dezelfde woonwinkel. Er was meteen een klik, ik vond haar hartstikke leuk. Al na een half jaar gingen we samenwonen. We hadden het terloops wel eens over kinderen, maar het werd pas een echt gespreksonderwerp na onze trouwdag. In 2012 gingen we er 'actief' mee aan de slag. In mijn beleving zou Irene stoppen met de pil en direct zwanger zijn. Maar dat gebeurde niet."

Sperma inleveren voor onderzoek

"Ergens was ik wel een beetje opgelucht. Irene wilde het meer dan ik. Na een half jaar klopten we aan bij de huisarts, maar die kon pas iets voor ons doen als we al een jaar bezig waren. We gingen door een roerige tijd; Irenes vader en mijn moeder waren ongeneeslijk ziek. De stress zou er vast iets mee te maken hebben dat het niet lukte. We moesten maar elke dag seks hebben. Mijn gevoel zei me echter dat er iets niet goed zat."

"Uiteindelijk mocht ik mijn sperma inleveren voor onderzoek. Daar werd mijn vermoeden bevestigd. Er werd geen levende cel aangetroffen. Later werd er een biopt genomen, een heel pijnlijke ingreep. Daarin werd een spermacel gevonden, een beschadigd exemplaar. We stortten helemaal in. Dit was zo definitief. En een maand later overleed ook nog mijn moeder."

Niet open voor een donor

"Ik heb altijd gezegd dat als het niet zou lukken, het niet zou lukken. Maar mijn gevoel was veranderd. Ik wilde heel graag een kindje. Ik stond niet open voor een donor, Irene wel. Maar toen ik haar de rollen liet omdraaien, begreep ze mij."

"Ik wilde een kindje van mezelf, anders niet. De reactie vanuit de omgeving is al snel dat we dan maar voor adoptie moeten gaan. 'Flikker toch op!', denk ik dan. Jullie hebben makkelijk praten met jullie bloedeigen kinderen. Dat is ook ónze wens!"

Ik voel me minder man

"Ik voel me minder man doordat ik geen kinderen kan krijgen. En ik vind het verschrikkelijk heftig dat ik Irene geen kind kan geven. Ze heeft er veel verdriet van. Vooral als in haar omgeving de zoveelste vrouw in geuren en kleuren vertelt over haar kinderen. Of als er weer iemand zwanger is. Niet iedereen weet het, we lopen er niet mee te koop."

"We zijn wel naar een lotgenotenbijeenkomst van Freya geweest, een vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Dat was fijn. Het is prettig te merken dat je niet de enige bent. We hebben daar goede vrienden aan overgehouden; mensen bij wie je even lekker kunt zeuren en zeiken dat iedereen het altijd maar over kinderen en kleinkinderen heeft."

Gedenkteken

"De confrontatie met kinderen houdt nooit op. Dat is ook te begrijpen, maar wel pijnlijk. We hebben in ons huis een kamer die beoogd was als kinderkamer. Daar hebben we maar een sauna ingemaakt. Aan de muur hangt een samengestelde foto van twee babyfoto's van Irene en mij. Zo zou ons kindje er dus misschien hebben uitgezien. Het is een soort gedenkteken. De ene keer word ik er rustig van als ik er naar kijk, de andere keer pink ik een traantje weg."

"We hebben geprobeerd de leegte op te vullen met een hond, maar dat pakte averechts uit. De confrontatie met het dier was zo groot, dat bij mij al het verdriet er uit kwam. Ik heb bijna vier maanden met een zware depressie thuis gezeten, ook door het verlies van mijn moeder en werkstress. Ongewild kinderloos zijn is een moeilijk onderwerp, misschien wel helemaal voor mannen."

Campingbedje in de kamer

"Je praat er niet snel over. En daardoor heeft een ander ook niet zo snel door dat je verdriet hebt. Pas nog wilde een vriend een campingbedje van zijn kindje in de kamer zetten waar wij de sauna hebben staan. Dat wilde ik echt niet, ik heb de deur dichtgehouden en snel een andere kamer aangewezen. Vertellen waarom ik die kamer liever niet gebruik, doe ik dan toch niet."

"Irene had pas een heel moeilijk moment op een bruiloft. Ze zat bij een groep vrouwen die alleen maar over kinderen spraken. Het maakte haar zo emotioneel dat we maar zijn gegaan. Buiten heeft ze flink staan brullen. Ik zou het fijn vinden als wij ongewild kinderlozen meer gezien werden in de maatschappij. Maak het bespreekbaar. Daarom geef ik nu ook dit interview."

"Irene en ik hebben een ontzettend goede relatie. Ik heb haar wel eens gevraagd of ze mij niet liever verlaat voor een man die haar wel kinderen kan geven, maar daar is zij ook helemaal het type niet naar. We blijven bij elkaar. Honderd procent afgesloten is onze hoop op kinderen niet. Maar wel voor 98%. We genieten van elkaar, van ons werk, van de hobby's en vakanties. Maar wat had ik daar graag een kleintje bij gezien."

Klik hier voor meer informatie over ongewilde kinderloosheid.